Μαρολαχάκης Μάριος – Άρθρο για την εκπαίδευση και τον συνδικαλισμό

Ότι το σχολείο βρίσκεται σε κρίση αρκετά χρόνια πριν ξεσπάσει η κρίση είναι κοινός τόπος.

Ότι το σχολείο βρίσκεται σε κρίση αρκετά χρόνια πριν ξεσπάσει η κρίση είναι κοινός τόπος.

Πρόσφατα άλλωστε είναι η αξιολόγηση του προγράμματος PISA που κατέταξε την χώρα μας στις τελευταίες της Ε.Ε.

Η βελτίωση του δημόσιου σχολείου καθορίζει και το μέλλον της χώρας. Κάθε προοδευτικός πολίτης επιθυμεί ένα δημόσιο σχολείο ικανό να παρέχει σε όλους τους μαθητές τα απαραίτητα εφόδια για ένα καλύτερο μέλλον από αυτό των γονιών τους, θέλει ιδιαίτερη μέριμνα για τους μαθητές των περιοχών που μειονεκτούν ώστε να έχουν και αυτοί ίσες ευκαιρίες με τα παιδιά της πόλης και των μορφωμένων στρωμάτων του πληθυσμού.

Το πρώτο βήμα για την βελτίωση του δημόσιου σχολείου είναι η αξιολόγηση, η απουσία της οποίας για τόσα πολλά χρόνια είναι η κύρια αιτία υποβάθμισης της ποιότητας του δημόσιου σχολείου. Αυτό είναι ένα αίτημα κλειδί και έχει απέναντι του όλους τους φορείς συντηρητικών και αντιδραστικών αντιλήψεων στο χώρο του σχολείου.

Όλων εκείνων των «προοδευτικών» ή συντηρητικών που διαπερνούν όλο το πολιτικό φάσμα και ορκίζονται στο όνομα της δωρεάν παιδείας, πλειοδοτούν όμως στην συνέχιση του βολέματος των βολεμένων, ελπίζουν μόνο στην συγκομιδή ψήφων, ονειρεύονται την επιστροφή στο παρελθόν για να συνεχίσουν το διακοπέν πάρτι σε βάρος των δημόσιου σχολείου και του ελληνικού λαού και δυστυχώς έχουν καταλάβει την ΕΛΜΕ Τρικάλων όπως και την ΟΛΜΕ.

Το Υπουργείο Παιδείας, με όλες τις ηγεσίες του εδώ και δεκαετίες, από την μια επαγγέλλεται την αξιολόγηση και από την άλλη παίζει με επιτροπές – σχέδια – Π.Δ. και στην πράξη κάνει απολύτως τίποτα. Με το μόνο που ασχολείται είναι να κάνει τις γνωστές ρουσφετολογικές αποσπάσεις ή τις διαθεσιμότητες στα τυφλά. Εδώ έχουμε φθάσει στο σημείο να χρησιμοποιείται η εκλογή στο Δ.Σ. της ΕΛΜΕΤ για να πάρουμε την αποσπασούλα στα Τρίκαλα. Μεταξύ δε των επωφελούμενων και υποψήφια βουλευτής της Ν.Δ.

Αυτό λοιπόν το Δ.Σ. της ΕΛΜΕΤ έφθασε στο έσχατο σημείο αντιδραστικής και αντιδημοκρατικής εκτροπής. Καλεί σε παρακρατικού τύπου αντισυγκέντρωση για να εμποδίσει σύσκεψη Διευθυντών και Σχολικών Συμβούλων με θέμα την αξιολόγηση. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα καταλάβουν και το σχολείο μιας και έχουν αποτύχει οι γνωστές καταλήψεις σχολείων από ελάχιστους ανηλίκους, τις οποίες πάντα θώπευαν και ποτέ δεν αποδοκίμασαν.

Όχι, αυτοί δεν μπορούν να μιλούν στο όνομα της Δημοκρατίας και της Προοδευτικότητας. Εκφράζουν το πιο συντηρητικό και αντιδραστικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Είναι οι φορείς των απόψεων και αντιλήψεων που άνοιξαν τον δρόμο στα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής.

Το περασμένο Σάββατο στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση δεν μπόρεσαν να έχουν απαρτία ούτε με την «πατέντα» της συλλογής υπογραφών. Απαρτία με φυσική παρουσία μελών έχει να γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Αφού κατόρθωσαν να εκδιώξουν κάθε διαφορετική φωνή ας προχωρήσουν τώρα σε τηλεφωνική συλλογή υπογραφών γιατί διαφορετικά δε θα μπορέσουν να πάρουν απόσπαση του χρόνου.

Είναι εύκολο να παραγράφουμε την ζοφερή πραγματικότητα αλλά ταυτόχρονα πρέπει να διατυπώνουμε προτάσεις που να δίδουν διέξοδο από το σημερινό τέλμα.

Το συνδικαλιστικό κίνημα έχει φτάσει στο έσχατο σημείο απαξίωσης. Έχει μετατραπεί σε γήπεδο αντιπαράθεσης των κομμάτων μακριά από τις επιθυμίες και ανησυχίες της μεγάλης πλειοψηφίας των καθηγητών που με αυταπάρνηση λειτουργούν τα σχολεία και δίνουν την ψυχή για να μυήσουν τους μαθητές τους στον κόσμο της γνώσης και της δημοκρατίας, σε αυτές τις πολύ δύσκολες συνθήκες και με γλίσχρα αμοιβή.

Το μεγάλο κακό το έχει κάνει η λειτουργία των παρατάξεων που αντιπαρατίθενται ως κόμματα. Είναι δυνατόν να ψηφίζουμε κόμματα – παρατάξεις στις εκλογές των συνδικάτων ή να παρακολουθούμε την στείρα αντιπαράθεσή τους στις συνελεύσεις και την λοιδορία που επιφυλάσσουν όλοι μαζί στον κάθε δύστυχο συνάδελφο που αρθρώνει διαφορετική γνώμη;
Εξαφάνιση των παρατάξεων δεν σημαίνει και αποπολιτικοποίηση, μη ένταξη σε κόμμα οποιουδήποτε το επιθυμεί αλλά στην συνέλευση πρέπει να ομιλούν ομιλητές που εκφράζουν τον εαυτόν τους και όχι εκπρόσωποι κομμάτων. Στις εκλογές να συμμετέχει ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο με περιορισμό των σταυρών στο 1/3 των εδρών. Η αντιπαράθεση δεν μπορεί να περιορίζεται στις Γ.Σ. αλλά να χρησιμοποιεί τα Μ.Μ.Ε. και κυρίως το internet. Δεν μπορεί πλέον να απαιτείται ο ίδιος χώρος και χρόνος για να συζητήσουν χίλιοι καθηγητές, αυτά ήταν υποχρεωτικά τον 19ο αιώνα που γεννήθηκε το συνδικαλιστικό κίνημα με την πλειοψηφία του πληθυσμού αναλφάβητο και ανέφικτα ή γραφικά τον 21ο.

Περισσότερο από όλα έχει σημασία η συμμέτοχη όλων των μελών στις κρίσιμες αποφάσεις και όχι αυτών των ελάχιστων που θα παραβρεθούν σε μια Γ.Σ. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι για να γίνει αυτό αλλά δεν το επιχειρούν γιατί δεν επιθυμούν την άποψη της πλειοψηφίας, η οποία συνήθως είναι αντίθετη από τα ιδεοληπτικά σχήματα που έχουν στο μυαλό τους τα «ισόβια» μέλη των συνδικαλιστικών οργάνων.

Η αξιολόγηση έπρεπε να είχε αρχίσει. Θα βελτιώσει άμεσα το δημόσιο σχολείο, θα ωφελήσει τους μαθητές, θα επιβραβεύσει την πλειοψηφία των καθηγητών για την άριστη εργασία που προσφέρουν. Άργησε να ξεκινήσει με ευθύνη των αντιδραστικών του σημερινού συνδικαλισμού και της ανεπαρκούς εμποτισμένης στο ρουσφέτι πολιτικής ηγεσίας. Σήμερα είναι εύκολο να συνδεθεί ακόμα και με απολύσεις αλλά δεν γίνεται να αναβληθεί άλλο, το απαιτεί το μέλλον των μαθητών, το έχει ανάγκη η χώρα. Εδώ είμαστε για να συμμετέχουμε στον σχεδιασμό του συστήματος ώστε να είναι κατά το δυνατόν αντικειμενικό και να προάγει το εκπαιδευτικό έργο.

Ότι δεν έγινε σε τριάντα χρόνια πρέπει να γίνει σε μήνες, μέσα στην κρίση, με ανεπαρκή ηγεσία. Όλοι εμείς, που προσδοκούμε στην προοδευτική μεταρρύθμιση της χώρας, την αμετάκλητη καταδίκη όλων αυτών των πρακτικών που οδήγησαν στην χρεοκοπία, τον προοδευτικό μετασχηματισμό του δημόσιου σχολείου, την ανασυγκρότηση της προοδευτικής παράταξης, πρέπει να πάρουμε την υπόθεσή στα χέρια μας.

Μαρολαχάκης Μάριος
Διευθυντής του 2ου ΕΠΑ.Λ.