Δημήτρης Γκανούλης: Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;

Φίλες και φίλοι όταν στην Ελλάδα την πατρίδα μας παρουσιάζονται δύο φαινόμενα:

Φίλες και φίλοι όταν στην Ελλάδα την πατρίδα μας παρουσιάζονται δύο φαινόμενα:  Πρώτο η έλλειψη σεβασμού στον ηλικιωμένο και δεύτερο η πλεονεξία τότε δεν υπάρχει κοινωνική συνοχή και είναι θέμα χρόνου η έκρηξη.

Σε μια παράσταση στο θέατρο του Διονύσου κάποιος γέρος μπήκε μέσα, αλλά οι μόνοι που σηκώθηκαν για να του δώσουν την θέση του ήταν κάποιοι Σπαρτιάτες πρέσβεις. Όταν οι χαβαλέδες Αθηναίοι είδαν την χειρονομία ξέσπασαν σε χειροκροτήματα ο Σπαρτιάτης τότε έκπληκτος είπε στον διπλανό του «Αυτοί οι Αθηναίοι μπορούν να εκτιμήσουν τους καλούς τρόπους αλλά δεν ξέρουν να τους εφαρμόζουν».

Ποιον αδικώ λέει ο πλούσιος προστατεύοντας αυτά που μου ανήκουν;

Πες μας λοιπόν τι σου ανήκει. Από που τα πήρες και τα έφερες στη ζωή.

Γιατί είσαι πλούσιος και εκείνος φτωχός;

Να ανταμειφθείς εσύ για την καλοσύνη και την σωστή διαχείριση της περιουσίας σου και εκείνος να κερδίσει το μεγάλο έπαθλο της υπομονής.

Το ψωμί που αποθηκεύεις είναι του πεινασμένου, τα ρούχα που συσσωρεύεις του γυμνού και τα λεφτά που κρύβεις να μην σου τα κλέψουν είναι του φτωχού.

Η Ελλάδα είναι αρκετά μεγάλη για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του λαού της αλλά πολύ μικρή για να ικανοποιήσει την ανθρώπινη απληστία.

Ποιος είναι εκείνος ο ανόητος που θα πολεμήσει δημόσια ένα Δημοκρατικό πολίτευμα που χαρίζει ισότητα και ελευθερία σε όλους τους πολίτες που παραχωρεί κυριαρχικά δικαιώματα στα χέρια του λαού και που αφήνει εντελώς ελεύθερη την ανάπτυξη όλων των υλικών, ηθικών και πνευματικών δυνάμεων της χώρας.

Όλοι κατά βάθος αισθάνονται πως μια τέτοια κατηγορία θα ήταν ψεύτικη, τραγελαφική και τερατώδη. Γι” αυτό ντρέπονται να την διατυπώσουν δημόσια και περιορίζονται σε ακίνδυνες αόριστες κατηγορίες σε ιδιωτικές συνήθως ομιλίες, για να πουν και για να ξεσκάσουν κτυπώντας μια ανώμαλη κατάσταση που δεν μπορούν να την εξηγήσουν αλλιώτικα να βρουν την πραγματική αιτία και λύση.

Θα μπορούσε κανείς κάλλιστα να ρωτήσει το λαό που όλα τα φορτώνει στη ράχη του πολιτεύματος -που επιτρέπει την «ακολασία» πότε στους βουλευτές που είναι ρουσφετολόγοι και δεν κοιτάζουν τα συμφέροντα του κράτους και ποτέ στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που ανέχεται αυτήν την κατάσταση και δεν κοιτάζει να περιορίζει τις καταχρήσεις των βουλευτών.

Καλά λαέ όλα αυτά που λες, καλά και άγια, αλλά πως συμβαίνει ώστε όλοι οι βουλευτές που εσύ ο ίδιος εκλέγεις και που βέβαια δεν είναι τα χειρότερα στοιχεία της κοινωνίας και είναι έτσι συμφεροντολόγοι, ατομικιστές, αριβίστες, ρουσφετολόγοι, ελαστικοί στις ιδέες και τα καθήκοντα επιπόλαιοι και ανίκανοι για δημιουργική εργασία. Από που βγήκαν αυτοί; πέσανε από τον ουρανό, ή είναι σαρξ εκ της σαρκώς και οστού ν εκ των οστέων σου και αφού λοιπόν είναι γνήσια τέκνα σου και οι καλύτεροι αντιπρόσωποι του πολιτισμού σου και των φυλετικών σου ιδιοτήτων. Τότε τι φωνάζεις εναντίον τους και δεν φωνάζεις εναντίον του εαυτού σου; Δεν καταλαβαίνεις ακόμα ότι όλα τα ελαττώματα αυτά που αποδίδεις στους πολιτικούς τάχεις και εσύ ο ίδιος όχι σε μικρότερο βαθμό; Και αν οι βουλευτές σου ρουσφετολογούν δεν κοιτάζουν τα κοινά συμφέροντα αλλά μόνο τα ατομικά τους, δεν κατάλαβες ότι αυτό προέρχεται γιατί και εσύ ελληνικέ λαέ ολόκληρος από τον καθηγητή Πανεπιστημίου μέχρι τον τελευταίο χωρικό υλοτόμο με την μεγαλύτερη ευκολία ρουσφετολογείς, συμφεροντολογείς, μικρολογείς, ψεύδεσαι δεν κρατάς καμία σταθερή ηθική αρχή κανένα ορισμένο ιδεολογικό κοινωνικό πρόγραμμα; Τι να σου κάνει και η Δημοκρατία ύστερα απ” όλα αυτά.

Ως λαός λοιπόν ή δεν έχουμε την συναίσθηση των ελαττωμάτων ή τα γνωρίζουμε μεν, αλλά φρονούμε ότι οι βουλευτές έχουν καθήκον να είναι ανώτεροι και καλύτεροι ή τέλος πάντων δεν έχουν το ηθικό θάρρος να ομολογήσουν ότι εμείς πράγματι είναι η κορυφή της ανωμάλου κατάστασης.

Επομένως χρειάζεται μια επανάσταση του ελληνικού λαού ενάντια του εαυτού του.

Οι αρχαίοι Έλληνες αντιμετώπιζαν αυτή την επανάσταση με τον θεσμό της αισυμνητείας.

Διότι είχαν δημιουργήσει πράγματι μία άφθαρτη αξεπέραστη σχολή πολιτικής σκέψης και πράξης.

Ο αισυμνήτης ήταν στην Ελλάδα της αρχαϊκής εποχής άρχοντας με απόλυτες εξουσίες τον οποίον εξέλεξε ο λαός για ορισμένο χρονικό διάστημα για να επαναφέρει την ισότητα στην κοινωνία χωρίς το δικαίωμα να πολιτευτεί ξανά. Το πρόσωπο του αισυμνήτη έπρεπε να είχε πολλαπλές ικανότητες και να είναι απόλυτης κοινωνικής αποδοχής και καταξίωσης.

Όπως ο Σόλων ο Αθηναίος, Πιτεακός ο Μυτιληναίος, Λυκούργος στην Σπάρτη κα.

Μήπως πρέπει να καθιερώσουμε αυτό το θεσμό και σήμερα;