Απόγνωση, θλίψη, απομόνωση, μοναξιά…Λέξεις σκληρές, άγνωστες για τις αθώες παιδικές ψυχές. Μπορεί εν μέρει να αποτελούν βιώματα για τους ενήλικες και τους μεγάλους, όμως για τα παιδιά, δεν παύει να είναι μια άγνωστη κι αφιλόξενη χώρα, για την ψυχή τους, η μοναξιά. Ένα παιδί, μπορεί να βιώσει τη μοναξιά, είτε είναι μόνο του ή με τους γονείς και τους φίλους του.
Γιατί, η μοναξιά, είναι συναίσθημα που το ζει κάποιος κάτω από την επιφάνεια, κάτω από την σάρκα, βαθιά μέσα στην ψυχή του, χωρίς να γίνεται αντιληπτή η συναισθηματική κατάσταση από τον περίγυρο. Κι όμως, η μοναξιά, μπορεί να νικηθεί. Μπορεί να πολεμηθεί και να εξαλειφθεί.
Το ύψιστο αγαθό της ζωής, η αγάπη, ένα χάδι, ένας λόγος καλός και συμπονετικός, ένα βλέμμα γεμάτο γαλήνη που να εγγυάται την σιγουριά για το αύριο, μια αγκαλιά, είναι μερικά μόνο από τα “κοινωνικά γιατρικά” που ο γονιός μπορεί να προσφέρει για να καταπολεμήσει τη μοναξιά. Και όταν οι λέξεις, γίνονται τραγούδι, τότε η μοναξιά, χάνεται μέσα στην χαρά που γεννά η παιδική ψυχή. Και γίνονται όλα φωτεινά.
Μακριά από το σκοτεινό σκηνικό, μια ξέφρενη λάμψη παρασύρει το παιδί στην χώρα της χαράς. Πριν λίγες μέρες, έφτασε στο e-Charity.gr, το ποίημα-τραγούδι μιας καλής αναγνώστριάς μας, που έγραψε για την παιδική μοναξιά.
Η κοινωνιολόγος Χαρμπέα Ιωάννα, ψυχογραφεί τη μοναξιά όπως την βιώνει το παιδί και την εκφράζει η ψυχή του.
Όταν πέφτει το σκοτάδι
κι έρχεται αργά το βράδυ,
Όταν βγαίνει το φεγγάρι
μες στης γης τη σιγαλιά,
τότε νιώθω μοναξιά
μέσα στη μικρή καρδιά.
Όταν όλα σταματήσουν,
τα μωρά τα νανουρίσουν,
σκέψεις θα με πλημμυρίσουν
και θα πω σιγά και πάλι
είμαι μόνο κι αυτό το βράδυ,
μόνο μέσα στο σκοτάδι !!!
Παιδί εγώ,
μα δε μπορώ να το δεχτώ
της μοναξιάς το σκηνικό,
κλαίω, θρηνώ και απαιτώ
θέλω αγάπη για να ζω!
Μαύρο πέπλο ρίχνει η νύχτα
κι ούτε μία καληνύχτα,
μόνο μια χαρτορίχτρα
Θα μπορούσε να μου πει,
τι θα γίνει το πρωί
κι αν το μίσος γιατρευτεί.
Παιδί εγώ
μα τι να πω…
Θέλω να αλλάξω το σκηνικό
κλαίω, θρηνώ και απαιτώ
θέλω αγάπη για να ζω!
Η παιδική μου η ψυχή
να νιώσει αγάπη καρτερεί.
Είτε νύχτα, είτε μέρα
πάλι ούτε καλημέρα.
Είναι κόλαση εδώ πέρα!
Μες στον κόσμο μας αυτό
ένα γεια σου τυπικό
έχει να ακουστεί καιρό…
Παιδί εγώ,
μα δε μπορώ να το δεχτώ
της μοναξιάς το σκηνικό,
κλαίω, θρηνώ και απαιτώ
θέλω αγάπη για να ζω!