Σε επίσημη ανακοίνωση της Υποψηφιότητας ως υποψήφιος ευρωβουλευτής στις Ευρωεκλογές της 25 Μαΐου με το ψηφοδέλτιο της ΕΛΙΑΣ
Σε επίσημη ανακοίνωση της Υποψηφιότητας ως υποψήφιος ευρωβουλευτής στις Ευρωεκλογές της 25 Μαΐου με το ψηφοδέλτιο της ΕΛΙΑΣ – Δημοκρατική Παράταξη, προχώρησε σήμερα ο κ. Παναγιώτης Πάτρας.
Η επίσημη ανακήρυξη της υποψηφιότητας του έχει ως εξής:
Αγαπητοί Φίλες και φίλοι,
Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά πιθανότατα με γνωρίζουν περισσότερο από την επαγγελματική μου ενασχόληση τα τελευταία 20 χρόνια με τα ζητήματα της τοπικής ανάπτυξης μέσω της Αναπτυξιακής Τρικάλων ΑΑΕ ΟΤΑ (ΚΕΝΑΚΑΠ) παρά από το “πολιτικά αγωνιστικό” μου βιογραφικό. Και αυτό όχι γιατί είμαι “απολιτικό” μέλος της κοινωνίας, αφού συμμετείχα στο τοπικό πολιτικό γίγνεσθαι ενεργά ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος για το Δήμο Τρικκαίων στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 1994 και 1998 με τον (τόσο πρωτοποριακό για τα τότε δεδομένα) συνδυασμό “FORUM ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ” και του 2010 με τον συνδυασμό “ΤΡΙΚΑΛΑ -ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ”. Δεν εκλέχτηκα έμεινα όμως, για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά, πάντα ικανοποιημένος από την συμμετοχή μου στην εκλογική διαδικασία.
Πολλές φορές όταν το σκέφτομαι υποθέτω ότι η μη περαιτέρω συμμετοχή μου στην ενεργή πολιτική και στα “κοινά” μάλλον οφείλεται στην εγγενή μου απώθηση προς τα “κομματικά μαντριά” (δεν υπήρξα ποτέ μέλος οιουδήποτε κόμματος) αλλά κυρίως γιατί μεγάλο μέρος από την αίσθηση της προσφοράς που σπρώχνει κάποιον να ασχοληθεί με τα “κοινά” εκτονώνονταν από την ικανοποίηση που ενσωμάτωνα από τα δουλειά μου.
Αισθάνομαι από τους τυχερούς πολίτες αυτής της χώρας που -ελέω του περίφημου δωρεάν ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος- ευτύχησα να δω την επαγγελματική μου καριέρα σαν μια φυσική συνέχεια των σπουδών μου. Τελειώνοντας τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στην Ολοκληρωμένη ανάπτυξη της υπαίθρου και “μπολιασμένος” ήδη από την συναναστροφή μου με ορισμένους εξαίρετους καθηγητές του τμήματος Αγροτικής Οικονομίας στην Γεωπονική Σχολή Αθηνών -στους οποίους θα είμαι πάντα ευγνώμων- ενεπλάκην στο τρικαλινό αναπτυξιακό γίγνεσθαι, μέσω της μεθόδου LEADER (πρεσβεύει την “από τα κάτω προς τα πάνω” συμμετοχική τοπική αναπτυξιακή διαδικασία) που υπήρξε απόρροια του νεωτερικού κλίματος που επέφερε στις ευρωπαϊκές πολιτικές ανάπτυξης το 1988 ο τότε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ.
Στην πορεία αυτή από τότε μέχρι σήμερα δεν υπήρξε θέμα που άπτεται της ανάπτυξης του τόπου μου με το οποίο δεν καταπιάστηκα εγώ και άλλοι συνεργάτες μου. Σταχυολογώ: το ζήτημα του μοντέλου λειτουργίας των Μετεώρων και της επίπτωσης του στην ανάπτυξη της περιοχής, την ανάπτυξη των Τρικαλινών ορεινών περιοχών Κόζιακα και Ασπροποτάμου υπό το πρίσμα της ένταξης τους στο καθεστώς του ευρωπαϊκού Δικτύου προστασίας της φύσης Natura 2000 και πως η προστασία της φύσης μπορεί να οδηγήσει στην αναγέννηση “ξεχασμένων
περιοχών”, το φράγμα του Αχελώου στην Μεσοχώρα και την δυνητικών πλεονεκτημάτων της δημιουργίας της τεχνητής λίμνης στην ανάπτυξη μιας ιδιαίτερα εγκαταλελειμμένης ορεινής μειονεκτικής περιοχής, την στήριξη της μικρής κλίμακας βιοτεχνία που συναντάται στην ελληνική ύπαιθρο και αποτελεί κορμό του μετασχηματισμού της αγροτικής κοινωνίας από “γεωργική οντότητα” σε “πολυλειτουργική οικονομία” συνεισφέροντας στην δημιουργία θέσεων απασχόλησης και εισοδημάτων στην περιφέρεια, την σύνδεση της παραγωγής τοπικών προϊόντων “οικογενειακής προσπάθειας” σε αντίθεση με το εισαγόμενο πολυεθνικό “cash and carry”, την προώθηση των εναλλακτικών μορφών τουρισμού σαν απάντηση στο υπερισχύον μαζικό μοντέλο που πιέζει ανελέητα προς την “λείανση” των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών μιας ιδιαίτερου φυσικού κάλους περιοχή, την μετατροπή των πολιτιστικών πόρων και της αγροτικής κληρονομιάς σε οικονομικές συνιστώσες με δυνατότητες αξιοποίησης εθίμων και δεξιοτήτων που δεν ικανοποιούν μόνο τους “γηγενείς” αλλά αποτελούν σημαντικό μέρος “ταυτοποίησης” και “διακριτότητας” της περιοχής έναντι της ομογενοποίησης που επιβάλλει το επικερδές πλην εφήμερο καταναλωτικό πρότυπο, την εξωστρέφεια μέσω προώθησης διακρατικών συνεργασιών στο πνεύμα της ποικιλότητας που πρεσβεύει η ευρωπαϊκή ύπαιθρος. Και όλα αυτά σε μια συνεχή προσπάθεια διασύνδεσης των δράσεων και πρωτοβουλιών με τις ευρωπαϊκές πολιτικές περιφερειακής και τοπικής ανάπτυξης σε όλες τις προγραμματικές περιόδους των διαρθρωτικών ταμείων της ΕΕ.
Στην διαδικασία αυτήν πολλές φορές ένοιωσα ότι με τους άλλους συναδέλφους μου (περίπου 45 αναπτυξιακές εταιρίες στην χώρα κάνουν το ίδιο πράγμα στις περιοχές τους) πραγματώναμε σε τοπικό επίπεδο το περίφημο ευρωπαϊκό μοντέλο της “τριμερούς εταιρικής σχέσης” που αποτελεί -κατά την ταπεινή μου άποψη-βασικό στοιχείο αναπτυξιακής προόδου των τοπικών κοινωνιών : δημόσιος τομέας (δημόσια διοίκηση, Δήμοι, νομαρχία, περιφέρεια, Υπουργεία, ΕΕ,) ιδιωτικός τομέας (επιμελητήρια, επιχειρήσεις, ενώσεις αγροτικών Συν/σμών, επαγγελματικά σωματεία και ενώσεις επιχειρηματιών) και κοινωνία των πολιτών (σύνδεσμοι και σύλλογοι πολιτών, περιβαλλοντικές οργανώσεις, πολιτιστικά σωματεία). Φυσικά σε όλα αυτά είχα την αμέριστη συμπαράσταση πλειάδας συνεργατών και ανθρώπων που μοιράζονταν τις ίδιες ιδέες και πρακτικές, χωρίς τους οποίους η όλη προσπάθεια θα είχε πέσει στο κενό και πρέπει να τους ευχαριστήσω για αυτό.
Ούτε βέβαια κομπάζω ότι όλα αυτά είχαν την αποτελεσματικότητα που θα έπρεπε να είχαν! Δεν μπορώ να εξιστορήσω εδώ όλες τις (καταθλιπτικές) λεπτομέρειες, παρά να δηλώσω ότι “κόντρα” στο παραπάνω σκηνικό την τιμητική τους είχαν πάντα οι παθογένειες του πολιτικού μας συστήματος και οι επακόλουθες αδυναμίες της κοινωνίας μας: τυφλός, βάρβαρος και υστερόβουλος κομματισμός σε όλα τα επίπεδα, ανοργανωσιά και αυθαιρεσία της δημόσιας διοίκησης, δουλεία της τοπικής αυτοδιοίκησης από τα κεντρικά κυβερνητικά σχήματα, απάθεια και βολή των συλλογικών εκφάνσεων της επιχειρηματικής κοινότητας, άγνοια και ημιμάθεια των ειδικών, άσκοπα συνθήματα και ανούσιες οιμωγές «συντηρητικών» ή δήθεν “αριστερόστροφων” μορφωμάτων, απουσία της έρευνας και της τεχνολογίας των εκπαιδευτικών μας ιδρυμάτων στην προσπάθεια τεχνικής στήριξης των προσπαθειών ανάπτυξης, απαράμιλλη λατρεία στην «κατά μόνας επιχειρηματικότητα» και επίμονη αντίθεση σε κάθε μορφή συλλογικής προσπάθειας που αποφέρει πολλαπλασιαστική προστιθέμενη αξία.
Αλλά και όχι μόνο αυτό. Ανήσυχος ων και “μαγεμένος” από “επιτυχίες” άλλων περιοχών της Ευρώπης που έδωσαν διαφορετικές λύσεις στα ίδια προβλήματα, ωθήθηκα να κάνω βήματα εξωστρέφειας ασχολούμενος είτε με τα “Δίκτυα” ως Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικτύου LEADER στις Βρυξέλλες (η ελληνική προεδρία στην ELARD αποτέλεσε τομή στην πορεία αυτού του οργανισμού, αφού επί της θητείας της αναγνωρίστηκε από την Δ/νση Γεωργίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ως ένας από τους βασικούς φορείς συνεργασίας για ζητήματα της ανάπτυξης της υπαίθρου) είτε εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα ως εμπειρογνώμονας παρέχοντας υπηρεσίες κυρίως σε Υπουργεία Γεωργίας άλλων χωρών πάντα σε θέματα αγροτικής ανάπτυξης. Οι εμπειρίες αυτές μου έδωσαν την ευκαιρία να βιώσω στην πράξη την ευρωπαϊκή αρχή της “επικουρικότητας” δηλ. στο πως το κοινοτικό κεκτημένο εφαρμόζεται από τα κράτη μέλη ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες των διοικητικών, κοινωνικών και οικονομικών δομών του κάθε ευρωπαίου εταίρου μας. Η συμμετοχή μου δε στα όργανα διαβούλευσης των ευρωπαϊκών πολιτικών που εφαρμόζονται στις ευρωπαϊκές θεσμικές δομές -σε αντίθεση με τα “πανηγύρια” που οργανώνουμε στην Ελλάδα (βλέπε στην αρχή λογύδριο των πολιτικών, καφές, γεύμα και μετά σπίτι) συνέτειναν στην σταδιακά παγιοποίηση της άποψης ότι τελικά “αλλού τα κακαρίσματα και αλλού γεννούν οι κότες”.
Καλά όλα αυτά. Αλλά το βασικό ερώτημα που ανακύπτει είναι γιατί να ενδιαφέρουν τους έλληνες πολίτες οι όποιες “αναζητήσεις” της πορείας ενός “τεχνοκράτη” στις ευρωπαϊκές εκλογές της 25ης Μαΐου?
Εξηγούμαι! Γιατί καλά ήταν όλα αυτά μέχρι το 2010, όταν η χάρη στους εταίρους μας ελεγχόμενη χρεωκοπία της χώρας συμπαρέσυρε εκκωφαντικά όλα τα “σταθερά” οικοδομήματα τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Βρέθηκα ξαφνικά όπως και οι περισσότεροι έλληνες στο απόλυτο “κενό”.
Η μεγαλύτερη και πολυεπίπεδη δομική και οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων που ενέσκηψε στην ΕΕ από γεννησιμιού της και που η χώρα μας βίωσε πιο σκληρά από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα (και με δική της ευθύνη) άφησε ένα μεγάλο “κενό” στους ευρωπαίους και πολύ περισσότερο στους έλληνες πολίτες.
– οι λαοί βρέθηκαν στο “κενό” από μια Ευρώπη, που πάρα τα επιτεύγματα της, αποδείχτηκε θεσμικά και διαρθρωτικά απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει την κρίση που ξεκίνησε μεν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού αλλά εγκαταστάθηκε για τα καλά στην ευρωπαϊκή ήπειρο (και ιδιαίτερα στο Νότο). Μήπως η απάντηση είναι περισσότερη Ευρώπη? Είμαστε πραγματικά διατιθέμενοι να συμμετάσχουμε σε μια διαδικασία για την “πολιτική ομοσπονδοποίηση” της νέας Ευρώπης και πόσα είμαστε διατιθέμενοι να εγκαταλείψουμε από τη εθνική μας κυριαρχία για την επιτυχία του νέου οράματος?
– οι λαοί ένοιωσαν “κενό” από μια Ευρώπη, που φάνηκε αδύναμη να διαχειριστεί τις αυθαιρεσίες των αγορών κεφαλαίου & χρήματος και του χρηματοπιστωτικού συστήματος αφήνοντας την αίσθηση ότι οι απλοί πολίτες κλήθηκαν να πληρώσουν τα παιγνίδια και τα ρίσκα των τραπεζών και των κερδοσκοπικών κεφαλαίων. Είναι έτσι ή αφού δεχθούμε ότι το πιστωτικό σύστημα είναι βασικός πυλώνας του συστήματος ανάπτυξης είμαστε πραγματικά διατιθέμενοι να συμμετάσχουμε σε μια διαδικασία για την “ενοποίηση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος” σε μια κατεύθυνση που θα αποτρέψει ξανά την εμφάνιση τέτοιων φαινομένων και θα θέτει το τραπεζικό σύστημα στην πραγματική του διάσταση ως πυλώνα ανάπτυξης και ευημερίας?
– οι λαοί ένοιωσαν “κενό” από μια Ευρώπη, που φάνηκε δυστυχώς τόσο λίγη στην προστασία των ευάλωτων ομάδων από τις επιπτώσεις της κρίσης. Το περίφημο ευρωπαϊκό μοντέλο του “κοινωνικού κράτους” (συστατική ευρωπαϊκή αξία) ξέφτισε στα μάτια των πολιτών που νοιώθουν ότι όλο το σύστημα δουλεύει υπέρ των δυνατών και ισχυρών, στα απόνερα των δραστηριοτήτων των οποίων ολόκληροι λαοί πτωχεύουν και οικονομίες καταρρέουν. Εάν θέλουμε μια Ευρώπη αληθινής κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης ως βασικό πυλώνα του συστήματος είμαστε πραγματικά διατιθέμενοι να συμμετάσχουμε σε μια διαδικασία για την οικοδόμηση της “Κοινωνικής Ευρώπης” που δεν θα αποτελεί πάρεργο αλλά πυλώνα κοινωνικής συνοχής και πολιτισμικής υπεροχής.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο η ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος
είναι το απαραίτητο ανάχωμα στην επικρατούσα σήμερα νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος που διαλύει το ευρωπαϊκό εγχείρημα και οδηγεί λαούς στην ανέχεια και την παραγωγική διάλυση ολόκληρων οικονομιών. Για πρώτη φορά μετά την οικονομική κρίση στην χώρα μας και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, πρέπει να δοθεί ένας εθνικός αγώνας για να αλλάξει η ίδια η Ευρώπη.
Στην χώρα μας η κρίση στα παραπάνω ευρωπαϊκά “πολιτικά κενά” ήρθε να προσθέσει επιπλέον και τα “κενά” των δικών μας εθνικών “κατορθωμάτων”:
– το «κενό» από την κατάρρευση του δικομματικού συστήματος εξουσίας της μεταπολίτευσης που απαξίωσε σχεδόν όλο το φάσμα της πολιτικής εκπροσώπησης και ανέδειξε νέους πρωταγωνιστές που είτε διαλαλούν την πραμάτεια τους δίκην εύκολων «μαγικών λύσεων» με επαναστατικό φόντο την «πτωχή πλην τιμία Ελλάς» είτε αποτελούν την οδυνηρή εκτόξευση του εγκληματικού μορφώματος των νεοναζί.
– «κενό» από την οριστική διάλυση του όποιου κράτους και της όποιας δημόσιας διοίκησης λειτουργούσε, που λαβωμένα από την αναξιοκρατία, την υποκρισία, τον λαϊκισμό, την υπερίσχυση των μετρίων, την έλλειψη αξιολόγησης και λογοδοσίας κατέρρευσαν ως τραπουλόχαρτα,
– «κενό» από την αδύναμη παραγωγική βάση της χώρας που πρόσθεσε μέσα σε τρία χρόνια πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους να περιφέρονται στις καφετέριες της περιφέρειας που μαζί με τα σουβλατζίδικα και τα κομμωτήρια που ανοίγουν και κλείνουν με αστραπιαίους ρυθμούς να υποδηλώνουν την εγχώρια α-δημιουργική μικρή επιχειρηματικότητα της αυτοαπασχόλησης.
Επειδή όλα αυτά τα «κενά» μου έγιναν αφόρητα, όπως πιστεύω ότι συμβαίνει και σε πολλούς από σας, αποφάσισα να ασχοληθώ με τα «κοινά» σε μια δύσκολη περίοδο για να κάνεις πολιτική. Με έναυσμα την κίνηση των «58» συμμετείχα ως μέλος της τοπικής Επιτροπής Πρωτοβουλίας Τρικάλων για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Είναι κρίμα που τελικά η όλη προσπάθεια δεν απέδωσε τα αναμενόμενα και οι ελπίδες που γεννήθηκαν σε πολλούς από μας για τον επαναπροσδιορισμό του πολύπαθου αυτού χώρου «μετριάστηκαν» από τις γνωστές και κοντόφθαλμες δυστυχώς διενέξεις του ποιος είναι πιο πολύ «αριστερός» και ποιος είναι πιο πολύ «δεξιός»! Για ακόμη μια φορά είδαμε το δένδρο και χάσαμε το δάσος.
Για όσους βέβαια δεν θέλουν να το βάλουν κάτω όμως έμεινε η ΕΛΙΑ, η οποία ως γνωστόν δεν ευδοκιμεί στα «βαριά κλίματα» αλλά καρπίζει εκεί που υπάρχει «φως και ήλιος». Ελπίζω ότι η προσπάθεια συνεύρεσης θα συνεχιστεί και μετά τις εκλογές και για αυτό σε εθνικό επίπεδο η επιτυχία της Ελιάς- Δημοκρατική Παράταξη θα αποδείξει ότι «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» και ότι παρά τα μεγάλα προβλήματα που έχει η κεντροαριστερά είναι στην πραγματικότητα το πλειοψηφικό ρεύμα που μπορεί να οδηγήσει την χώρα στην «μετά κρίση» εποχή σε προοδευτική κατεύθυνση (όπως ιστορικά πάντα έκανε).
Η συμμετοχή μου εκφράζει την πεποίθηση μου ότι ο χώρος του δημοκρατικού σοσιαλισμού, της δημοκρατικής αριστεράς και του μεταρρυθμιστικού Κέντρου πρέπει να μπει μπροστά στη νέα «μεταμνημονιακή εποχή» της εθνικής ανασυγκρότησης και κάτω από ένα κοινό σπίτι. Για αυτό δέχθηκα την πρόσκληση της κίνησης ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ Β’, να συμμετέχω στις επερχόμενες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως υποψήφιος Ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο της ΕΛΙΑΣ- ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ. Η υποψηφιότητα μου αποτελεί τιμή για μένα και τον τόπο μου.
Ο Παναγιώτης Πάτρας είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο της “Ελιάς-Δημοκρατική Παράταξη” στις ευρωεκλογές του 2014.
Βιογραφικό
• Γεννήθηκε το 1964 και μεγάλωσε στα Τρίκαλα τελειώνοντας το 2ο Γενικό Λύκειο Τρικάλων.
• Αποφοίτησε από το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών με ειδικότητα στην “Αγροτική Οικονομία”.
• Απέκτησε το Μεταπτυχιακό Δίπλωμα του CHIEAM στα “Οικονομικά της Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης της Υπαίθρου” από το Μεσογειακό Αγρονομικό Ινστιτούτο Χανίων (ΜΑΙΧ).
• Προσλήφθηκε το 1993 από τον νεοσυσταθέντα φορέα τοπικής ανάπτυξης “Κέντρο Ανάπτυξης Καλαμπάκας-Πύλης ΑΕ – ΚΕΝΑΚΑΠ” ως αναπτυξιολόγος και από το 1995 είναι Γενικός Διευθυντής της εταιρείας (η οποία μετονομάστηκε αργότερα σε “Αναπτυξιακή Τρικάλων ΑΑΕ ΟΤΑ – ΚΕΝΑΚΑΠ”) και Υπεύθυνος Έργου για τα προγράμματα που υλοποιήθηκαν από την εταιρεία κατά το 2ο και 3ο ΚΠΣ καθώς και της παρούσας προγραμματικής περιόδου 2007-2013.
• Από το 2003 είναι Διευθυντής της αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας ” ΘΕΣΣΑΛΙΑ – Περιφερειακή Εταιρεία Αγροτικής Ανάπτυξης”, στη Λάρισα και Υπεύθυνος Έργου των Ολοκληρωμένων Προγραμμάτων Αγροτικής Ανάπτυξης (ΟΠΑΑΧ) που υλοποιούνται σε εννιά υποπεριοχές της Περιφέρειας Θεσσαλίας.
• Έχει διεθνή εμπειρία και από το 1999 έως σήμερα εργάζεται ως εμπειρογνώμονας Αγροτικής Ανάπτυξης στη Βουλγαρία, τη Σλοβενία, την Ρουμανία, την Τουρκία, την Κύπρο και την Κροατία στα πλαίσια σχετικών προγραμμάτων της EΕ (SAPARD, IPARD, Εθνικά Προγράμματα Αγροτικής Ανάπτυξης των παραπάνω κρατών).
• Είναι μέλος του Ελληνικού Δικτύου Φορέων Αγροτικής Ανάπτυξης LEADER και υπό την ιδιότητα αυτή διετέλεσε Πρόεδρος του διεθνούς μη κερδοσκοπικού Ευρωπαϊκού Οργανισμού ELARD για την Αγροτική Ανάπτυξη (ELARD=European LEADER Association for Rural Development aisbl) με έδρα τις Βρυξέλλες την περίοδο 2008-2011 και αντιπρόεδρος της κατά την περίοδο 2011-2012.
• Ως Πρόεδρος της ELARD υπήρξε μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής (Coordination Committee) και της Υποεπιτροπής LEADER (LEADERSubcommitee) του Ευρωπαϊκού Δικτύου Αγροτικής Ανάπτυξης της Επιτροπής (ENRD=European Network for Rural Development) της Διεύθυνσης Γεωργίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (2008-2011)
προωθώντας ενεργά την ενσωμάτωση της μεθόδου αγροτικής ανάπτυξης LEADER στην συνολική πολιτική Αγροτικής Ανάπτυξης της ΕΕ για την περίοδο 2007-2013 αλλά και την προετοιμασία για την επόμενη περίοδο 2014-2020.
• Στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του ENRD:
– Συντόνισε μαζί με το Ιταλικό Εθνικό Αγροτικό Δίκτυο (INEA) την Ομάδα Εργασίας “Εφαρμογή της από τα κάτω προσέγγισης LEADER” (Focus Group 1. Implementation of bottom up approach) που συστάθηκε στο πλαίσιο της Υποεπιτροπής LEADER (LEADERSubcommitee) του ENRD,
– Διετέλεσε μέλος της Θεματικής Ομάδας Εργασίας ” Αποτελεσματικότητα των μηχανισμών εφαρμογής των προγραμμάτων Αγροτικής Ανάπτυξης της ΕΕ” (Thematic Working Group 4. Efficiency of delivery Mechanisms of European rural development policy”) που συστάθηκε από 15 εμπειρογνώμονες από την ΕΕ κατ’ εντολή της Συντονιστικής Επιτροπής (Coordination Committee) του Ευρωπαϊκού Δικτύου Αγροτικής Ανάπτυξης της Επιτροπής (ENRD).
– Διετέλεσε μέλος της Ομάδας Εργασίας “Better Local Development Strategies” που συστάθηκε στο πλαίσιο της Υποεπιτροπής LEADER (LEADERSubcommitee) του ENRD,
– Διετέλεσε Μέλος της Θεματικής Ομάδας Εργασίας “Knowledge transfer & Innovation” που συστάθηκε στο πλαίσιο της Συντονιστικής Επιτροπής (Coordination Committee) του ENRD
• Έχει σημαντική επαγγελματική εμπειρία σε θέματα τοπικής ανάπτυξης και των πολιτικών Αγροτικής Ανάπτυξης της ΕΕ και εκτεταμένη εμπειρία της εφαρμογής του προγράμματος Αγροτικής Ανάπτυξης LEADER της ΕΕ.
• Στην μέχρι σήμερα διαδρομή της επαγγελματικής του καριέρας έχει συμμετάσχει σε πλήθος Ημερίδων και Συνεδρίων ως ομιλητής ή συμμετέχων κυρίως σε θέματα αγροτικής πολιτικής και ανάπτυξης.
• Έχει συμμετάσχει ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος για το Δήμο Τρικκαίων στις τοπικές αυτοδιοικητικές εκλογές του 1994 και 1998 με τον συνδυασμό “Forum των Πολιτών” και του 2010 με τον συνδυασμό “ΤΡΙΚΑΛΑ – ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ”, χωρίς να εκλεγεί.
• Είναι μέλος της τοπικής Επιτροπής Πρωτοβουλίας Τρικάλων για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς με τους 58.
“ΚΟΙΝΑ”vs”ΚΕΝΑ”
για μια πιο ευρωπαϊκή Ελλάδα κοντά σε μια διαφορετική Ευρώπη που όλοι οι ευρωπαίοι πολίτες χρειαζόμαστε
Αγαπητοί Φίλες και φίλοι,
ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ
Όσοι με γνωρίζουν προσωπικά πιθανότατα με γνωρίζουν περισσότερο από την επαγγελματική μου ενασχόληση τα τελευταία 20 χρόνια με τα ζητήματα της τοπικής ανάπτυξης μέσω της Αναπτυξιακής Τρικάλων ΑΑΕ ΟΤΑ (ΚΕΝΑΚΑΠ) παρά από το “πολιτικά αγωνιστικό” μου βιογραφικό. Τελειώνοντας τις μεταπτυχιακές μου σπουδές στην Ολοκληρωμένη ανάπτυξη της υπαίθρου ενεπλάκην στο τρικαλινό αναπτυξιακό γίγνεσθαι, μέσω του προγ/τος LEADER
Στην πορεία αυτή από τότε μέχρι σήμερα δεν υπήρξε θέμα που άπτεται της ανάπτυξης του τόπου μου με το οποίο δεν καταπιάστηκα εγώ και άλλοι συνεργάτες μου. Ανήσυχος ων και “μαγεμένος” από “επιτυχίες” άλλων περιοχών της Ευρώπης που έδωσαν διαφορετικές λύσεις στα ίδια προβλήματα, ωθήθηκα να κάνω βήματα εξωστρέφειας ασχολούμενος είτε με τα “Δίκτυα” ως Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικτύου LEADER στις Βρυξέλλες είτε εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα ως εμπειρογνώμονας σε θέματα αγροτικής ανάπτυξης.
ΓΙΑΤΙ
Καλά όλα αυτά. Αλλά το βασικό ερώτημα που ανακύπτει είναι γιατί ένας “τεχνοκράτης” κατεβαίνει στις ευρωπαϊκές εκλογές της 25ης Μαΐου? Εξηγούμαι! Γιατί καλά ήταν όλα αυτά μέχρι το 2010, όταν η χάρη στους εταίρους μας ελεγχόμενη χρεωκοπία της χώρας συμπαρέσυρε εκκωφαντικά όλα τα “σταθερά” οικοδομήματα τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Βρέθηκα ξαφνικά όπως και οι περισσότεροι έλληνες στο απόλυτο “κενό”.
Η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων που ενέσκηψε στην ΕΕ και που η χώρα μας βίωσε πιο σκληρά από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα (και με μεγάλη δική της ευθύνη) άφησε ένα μεγάλο “κενό” στους ευρωπαίους και πολύ περισσότερο στους έλληνες πολίτες.
– οι λαοί βρέθηκαν στο “κενό” από μια Ευρώπη, που πάρα τα επιτεύγματα της, αποδείχτηκε θεσμικά και διαρθρωτικά απροετοίμαστη να αντιμετωπίσει την κρίση , μια Ευρώπη που φάνηκε αδύναμη να διαχειριστεί τις αυθαιρεσίες των αγορών κεφαλαίου & χρήματος και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, μια Ευρώπη, που φάνηκε δυστυχώς τόσο λίγη στην προστασία των ευάλωτων ομάδων από τις επιπτώσεις της κρίσης.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο η ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόυυατος
είναι το απαραίτητο ανάχωμα στην επικρατούσα σήμερα νεοφιλελεύθερη ιδεολογία του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος που διαλύει το ευρωπαϊκό εγχείρημα και οδηγεί λαούς στην ανέχεια και την παραγωγική διάλυση ολόκληρων οικονομιών. Για πρώτη φορά μετά την οικονομική κρίση στην χώρα μας και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, πρέπει να δοθεί ένας εθνικός αγώνας για να αλλάξει η ίδια η Ευρώπη.
Στην χώρα μας η κρίση στα παραπάνω ευρωπαϊκά “πολιτικά κενά” ήρθε να προσθέσει επιπλέον και τα “κενά” των δικών μας εθνικών “κατορθωμάτων”:
– το «κενό» από την κατάρρευση του δικομματικού συστήματος εξουσίας της μεταπολίτευσης που απαξίωσε σχεδόν όλο το φάσμα της πολιτικής εκπροσώπησης, το «κενό» από την οριστική διάλυση του όποιου κράτους και της όποιας δημόσιας διοίκησης λειτουργούσε, που λαβωμένα από την αναξιοκρατία, την υποκρισία, τον λαϊκισμό, την υπερίσχυση των μετρίων, την έλλειψη αξιολόγησης και λογοδοσίας κατέρρευσαν ως τραπουλόχαρτα, το «κενό» από την αδύναμη παραγωγική βάση της χώρας που πρόσθεσε μέσα σε τρία χρόνια πάνω από ένα εκατομμύριο ανέργους.
Επειδή όλα αυτά τα «κενά» μου έγιναν αφόρητα, όπως πιστεύω ότι συμβαίνει και σε πολλούς από σας, αποφάσισα να ασχοληθώ υε τα «κοινά» σε μια δύσκολη περίοδο για να κάνεις πολιτική. Με έναυσμα την κίνηση των «58» συυυετείχα ως μέλος της τοπικής Επιτροπής Πρωτοβουλίας Τρικάλων για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς.
Για όσους βέβαια δεν θέλουν να το βάλουν κάτω όμως έμεινε η ΕΛΙΑ, η οποία ως γνωστόν δεν ευδοκιμεί στα «βαριά κλίματα» αλλά καρπίζει εκεί που υπάρχει «φως και ήλιος». Ελπίζω ότι η προσπάθεια συνεύρεσης θα συνεχιστεί και μετά τις εκλογές και για αυτό σε εθνικό επίπεδο η επιτυχία της Ελιάς- Δημοκρατική Παράταξη θα αποδείξει ότι «<δεν είμαστε όλοι ίδιοι» και ότι παρά τα μεγάλα προβλήματα που έχει η κεντροαριστερά είναι στην πραγματικότητα το πλειοψηφικό ρεύμα που μπορεί να οδηγήσει την χώρα στην «<μετά κρίση» εποχή σε προοδευτική κατεύθυνση (όπως ιστορικά πάντα έκανε).
Για αυτό δέχθηκα την πρόσκληση της κίνησης ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ Β’, να συμμετέχω στις επερχόμενες εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ως υποψήφιος Ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο της ΕΛΙΑΣ- ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ. Η υποψηφιότητα μου αποτελεί τιμή για μένα και τον τόπο μου.
Ο Παναγιώτης Πάτρας είναι υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο της “Ελιάς-Δημοκρατική Παράταξη” στις ευρωεκλογές του 2014.
