Ήμουν δεν ήμουν 6 χρόνων παιδάκι και, δυστυχώς, για τους γονείς μου όχι τόσο ήσυχο! Πάντα μου άρεσαν τα παιχνίδια με δράση και τρέξιμο. Με τις παρέες μου τα καλοκαίρια, ιδιαίτερα στο χωριό, ήταν φανταστικά! Το καλοκαίρι ευνοούσε τα παιχνίδια με δράση, πολύ ποδήλατο ακόμα και κατασκευή τόξων είχαμε σκαρφιστεί…
Αξέχαστες εικόνες από τα γεμάτα δράση παιδικά χρόνια και χορτασμένη από παιχνίδια κλασσικά μου προσέλκυε το ενδιαφέρον καθετί καινούριο και διαφορετικό. Στην γειτονιά μου τα πιο πολλά παιδάκια ήταν αγόρια, αλλά αυτό δε με χαλούσε καθόλου! Μπορούσα να παίζω και αγορίστικα παιχνίδια, όπως ποδόσφαιρο(τότε ήταν καθαρά αντρικό άθλημα) και με αυτοκινητάκια.
Εκείνο, λοιπόν, που μου κέντρισε την προσοχή μια μέρα ήταν ένα αυτοκίνητο διαφορετικό από τα άλλα. Κόκκινο με τζάμια ασημί και καθρέφτη και πολύ γρήγορο στις κινήσεις. Ήταν το αυτοκίνητο από ένα φίλο μου που είχε πολλά. Κάποια στιγμή και ενώ παίζαμε κατάλαβε ότι ασχολούμουν μόνο με αυτό και αυθόρμητα, με την παιδική αθωότητα ζωγραφισμένη στο προσωπάκι του και ένα πιο πλατύ χαμόγελο, μου λέει:
Πάρτο Γιάννα!!! Στο χαρίζω! Το θες; Εγώ έχω πολλά τέτοια….
Το πρόσωπό μου ζωγραφίστηκε με χαρά και τα μάτια έλαμψαν από ευχαρίστηση και απορία συνάμα. Πώς κατάλαβε ότι το θελα; Λίγο με ένοιαζε αυτή τη στιγμή.
Ναι το θέλω, απάντησα με σιγουριά! Νομίζω ότι είπα και ένα βιαστικό και κοφτό «ευχαριστώ» (χωρίς να είμαι και πολύ σίγουρη γι αυτό). Το πήρα και έφυγα! Σίγουρα, πάντως, είπα: Γεια σου τα λέμε αύριο πάλι!
Ο φίλος που μου το χάρισε, όμως, δεν ήξερε τους σκοπούς μου. Διαφορετικά, ίσως να το κρατούσε για τον εαυτό του. Ήταν βαρύ πανέμορφο αυτοκίνητο , κόκκινο κιόλας, το αγαπημένο μου χρώμα … αλλά δεν το ήθελα για να παίζω… Εξάλλου είχα και εγώ αρκετά αυτοκίνητα…
Όλοι θα αναρωτιέστε πού θα καταλήξω, γι’ αυτό δε θα σας κουράσω άλλο… Ήθελα απλά να το πάρω για να δω τι είχε μέσα στο τόσο μυστικό περίβλημά του! Τα άλλα αυτοκίνητα ή ήταν ξεσκέπαστα ή έστω άνοιγαν με κάποιο τρόπο. Αυτό, παρότι είχα προσπαθήσει, τίποτα.
Δεν ξέρω αν έπραξα σωστά, και φυσικά δεν είπα ποτέ στο φίλο μου τι έκανα (ίσως τώρα το διαβάσει και αυτός). Πήρα μια τεράστια πέτρα και το έσπασα, αγωνιώντας τι θα βρω ως περιεχόμενο. Αναζητώντας να βρω τον οδηγό, ίσως και άλλα άτομα, το τιμόνι, τις θέσεις, ό,τι τελοσπάντων έχει ένα κανονικό αυτοκίνητο.
Προς μεγάλη μου έκπληξη και απογοήτευση, εν τέλει δε βρήκα τίποτα. Βρισκόμουν μπροστά στο σπασμένο αυτοκίνητο, ένιωθα ότι θα ανακαλύψω κάτι, αλλά διαψεύστηκα. Τίποτα δεν υπήρχε μέσα!
Έκτοτε έχουν περάσει πολλά χρόνια και, φυσικά, το περιστατικό αυτό το είχα ξεχάσει. Πώς το ξαναθυμήθηκα; Απλά διαπίστωσα ότι στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων που πέρασαν έχω συναντήσει στη ζωή μου πολλούς ανθρώπους. Άλλοι φαίνονται τι είναι! Άνθρωποι σαν ανοιχτά βιβλία, είναι αυτό που δηλώνουν και αυτό που βλέπεις με την πρώτη ματιά! Άλλοι, όμως, είναι σαν πανέμορφα κόκκινα αυτοκίνητα, που αν ψάξεις να βρεις περιεχόμενο θα απογοητευτείς.
Και κάποιοι από εσάς θαυμάζετε ακόμα τα φινετσάτα κόκκινα ή δεν ξέρω τι χρώμα έχουν για τον καθένα αυτοκίνητα. Σαν μικρά παιδιά αξιολογείτε με βάση αυτό που φαίνεται και όχι αυτό που είναι. Κάποιοι, ίσως, φοβάστε να ψάξετε και λίγο βαθύτερα, αν όντως είναι τόσο καλό, αν είναι αυθεντικό, ή αν ισχύει αυτό που βλέπετε. Και, όμως, αν είχατε τρόπο να διαπεράσετε στο εσωτερικό των πραγμάτων ή των ανθρώπων, ίσως να βλέπατε ένα μεγάλο τίποτα, ένα κενό, ένα άδειο περιεχόμενο.
Δεν ξέρω τι αξίζει για τον καθένα σας. Για κάποιους, ίσως, αξίζει να ζουν σε ένα παραμύθι, να βλέπουν τα πράγματα όπως φαίνονται και θα ήθελαν να είναι, να μη διεισδύουν στο βάθος, να μην ανακαλύπτουν αλήθειες, γιατί ίσως τους πικραίνουν και δεν το θέλουν αυτό.
Και, όμως, πρέπει να ξέρετε ότι εκείνοι που κάνουν την υπέρβαση, που σπάνε τα δεσμά του καθιερωμένου και αναζητάνε την αλήθεια μπορεί να απογοητεύονται, αλλά παύουν να πετάνε στα σύννεφα και μαθαίνουν να βλέπουν πάντα και τις δύο όψεις του νομίσματος!
Αναζητώντας τον οδηγό του αυτοκινήτου βρήκα έναν οδηγό ζωής, ένα δίδαγμα: Κάποιες φορές αξίζει να σπάμε αυτό το ψεύτικο για να διαπιστώσουμε την αλήθεια. Και η μεγάλη αλήθεια είναι ότι γεμίσαμε φινετσάτα κόκκινα αυτοκίνητα χωρίς περιεχόμενο. Μια κοινωνία κυριαρχεί, η κοινωνία του φαίνεσαι και όχι του τι πραγματικά είσαι.
Ας δούμε, λοιπόν, καθαρά την πραγματικότητα -γιατί ένα από τα σοβαρά αίτια της κοινωνικοικονομικής κρίσης είναι ότι δώσαμε αξία σε ψεύτικες ιδέες, κενούς ανθρώπους, κούφιες καταστάσεις.
Και εσείς αναζητάτε ακόμα οδηγό στο αυτοκίνητο; Δεν υπάρχει φίλοι μου. Το αυτοκίνητο της ζωής το οδηγούμε εμείς οι ίδιοι. Το αν η ζωή θα κυλήσει ομαλά χωρίς αντιξοότητες εξαρτάται από το πόσο καλός οδηγός είναι ο ίδιος ο άνθρωπος πόσο καλά ξέρει να γκαζώνει ή να φρενάρει τη στιγμή που χρειάζεται.
Kαι αν δεν είσαι τόσο τολμηρός να ανακαλύψεις την αλήθεια και αν κοιτάς γοητευμένος ό,τι φαίνεται όμορφο, κινδυνεύεις να βρεθείς προ εκπλήξεων μελλοντικά. Ό,τι δε χτίζεται σε σταθερή βάση καταρρέει, ότι φοράει μάσκα φανερώνεται κάποτε και όποιος έχει ωραίο περιτύλιγμα κάποια στιγμή θα ξετυλιχθεί και θα δεις κενό. Ο ήλιος που θα βγει κάποιο πρωί θα φωτίσει και τις πιο κρυφές πτυχές της πραγματικότητας. Γιατί ένα είναι σίγουρο: Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο και τίποτα πιο ωφέλιμο από τη γνώση της αλήθειας!
Σε δύο μήνες περίπου έχω τα γενέθλια μου αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ήμουν μόλις έξι και έψαχνα αναζητούσα τι υπάρχει πέρα του φαίνεσθαι, καθημερινά διαπιστώνω ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται… Πολλές φορές ίσως μας συνθλίβει και απογοητεύει η ανακάλυψη της αλήθειας αλλα πιστέψτε με όσο ρομαντισμός και ευαισθησία να σας χαρακτηρίζει η αποκάλυψη της αλήθειας είναι λυτρωτική! Στη ζωή μας πρέπει να αντέχουμε και να σπάμε ότι μας πονάει πριν μας σπάσει αυτό!
Για εσας που με αγαπάτε και έχετε κάτι να πάρετε μέσα από τις λέξεις και τις σκέψεις μου
Γράφει η Ιωάννα Χαρμπέα συγγραφέας/κοινωνιολόγος