Ηρακλής Φίλιος: Σαν σήμερα οι καμπάνες μύρισαν Ανάσταση

Ήταν 26 Μαΐου 2015 όταν ένα άξιο παλικάρι της Μακεδονίας αξιώθηκε από τον Θεό να λάβει τον τρίτο βαθμό της ιεροσύνης, εκείνον της Αρχιεροσύνης.

Ήταν 26 Μαΐου 2015 όταν ένα άξιο παλικάρι της Μακεδονίας αξιώθηκε από τον Θεό να λάβει τον τρίτο βαθμό της ιεροσύνης, εκείνον της Αρχιεροσύνης.

Ο π. Ιουστίνος δέχτηκε το κάλεσμα από τον εραστό Θεό (κατά τον άγιο Διονύσιο Αρεοπαγίτη) και ανταποκρίθηκε στην αγάπη Του. Για όσους τον είχαμε πνευματικό και τον έχουμε αναπόσπαστο κομμάτι της καρδιάς μας θα παραμένει για πάντα πάτερ. Έτσι του αρέσει εξάλλου να αποκαλεί τους αγαπημένους του φίλους (π. Χρυσόστομο Νάση νυν Επίσκοπο Τρίκκης και Σταγών, π. Θεόκλητο Πασσαλή νυν Επίσκοπο Φλωρίνης, π. Ειρηναίο νυν Αρχιεπίσκοπο Κρήτης κ.ά.).

Για εκείνον ο κατέχω βαθμό ιεροσύνης είναι πρώτα πατέρας που με αγάπη και στοργή διακονεί τον πονεμένο και κουρασμένο λαού του Θεού.

Είναι σπάνιο στον εκκλησιαστικό, πολιτικό, εργασιακό χώρο να συναντήσεις ανθρώπους που δεν θέλουν να ανέλθουν σε υψηλοτέρα αξιώματα. Ιδίως στον εκκλησιαστικό χώρο η πλειοψηφία των άγαμων κληρικών εκφράζουν την επιθυμία αυτή κι αν δεν την εκφράζουν την επιθυμούν. Ο π. Ιουστίνος Μπαρδάκας ανέλαβε μία θέση ευθύνης, αυτή του Πρωτοσυγκέλλου σε μία νεαρή ηλικία, εκείνη των 30 ετών. Θυμάμαι το 2000 να ξεκινάει με προσεκτικά βήματα να διακονεί από τη θέση αυτή.

Από μικρός ο Στέφανος δίπλα στον άκακο γέροντα του με αυτό το καταπληκτικό και αστείρευτο χαμόγελο π. Θεόκλητο νυν Επίσκοπο Φλωρίνης.

Με αγάπη, πολύ ταπείνωση και υπακοή. Δίπλα ακόμη και σε ένα πνευματικό ανάστημα που σπάνια γεννά ο τόπος μας, τον μακαριστό Μητροπολίτη Αυγουστίνο.

Από μικρός είχε στο νου του τον Χριστό. Τίποτε δεν αγάπησε περισσότερο. Και σαν μαθητής και σαν φοιτητής. Το γεγονός ότι είχε λαμπρές σπουδές και άριστες ευκαιρίες να ακολουθήσει άνετα μία πανεπιστημιακή καριέρα (είχε κάνει και σπουδές στη Νομική), δεν τον εμπόδισε να αφιερώσει τον εαυτό του όλον στον Θεό. Αυτόν αγάπησε, Εκείνον ερωτεύτηκε κι Εκείνον ακολούθησε. Πάντα συνηθίζει ο ίδιος να κάνει λόγο για τον έρωτα ως βασικό στοιχείο έκφρασης και δοσίματος. Το έλεγε ότι είναι ερωτευμένος με τον Χριστό και σ’ Εκείνον τα δίνει όλα. Κι αυτό έπραξε.

Προσωπικότητα που ταιριάζει με τους λόγους των αγίων Ιγνατίου Θεοφόρου, ιερού Χρυσοστόμου και θείου Παύλου για τον πως πρέπει να είναι ο Αρχιερέας. Άνθρωπος ευγενής, με χαμόγελο πάντα, με αγάπη ατελείωτη, πηγάζουσα μέσα από το βάθος της υπαρξιακής του ανάγκης για απροϋπόθετη συνάντηση με τον άλλον, τον ξένο, τον διαφορετικό. Ποτέ δεν απέκλεισε κανέναν. Ποτέ δεν στιγμάτισε κανέναν. Δεν κατηγόρησε, δεν διέδωσε, δεν σπίλωσε κανένα όνομα στη διακονία του. Δεν υπέπεσε σε αήθεις μικρότητες και τόνιζε πάντα την χωρίς αναβολές μετάνοια του ανθρώπου. Πονούσε πολύ και πονάει όταν πληγώνουμε ανθρώπους. Εκεί γινόταν αυστηρός, αλλά δίκαιος. Απεχθανόταν την αδικία και πάντα ενεργούσε ώστε να αποκατασταθεί η των πραγμάτων αλήθεια.

Αγωνιούσε εμπράκτως για την αναγέννηση του εαυτού εν Χριστώ, για τη «γέννηση του υγιούς εαυτού» όπως θα έλεγε ο Freud.

Ο π. Ιουστίνος είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν διεκδίκησε να ανέλθει στο υπούργημα της Αρχιεροσύνης. Είχε πολλές ευκαιρίες και πολλές γνωριμίες. Ποτέ όμως δεν είδε και δεν αντιμετώπισε ωφελιμιστικά τους ανθρώπους. Αρνήθηκε υψηλή θέση στην Αρχιεπισκοπή, αρνήθηκε να δεχτεί το χρίσμα για κενές Μητροπόλεις πριν από χρόνια, αρνήθηκε γενικά να ενεργήσει ως «άνθρωπος των αξιωμάτων».

Θυμάμαι που έλεγε πέρυσι πως «αν έφτασα εδώ που έφτασα, έφτασα χωρίς να το κυνηγήσω με υπακοή και ταπείνωση». Φυσικά και ήθελε. Δεν το αρνούταν. Θα αναλάμβανε όμως όποια θέση του δώσει ο Θεός ύστερα από ένα δικό Του κάλεσμα και μόνο. Δεχόταν την κλήση του Θεού, αρνιόταν το θέλημα των ανθρώπων τιμώντας τους παράλληλα. Έτσι έδωσε ο Άγιος Θεός και εκλέχτηκε Μητροπολίτης Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς τη στιγμή που ο Θεός ευλόγησε.

Η αλήθεια είναι ότι πολεμήθηκε πολύ. Υπέμεινε όμως γιατί είχε πίστη και αγάπη. Αυτά ήταν τα όπλα του που μαζί με την υπακοή στον γέροντα του π. Θεόκλητο του έδιναν δύναμη στις δυσκολίες. Κατηγορήθηκε τα τελευταία τρία χρόνια ότι είναι φιλοσκοπιανός (το παράπονο του αυτό εξέφρασε ο ίδιος στο μικρό μήνυμα που απηύθυνε στην Ιεραρχία κατά την ημέρα εκλογής του). Ο π. Ιουστίνος που θυμάμαι κάθε Κυριακή δεν άφηνε χωριό για χωριό στη Φλώρινα που να κήρυττε Χριστό και Ελλάδα. Δεν άφησε κανένα χωριό και κανέναν δεν υποτίμησε. Ακόμη και στις Πρέσπες, στα χωριά κοντά στα ελληνοσκοπιανά σύνορα. Αήθεις κατηγορίες που έπεσαν όπως εξάλλου γίνεται σε όλες τις αντίστοιχες καταστάσεις.

Σήμερα ο ίδιος δεν άλλαξε. Για όσους τον γνωρίζουν κατανοούν τους λόγους τούτους. Είναι ακόμη πατέρας και συνάμα πατέρας – Επίσκοπος. Η Αρχιεροσύνη δεν είναι δεσποτεία για εκείνον αλλά διακονία καθώς «λεντίω ζωννύμενος» σκύβει στον έσω άνθρωπο χωρίς προϋποθέσεις. Πολύ αγωνία αυτός ο άνθρωπος. Πολύ αγωνία. Πολύ αγάπη, αγάπη που σε λιώνει και αισθάνεσαι αδύναμος να ανταπεξέλθεις στο ύψος της. Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πατρική του αγκαλιά στο τέλος της εξομολόγησης πριν από χρόνια. Λύγιζες, ένιωθες πολύ μικρός για να του δώσεις τι; Σε αιχμαλώτιζε.

Ένας χρόνος Αρχιεροσύνης. Ένας χρόνος ταπεινής διακονίας, ήσυχης, χωρίς κόμπλεξ, ανασφάλειες και απωθημένα. Τίποτε από αυτά δεν τον άγγιζαν. Μα αν αγαπάς με όλη σου την ψυχή και διάνοια πώς να μην είσαι «άνθρωπος του Θεού» όπως απέδειξε με το βίο του ο όσιος Αλέξιος; Ακόμη και σήμερα έχει λίγες Αρχιερατικές στολές. Επιθυμούσε την απλότητα, αγαπούσε την ησυχία, αναπαυόταν στη μυστική εργασία που γίνεται προς δόξαν Θεού. Και σήμερα επιτελεί ένα αξιόλογο έργο στην Νέα Κρήνη και στην Καλαμαριά. Δεν μπορεί να συνεχίσει τη διακονία του αν δεν περάσει από την Παναγία τη Μηχανιώτισσα και δεν ακουμπήσει εκεί τους χτύπους της καρδιάς του και τους στεναγμούς των σκέψεων του. Την Παναγία την αγαπάει «σκανδαλωδώς» και γίνεται κι εκείνος ένας άλλος Κύριλλος Αλεξανδρεύς αναφωνώντας με τη σειρά του «χαίροις παρ’ ημών Μαρία Θεοτόκε, το σεμνόν κειμήλιον απάσης της οικουμένης» (Κύριλλος Αλεξανδρεύς, Χαιρετισμοί εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον).

Έχει αναπτύξει ένα όμορφο και δελεαστικό έργο στη Μητρόπολη του πατώντας στις βάσεις του προκατόχου του κυρού Προκοπίου που υπήρξε μία άγια και ήσυχη μορφή. Ομιλίες, κατηχητικά, συντροφιές νέων ζευγαριών «άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα», κοινωνικό ιατρείο, κοινωνικό φαρμακείο, Σχολή Βυζαντινής Μουσικής, Σχολή εκμάθησης παραδοσιακών οργάνων, θεατρική ομάδα, χορωδία, κατασκηνώσεις και άλλες είναι μερικές από τις δραστηριότητες που άλλες από αυτές συνεχίζουν από τον προκάτοχο του και άλλες δημιουργήθηκαν επί διακονίας του π. Ιουστίνου. Θαυμάσιο είναι και το νέο site της Ιεράς Μητρόπολης Ν. Κρήνης και Καλαμαριάς (www.imkal.gr).

Σε πολλά σημεία ο π. Ιουστίνος μου θυμίζει τον Μητροπολίτη μας Τρίκκης και Σταγών κ.κ. Χρυσόστομο. Φίλοι και οι δύο από τα φοιτητικά τους χρόνια, υμνωδοί του Τριαδικού Θεού στους χορούς των αγίων ιεροψαλτών της Θεσσαλονίκης, υπό την επίβλεψη ενός πνευματικού αναστήματος εκείνου του μακαριστού Αρχιμανδρίτη π. Παντελεήμονα. Μιας άγιας μορφής που πολλά προσέφερε στη Θεσσαλονίκη και άδικα πολεμήθηκε κατά τους λόγους του δασκάλου και θεολόγου κ. Δημητρίου Νούλα.

Φιλοσοφίας ταῖς ἀκτῖσιν ἐκλάμπων, θεογνωσίας ὑποφήτης ἐδείχθης, σαφῶς παραταξάμενος κατὰ τῶν δυσμενῶν, σὺ γὰρ ὡμολόγησας, ἀληθείας τὴν γνῶσιν, καὶ Μαρτύρων σύσκηνος, δι’ ἀθλήσεως ὤφθης, μεθ’ ὧν δυσώπει πάντοτε Χριστόν, ὦ Ἰουστῖνε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἠμῶν» (απολυτίκιο αγίου Μάρτυρος Ιουστίνου του φιλοσόφου).

Ηρακλής Φίλιος