Βασίλης Παππάς – Για ποιους «ζει» το Πολυτεχνείο;

Κάθε χρόνο στις 17 του Νοέμβρη το Πολυτεχνείο Ζει!

Κάθε χρόνο στις 17 του Νοέμβρη το Πολυτεχνείο Ζει!

Τι καταγράφει στην μνήμη συνειδητά ή ασυνείδητα η εξέγερση του Πολυτεχνείου;

Για πολλούς το Πολυτεχνείο είναι κάτι αδιάφορο. Για όλους εκείνους τους «νοικοκυραίους» που περνούσαν καλύτερα με τα δάνεια της χούντας των συνταγματαρχών. Για όλους εκείνους που έστελναν τα αγόρια τους να σπουδάσουν, με πρόταγμα το σύνθημα «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», να πάρουν το χαρτί, να γίνουν έφεδροι αξιωματικοί και μετά με το σημείωμα του μακρινού ταγματάρχη θείου ή του γνωστού της «συμβουλευτικής» όλο και κάπου, σε κάποιο υπουργείο, θα βολευόταν. Τα κορίτσια, τα περισσότερα, περίμεναν τον γαμπρό, ειδικά αυτούς με τις χρυσοποίκιλτες στολές, ώστε να γίνουν οι «κυρίες» των «κυρίων». Μερικές ξέφευγαν, στις παιδαγωγικές ή γυμναστικές ακαδημίες, άντε και στην φιλοσοφική. Εξάλλου, που να φύγουν από την πατριαρχική οικογένεια σπουδάζοντας στο πολυτεχνείο και την ιατρική. Για να γίνουν Π@τ@ν@ς;

Άλλοι, αρκετοί, διάβαζαν μετά μανίας. Ειδικά στις μέρες του Πολυτεχνείου, τελείωναν το διδακτορικό τους στην θεολογική σχολή, δεν γνώριζαν ή καμώνονταν ότι δεν γνώριζαν τον υφηγητή τότε Αναστάσιο (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας), ούτε τον παπά – Πυρουνάκη, που πρωτοστατούσε στους αγώνες του λαού της Ελευσίνας ενάντια στην επέκταση των διυλιστηρίων, ούτε τον νυν Επίσκοπο Σιατίστης, που τότε ως νεαρός παπάς συμπαραστεκόταν με πολλούς τρόπους στους εργάτες στα ΄Ασπρα Σπίτια, στα μεταλλεία Βωξίτη.

Άλλοι, μερικοί, τελείωναν το διδακτορικό τους στο Χάρβαντ, βλέπε Σαμαράς, Παπανδρέου, και ήταν τόσο απασχολημένοι με την επιστήμη, που δεν υπάρχει ούτε σε ένα κείμενο, μα ούτε σε ένα!!! μια υπογραφή συμπαράστασης έστω (οι καλοί χριστιανοί) στους διωκόμενους και βασανιζόμενους στην Μπουμπουλίνας και στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Η Ελλάδα τους έπεφτε μακριά, αλλά μακριά τους έπεφτε και το Μπέρκλεϋ με τους αγώνες των αμερικανών φοιτητών ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Άλλοι, ήταν στο Πολυτεχνείο. Συμπλήρωσαν τα επαναστατικά τους ένσημα. Πιθανόν κάποιοι από αυτούς, να έπαιξαν και τη ζωή τους «κορώνα – γράμματα» συμμετέχοντας στον αντιδικτατορικό αγώνα. Δυστυχώς μάζευαν «βεβαιώσεις συμμετοχής» για να τις χρησιμοποιήσουν αργότερα. Για να γίνουν τα πιο πειθήνια όργανα, οι πιο αριβίστες, οι πιο κυνικοί εκφραστές της άρχουσας τάξης. Κάποιοι φωτισμένοι αστοί, με ήθος και κουλτούρα (βλ. Χατζιδάκις) φαντάζουν αναρχικοί στα μάτια τους. Τούτοι, η γενιά του Πολυτεχνείου, καθόρισε εν πολλοίς τα πολιτικά πράγματα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Λαλιώτιδες, Δαμανάκιδες, Λαζαρίδιδες, Χριστοδουλάκιδες, δεν είπαν ποτέ στην μετέπειτα πορεία τους ένα μεγάλο όχι. Ζώντας στο προσκήνιο, αλλά και πολλές φορές στα παρασκήνιο των κομμάτων τους, έχοντας και μεσολαβώντας στα διάφορά «κονέ» οδήγησαν την Ελλάδα και τους ψηφοφόρους τους, στην παρακμή και στα μνημόνια. Και τώρα επανεμφανίζονται ως σωτήρες, κουνώντας απειλητικά το δάκτυλο, όχι συντασσόμενοι με τον λαό που υποφέρει αλλά ως πνευματικοί ταγοί της κίνησης της κεντροαριστεράς των 58 ή ακόμη χειρότερα ως αριστερό άλλοθι του νόμου και της τάξης συντασσόμενοι με τα ΜΑΤ και τις δυνάμεις καταστολής ενάντια σε κάθε διεκδίκηση των πολιτών αυτής της χώρας.

Πέρα από αυτά τα «αλαλάζοντα κύμβαλα» στο Πολυτεχνείο υπήρξαν και κάποιες χιλιάδες, ΜΟΝΟΝ, αριστεροί που θέλησαν να αλλάξουν τη μοίρα αυτού του τόπου. ΝΑΙ το Πολυτεχνείο ανήκει σε αυτούς τους Αριστερούς Ελληνες, τους Αριστερούς Χριστιανούς, τους Αριστερούς εργάτες που ήλθαν με τα πόδια από την Ελευσίνα, τους Αριστερούς καθηγητές των μεγάλων φροντιστηρίων στην Κάνιγγος (που έδωσαν τον χώρο να συνεδριάσει η πρώτη συντονιστική επιτροπή), τους Αριστερούς γιατρούς που περισυνέλεγαν τους τραυματίες και δεν τους κατέδιδαν στην ασφάλεια, τους Αριστερούς αστούς κατοίκους στις πολυκατοικίες της Στουρνάρι που εκείνη την νύχτα έκρυψαν, στα σπίτια τους φοιτητές, τους Αριστερούς φαντάρους που πυροβολούσαν στον αέρα και όχι σαν τον μάγκα τον Ντερτιλή, τους Αριστερούς εκείνους που δεν εξαργύρωσαν με τη στάση τους και το ήθος τους, στην δουλειά, στην επιχείρηση, στο σχολείο, στο νοσοκομείο, στο υπουργείο την προσφορά τους στην κοινωνία.

Δεν θα τους δει κανείς στα τηλεοπτικά πάνελ, δεν θα τους συναντήσει σε κομματικά γραφεία, ούτε στους προθάλαμους των υπουργείων.

Στην ερώτηση δε, γιατί συμμετείχαν, θα απαντήσουν χωρίς έπαρση, γιατί έτσι έπρεπε να γίνει!

Βασίλης Παππάς, εκπαιδευτικός, Πρωτοβουλία Εκπαιδευτικών Τρικάλων