Τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα, μὲ σημεῖο ἐκκινήσεως τὸ παρόν, ἀμφιταλαντεύεται πότε πρὸς τὸ παρελθὸν καὶ πότε πρὸς τὸ μέλλον. Ἀκόμα καὶ τώρα ποὺ γράφουμε, φεύγει ὁ ζηλιάρης χρόνος, χωρὶς νὰ μποροῦμε νὰ τὸν συγκρατήσουμε ἢ νὰ τὸν σταματήσουμε.
Αὐτὴ εἶναι ἡ ροὴ τῆς ζωῆς μας, παρελθόν, παρὸν καὶ μέλλον, ἡ ὁποία συνεχῶς κυλάει, κυλάει, ὅπως τὸ ποτάμι καὶ δὲ γυρίζει πίσω. Ἂς μὴν τὸ ἀφήσουμε νὰ μᾶς πάρῃ τὴ ζωή, ὅσα λάθη, παραβλέψεις, ἀποτυχίες καὶ ἂν ἔχουμε κάνῃ…
Ἐμεῖς καὶ μόνο ἐμεῖς ἀποφασίζουμε πότε θὰ “ἐλαττώσουμε” τὴ ροή της καὶ πότε θὰ τῆς ἐπιτρέπουμε νὰ ρέῃ χωρὶς ἐμπόδια. Γιατὶ ἐμεῖς εἴμαστε ἡ ζωή μας καὶ ἐμεῖς καθορίζουμε τὰ “μυστικὰ” σημεῖα της κάθε στιγμή.
Μπορεῖ νὰ νιώθουμε ἀπογοητευμένοι, προδομένοι, νὰ γκρεμίζεται ὅλος ὁ κόσμος μας, ὅλα γύρω μας νὰ ἀλλάζουν, καὶ ἐμεῖς νὰ στεκόμαστε θεατὲς αὐτῆς τῆς ἀλλαγῆς, νὰ νομίζουμε ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε κάτι.
Θὰ ἔρθουν πάλι καὶ ἐκεῖνες οἱ στιγμές, ποὺ ἡ μοναξιά, νιώθουμε νὰ μᾶς διαπερνᾷ καὶ νὰ θέλουμε μιὰ συντροφιά, καὶ τότε μὴν ἀπελπιστοῦμε.
“Θὰ περάσῃ καὶ αὐτό”, ἦταν ἡ γιαγιά μου ποὺ μοῦ ἔμαθε αὐτὲς τίς πολύτιμες λέξεις! Νὰ τὶς χρησιμοποιῇς, μοῦ ἔλεγε, σὲ ὁποιαδήποτε στιγμὴ τῆς ζωῆς…, ὅταν ὅλα φαίνονται ἀπαίσια…, ὅταν ὅλα φαίνονται ἀπολύτως τρομακτικά…, ἀλλὰ ἀκόμα καὶ ὅταν ὅλα φαίνονται τέλεια, ὑπέροχα καὶ θαυμάσια… καὶ ξέρετε γιατί; Ἐπειδὴ τότε δίνουμε στὰ πράγματα τὴν ἀληθινή τους ἀξία…!
Θὰ περάσῃ καὶ αὐτό, ὅλα περνᾶνε, μὴν τὰ παρατᾶς, εἶναι τόσο δὰ μικρό!
Ἂς ξεχάσουμε τὸ παρελθόν, δὲν ἔχει πλέον τόση σημασία…, ἂς νοιαστοῦμε γιὰ τὸ παρόν, διότι ἐκεῖ βρίσκεται ἡ οὐσία!
Καὶ ἐνῶ δὲν ἐξουσιάζουμε τὸ αὔριο, ἀναβάλλουμε τὴν εὐτυχία μας γιὰ ἀργότερα. Καὶ ἡ ζωὴ συνεχίζει νὰ κυλᾷ χωρὶς ἀναβολὲς καὶ χάνεται καὶ ὁ καθένας μας “πεθαίνει” μέσα στὶς ἔγνοιες.
Πιστέψτε με, φίλοι μου, μολονότι κάθε γεγονὸς ποὺ βιώνουμε ἀφήνει καὶ τὸ σημάδι του σὰν ἕνα ἀποτύπωμα στὸ χάρτη τῆς ζωῆς μας, ὁ χρόνος τὰ γιατρεύει ὅλα. Ἀλλὰ τὸ ρολόι τὸ κρατᾶμε ἐμεῖς…!
Μὴν ἀνησυχοῦμε, θὰ ἔρθῃ πάλι χαρά, θὰ φύγῃ ὁ πόνος.
Ἂς ἠρεμήσουμε, ἂς μὴ μᾶς πάρῃ ἀπό κάτω.
Τί νὰ κάνουμε, ἔτσι εἶναι καμωμένη ἡ ζωὴ αὐτή.
Θὰ περάσῃ καὶ αὐτό, ὅπως πέρασαν τόσα καὶ τόσα ἄλλα.
Μὴ φοβόμαστε, μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Παναγιᾶ συνοδοιπόρους ὅλα κάποια στιγμὴ θὰ περάσουν, ὅλα θὰ ἀλλάξουν, ὅλα θὰ γίνουν καινούργια.
Γνωρίζουμε πὼς ὁ Θεὸς εἶναι πάντα κοντά μας.
Ἐμεῖς ἂς πατήσουμε γερὰ στὰ πόδια μας καὶ ἂς προχωρήσουμε.
Μποροῦμε πολλά… χρωστᾶμε στὴ ζωή μας πολλά!
Μὴ χάνουμε τὴν ἐλπίδα μας. Μὴ χάνουμε τὴν αἰσιοδοξία μας. Μὴν ἀφήνουμε καμμία θλιβερὴ σκέψη νὰ μᾶς λυγίζῃ.
Ἡ πίστη μας σὲ Ἐκεῖνον, ὅσο πιὸ δυνατὴ γίνεται τόσο περισσότερο μᾶς ὁδηγεῖ σὲ θαύματα, μᾶς ὁδηγεῖ στὴ χαρὰ ποὺ ἀξίζουμε!
Ὅλοι μας, μὲ τὴ βοήθειά Του, μποροῦμε νὰ κάνουμε πολλά, ἀρκεῖ νὰ τὸ πιστέψουμε, νὰ μὴν ἀφήνουμε μικροπρέπειες καὶ πειρασμοὺς νὰ χαλοῦν σπουδαῖα οἰκοδομήματα.
Ἂς κάνουμε μία ἀρχή, ἡ ὁποία, γιατί ὄχι, μπορεῖ νὰ ἀλλάξῃ καὶ τὸν κόσμο…!
Τοῦ Ἀρχιμ. Βαρλαὰμ Μετεωρίτου
