Παναγιώτης Γιαννούλας: Καλαμπάκα, η πόλη που θα μπορούσε…

Κατ’ αρχάς, να σας συστηθώ. Έτσι δεν γίνεται με τις σωστές γνωριμίες, άλλωστε; Ονομάζομαι Παναγιώτης Γιαννούλας, κατοικώ μόνιμα στην Αθήνα,

Κατ’ αρχάς, να σας συστηθώ. Έτσι δεν γίνεται με τις σωστές γνωριμίες, άλλωστε; Ονομάζομαι Παναγιώτης Γιαννούλας, κατοικώ μόνιμα στην Αθήνα, έχοντας ζήσει επίσης στα Ιωάννινα και το Canterbury, στη Βρετανία.

Η καταγωγή μου, από την πλευρά του πατέρα μου, είναι Καλαμπακιώτικη και από την Οξύνεια, όπου ο πατέρας μου γεννήθηκε.

Είμαι ιστορικός, με μεταπτυχιακή εξειδίκευση στην αρχαία Ελλάδα και ειδικά την κλασσική Αθήνα. Στις μεγάλες αγάπες της ζωής μου, συγκαταλέγονται η επιστήμη μου, ο σιδηρόδρομος και φυσικά…η Καλαμπάκα, που την έχω ζήσει τόσο τα καλοκαίρια, από τα βρεφικά μου χρόνια, όσο και όλες τις εποχές μένοντας με αγαπημένους μου συγγενείς και φίλους.

Μην σας κουράζω άλλο, η ουσία είναι πως την πόλη μας και τις νοοτροπίες της, τα γνωρίζω πολύ καλά, δεν είμαι απλώς άλλος ένας…Αθηναίος με γνώμη. Στα προκείμενα…

Γιατί αυτή η πόλη, με το μοναδικό φυσικό μνημείο των Μετεώρων, έχει αδικηθεί τόσο; Είναι ένα ερώτημα δικό μου, όσο και φίλων μου από όλο τον κόσμο που με υπερηφάνεια έχω ξεναγήσει στον τόπο μας. Θα ήταν κάπως βαρετό να μιλήσω ξύλινα, σαν να ήμουν αυτοδιοικητικός, για τούτο και θα σας πάρω μαζί μου, να ακολουθήσουμε έναν φανταστικό τουρίστα, Έλληνα ή ξένο δεν έχει σημασία, σε μια επίσκεψή του στην πόλη… φύγαμε!

Όλα ξεκινούν από τη στιγμή που ο άνθρωπός μας, φτάνει στο σιδηροδρομικό σταθμό, στο σταθμό λεωφορείων ή οδικώς, στην οδό Τρικάλων πχ.

Άμεσα θα προτείνω το άνοιγμα μικρών, τουριστικών σημείων, γνωστών και ως ‘’info points’’, ώστε ο αποβιβαζόμενος από το τραίνο και το λεωφορείο να μπορεί να πάρει ένα χάρτη στο χέρι του, να θέσει απορίες και να λάβει απαντήσεις, τουλάχιστον στα Αγγλικά, υπεύθυνα και άμεσα, χωρίς να χρειαστεί να ψάξει, στα πρότυπα του αντίστοιχου τμήματος στο δημαρχείο. Ξενοδοχεία, υποδομές, οδηγίες, αξιοθέατα, όλα θα του παρουσιάζονται άμεσα.

Σκοπός είναι να μείνει στην πόλη, να νοιώσει φιλοξενία, αμεσότητα, να του μείνουν άριστες εντυπώσεις και να ξαναέρθει, φέρνοντας ίσως περισσότερους επισκέπτες και έσοδα.

Θετικότατη είναι η γνώμη μου για την προσπάθεια που κάνουν ταξιδιωτικά γραφεία της πόλης μας, παραλαμβάνοντας τον κόσμο από το τραίνο και συνοδεύοντάς τον στις δραστηριότητές του.

Στην περίπτωση τώρα που κάποιος φθάνει οδικώς…οι πρώτες του εντυπώσεις, εκτός των Μετεώρων φυσικά, θα μπορούσαν να είναι ο όμορφος, αξιοποιημένος χώρος του σιδηροδρομικού σταθμού, με την παραδοσιακή του αρχιτεκτονική. Αντ΄αυτού….χώρος parking, λες και βρίσκεσαι στην…Ομόνοια.

Επίσης, στο ύψος του τριγωνικού κόμβου, στα φανάρια της ΔΕΗ, θα μπορούσε να βρίσκεται ένα μικρό πάρκο με κάποιο γλυπτό, μια επιγραφή καλωσορίσματος ή κάτι ανάλογο, που θα τραβούσε τον ερχόμενο από Ιωάννινα και βορειοδυτική Ελλάδα να μείνει στην πόλη ή να σταματήσει για λίγο, αφήνοντας θετικές εντυπώσεις…αντ’ αυτού, φανάρια, δρόμοι, φανάρια, δρόμοι, φορτηγά παρανόμως παρκαρισμένα…το σύνδρομο του τσιφλικά.

Ομοίως και στον ερχόμενο από νότια Ελλάδα, η οδός Τρικάλων, θα μπορούσε να προσφέρει ελκυστικότερη εικόνα, με περισσότερη δενδροφύτευση και τάξη και ουχί το απαράδεκτο τριπλοπαρκάρισμα, τα αλαρμ και την κίνηση, λες και η Καλαμπάκα είναι ανάλογη διαστάσεων με κάποια Αμερικανική μεγαλούπολη, όπου για να πας στο φούρνο πχ χρειάζεσαι αυτοκίνητο, το οποίο θα παρκάρεις προκλητικά μπροστά στο κατάστημα, διότι ως γνωστόν, το περπάτημα σκοτώνει…

Η δολοφονημένη εικόνα της πόλης μας μαρτυρείται στα αδιάφορης αισθητικής κτίρια, στο στρυμωγμένο χαρακτήρα τους και την κάκιστη εικόνα τους. Δεν θα ήταν, άραγε, εφικτό, επιλεγμένα κτίρια να αποκαθίστανται ή να ανακαινίζονται σύμφωνα με την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, λαμβάνοντας επιδοτήσεις προς τούτο, με παραδοσιακά υλικά που θα προσκαλούσαν τον επισκέπτη να τα θαυμάσει και να βγάλει πχ μια φωτογραφία;

Ειδικότερα σε κεντρικά σημεία, όπως η πλατεία Δημουλά και η πλατεία Ρήγα Φεραίου παρατηρείς ένα πράγμα…η πόλη δεν έχει ταυτότητα, δεν έχει κρατήσει μια συλλογική μνήμη, ένα παρελθόν να αναδείξει, σε αντιδιαστολή πχ με τα Ιωάννινα που φρόντισαν να δείξουν υπερήφανα το Βυζαντινό τους παρελθόν, με το παράδειγμα του κάστρου τους.

Εν συνεχεία, ο φανταστικός μας επισκέπτης πρέπει να ψυχαγωγηθεί. Θα μιλήσω για την πόλη, εξαιρώντας τα Μετέωρα, που θα αποτελέσουν αντικείμενο σκέψης σε άλλο άρθρο. Στα του φαγητού, ας πούμε, νοιώθεις λες και η πόλη προσπαθεί να σε διώξει προς Καστράκι…παντού γυράδικα τύπου εθνικής οδού, παρατημένες ταβέρνες, καφενεία που έχουν μείνει στη δεκαετία του ’60. Τίποτα όμορφο, σύγχρονο, με χαρακτήρα, να σε κάνει να θες να μείνεις, να γνωρίσεις την πόλη και όσα προσφέρει. Το συναίσθημα που φυσικά σου προκύπτει είναι ‘’ένα καφέ, ένα πιτόγυρο και μοναστήρια ή Καστράκι’’.

Εστιατόρια με Ελληνική κουζίνα, με τοπικό χαρακτήρα που θα αποπνέεται από την παραδοσιακή διακόσμηση και αρχιτεκτονική, που θα μαγεύουν με τα ντόπια υλικά και τις συνταγές τους, συνδυάζοντας τη θέα των αέναων βράχων, θα έδιναν λόγο σε κάποιον να μείνει στην πόλη, ωφελώντας την. Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα ήδη υπάρχοντα καφέ και μπαρ με χαρακτήρα και παράδοση που, ευτυχώς, αρχίζουν και κυριαρχούν.

Και προχωρούμε σε άλλες δραστηριότητες. Κι εδώ, για κάποιον που γνωρίζει τη δυναμική της πόλης μας, τα πράγματα είναι τόσο πασιφανή κι όμως τόσο παρατημένα. Μιλώντας νωρίτερα για την ανάδειξη του παρελθόντος και της συλλογικής μνήμης…άραγε οργανωμένες ξεναγήσεις σε καίρια σημεία, όπως ο σιδηροδρομικός σταθμός που έχτισε τον τόπο μας, οι κεντρικές πλατείες μας, σε ιστορικές τοποθεσίες, όπως ο ναός της Παναγίας, με χρονολόγηση στον 9ο με 11ο αιώνα μ.Χ. και τον αρχαίο Ελληνικό του βωμό, με παράλληλη οργανωμένη αφήγηση της ιστορίας της πόλεως, δεν θα πρόσφερε μαγεία στον επισκέπτη και όφελος στον τόπο; Πόσοι επισκέπτες και ντόπιοι θα μπορούσαν να μάθουν για την πλούσια ελαφρά βιομηχανία μεταξοσκώληκα που διέθετε προπολεμικά η Καλαμπάκα, μέσα από περιηγήσεις σε αποκατεστημένα αρχοντικά και εργαστήρια μεγάλων οικογενειών, στο Σοποτό; Δεν θα έδιναν όλα αυτά την ευκαιρία να εννοήσει κανείς την ιστορία του τόπου ανά τους αιώνες; Αξιέπαινη προσπάθεια και παράδειγμα αποτελεί το Μουσείο Ελληνικής Παιδείας, που πρέπει να προσεχθεί και να επεκταθεί.

Είμαι κι εγώ Καλαμπακιώτης και θεωρώ ότι δεν έχουμε την πόλη που μας αξίζει. Πρόσφατα διάβασα στη σελίδα αυτή μια κριτική που χαρακτήριζε την πόλη ‘’άσχημη’’.

Ναι, συμφωνώ με λύπη. Είναι άσχημη, άναρχη, αδιάφορη, ως επί το πλείστον. Δεν είναι τυχαίο που στη συλλογική συνείδηση υπάρχει το τοπωνύμιο ‘’Μετέωρα’’ και όχι ‘’Καλαμπάκα’’. Αυτό ας μας προβληματίσει πολύ σοβαρά, αν μας ενδιαφέρει η επιβίωση του τόπου μας.

Παναγιώτης Η. Γιαννούλας