Πρώτα υπήρχαν αγκαλιές και φιλιά…. Χαιρέτησαν τις οικογένειες τους. Τους είπαν: <<Θα πάρω τηλέφωνο μόλις φτάσω. Μην ανησυχείς>>. Ύστερα, κρότος και πόνος. Το κλάμα της μάνας, του πατέρα, της οικογένειας.
Κίνηση που στοίχισε ζωές.
Ψυχές που είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους. Ελπίζω να ήσασταν με το γλυκό σας χαμόγελο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Θα σας θυμόμαστε πάντα με την ομορφιά και τα νιάτα σας.
Οι ψυχές σας είθε να βρουν γαλήνη.
Αφιερωμένο στα αγγελικά σας πρόσωπα!
Καλό παράδεισο…
Γράφει η Μαρία Νάκη
