Μητροπολίτης Σταγών και Μετεώρων Θεόκλητος: Πανηγυρίζουμε την λαμπροφόρο Ανάσταση του Χριστού μας
Ἀγαπητά μου παιδιά ἐν Κυρίῳ ἀναστάντι,
Πανηγυρίζουμε τὴν λαμπροφόρο Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας, διὰ τῆς ὁποίας ἄλλαξε διαπαντὸς ἡ φύση τοῦ θανάτου. Ἀπὸ σκοτεινὸ τέλος ἔγινε πέρασμα – διάβαση (Πάσχα σημαίνει διάβαση), στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, ἡ δραματικότερη τραγωδία, δηλαδὴ ὁ θάνατος, μεταμορφώθηκε σὲ ἕνα αἰώνιο θρίαμβο, σὲ μία νίκη αἰώνια.
Ὅταν ὁ Κύριός μας ξεκίνησε τὴν μαρτυρικὴ πορεία Του πρὸς τὸν Γολγοθᾶ, ἐμφανίσθηκε μία μορφή. Ἧταν τοῦ Σίμωνος τοῦ Κυρηναίου, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε νὰ σηκώσει τὸν Σταυρό Του.
Ἔκτοτε, ὅλοι οἱ χριστιανοί, βλέπουμε τὴν μορφὴ τοῦ Σίμωνος ὡς ἕνα σύμβολο τῆς ἄρσεως τοῦ δικοῦ μας προσωπικοῦ Σταυροῦ. Ὡστόσο, δὲν εἶναι μόνον αὐτό! Πρὶν ἀπὸ αὐτό, εἶναι ἡ ἄρσις τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ, μὲ ἄλλα λόγια, νὰ σηκώσουμε τὸν Σταυρὸ τοῦ νὰ εἶσαι ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, νὰ ζεῖς σὰν ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, νὰ παίρνεις ἀποφάσεις σὰν ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ.
Στὶς ἡμέρες μας πλέον, δὲν εἶναι τῆς μόδας οὔτε καὶ «προοδευτικὸ» νὰ εἶσαι χριστιανός. Μάλιστα, πολλὲς φορὲς εἶναι κατακριτέο καὶ κατηγορούμεθα εὐκαίρως – ἀκαίρως, ὡς σκοταδιστές καὶ ὀπισθοδρομικοί. Δὲν θὰ ἦταν δὲ ἀκραῖο νὰ μιλήσουμε γιὰ κοινωνίες χριστοφοβικὲς καὶ χριστιανοφοβικές. Σὲ κοινωνίες ποὺ πολεμοῦν δῆθεν γιὰ τὴν ἰσότητα, τὴν ἴδια στιγμὴ μὲ πολὺ ἔξυπνες διαδικασίες φιμώνεται καὶ ἐξαφανίζεται τεχνηέντως κάθε τι χριστια-νικό. Γι᾿ ἀυτό, τὸ νὰ σηκώνουμε τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ σήμερα εἶναι πολὺ σημαντικό, ἐπειδὴ εἶναι μαρτυρικό!!!
Πρέπει ὅμως. Μέχρι τὸ τέλος τοῦ δρόμου, προκειμένου νὰ φθάσουμε στὸν Γολγοθᾶ, μιμούμενοι τὸν Κυρηναῖο.
Πολλὲς φορὲς αἰσθανόμαστε σὰν νὰ μὴν ἔχουμε νὰ κρατηθοῦμε ἀπὸ πουθενά, ὅτι εἴμαστε μόνοι καὶ ἀβοήθητοι. Τότε ὁ Σταυρὸς βαραίνει καὶ ὁ δρόμος τῆς ἀρετῆς φαντάζει δύσκολος. Αὐτὲς ὅμως τὶς στιγμὲς περιμένει καὶ ὁ Θεὸς γιὰ νὰ ἐξακριβώσει ἐὰν ὄντως θέλουμε τὴν κοινωνία μαζί Του.
Σὲ μιὰ σκληρὴ δοκιμασία τοῦ Ἁγίου Ἀντωνίου ἀπὸ τοὺς δαίμονες, ὅταν ἀπευθυνόμενος πρὸς τὸν Χριστὸ μὲ δάκρυα ἀπογνώσεως παραπονούμενος γιὰ τὸν ἀνηλεῆ πόλεμο τοῦ πειρασμοῦ, Τὸν ρώτησε, «Κύριε ποῦ ἤσουν τὴν ὧρα τοῦ πειρασμοῦ μου; γιατὶ μὲ ἄφησες ἀβοήθητο;». Γιὰ νὰ λάβει τὴν ἀπάντηση ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ: «Ἐδῶ ἤμουν Ἀντώνιε, δὲν σὲ ἄφησα οὔτε στιγμή, ἁπλῶς περίμενα νὰ δῶ τὸν ἀγῶνα σου!».
Ἁγαπητοί μου,
Ὁ Θεός, τὸν δικό μας ἀγῶνα περιμένει νὰ δεῖ. Τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἐπιμονή μας. Νὰ ἀποδείξουμε ἐμπράκτως ὅτι Αὐτὸν θέλουμε καὶ τίποτ’ἄλλο στὴ ζωή μας. Καὶ Ἐκεῖνος δὲν ἀργεῖ νὰ δώσει τὴν Χάρι Του καὶ τὸ εἰσίτήριο γιὰ τὴν Βασιλεία Του. Ἔτσι ἔζησαν οἱ Ἅγιοι. Αὐτοὺς ἔχουμε ὁδοδεῖκτες στὴν πορεία μας. Ἐκείνοι κατάφεραν καὶ περπάτησαν τὸ μονοπάτι πρὸς τὸν Ἀναστημένο Κύριο καὶ τελικὰ πέτυχαν. Ἀς γίνουμε καὶ ἐμεῖς λαμπάδες φωτεινὲς πυρπολούμενες ἀπὸ τὸ Ἅγιον Φῶς τῆς Ἀναστάσεως καὶ ἀς πλημμυρίσουμε μὲ ἐλπίδα τὸ σκοτάδι τοῦ ταλαίπωρου κόσμου μας.
Ἐν Καλαμπάκᾳ, Ἅγιον Πάσχα, 2024
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν ἀναστάντα εὐχέτης
