Με επιτυχία η Χασιώτικη εκδήλωση «Παραδοσιακός Θερισμός – Αλωνισμός» – Φωτορεπορτάζ

Στην θέση “11500” των Χασίων Καλαμπάκας έγινε σήμερα το πρωί ο “Παραδοσιακός Θερισμός – Αλωνισμός” που διοργάνωσαν Πολιτιστικοί Σύλλογοι της περιοχής.

Στην θέση “11500” των Χασίων Καλαμπάκας έγινε σήμερα το πρωί ο “Παραδοσιακός Θερισμός – Αλωνισμός” που διοργάνωσαν Πολιτιστικοί Σύλλογοι της περιοχής.

Η εκδήλωση έτυχε μεγάλης επιτυχία και την παρακολούθησε αρκετός κόσμος από την περιοχή των Χασίων και όχι μόνο, που είχε την ευκαιρία να δει και να μάθει πως γινόταν ο παραδοσιακός Θερισμός, ο αλωνισμός και ότι είχε σχέση με αυτή την παραδοσιακή διαδικασία.

Λίγα λόγια για τον παραδοσιακό Θερισμό – Αλωνισμό

Ο θερισμός του σιταριού και της βρίζας γινόταν τον Ιούνιο με κύριο εργαλείο το δρεπάνι. Κατά τον θερισμό τα στάχυα συγκεντρώνονταν σε μικρά δέματα, τα χερόβολα, κατόπιν πολλά τέτοια χερόβολα γίνονταν μεγάλα δεμάτια και μεταφέρονταν στην άκρη των αλωνιών και τοποθετούνταν σε μεγάλους σωρούς τις λεγόμενες θημωνιές. Τον Ιούλιο ακολουθούσε το αλώνισμα, στα αλώνια του χωριού που ήταν και είναι περιμετρικά έξω από αυτό.

Το αλώνι είναι ένας χώρος κυκλικός, επίπεδος και στο κέντρο υπήρχε ένας ξύλινος πάσσαλος ο “στρούηρας”. Το αλώνι έπρεπε να ετοιμαστεί για να μπορέσει να δεχθεί τα άλογα και τα στάχυα.

Έτσι, η κάθε οικογένεια , μέρες πριν, ερχόταν στο αλώνι και το καθάριζε, του έβαζε φωτιά με άχυρα για να καούν τα αγριόχορτα. Μετά σκούπιζαν το χώρο και τον άλειφαν με ένα μείγμα κοπριάς από αγελάδα και στάχτη, που όταν στέγνωνε γινόταν σκληρό. Και φυσικά t έτσι δεν μπορούσε να πάει χαμένος ούτε ένας κόκκος στάρι. Παράλληλα γινόταν έλεγχος \στον μεσαίο πάσσαλο γύρω από τον οποίο τυλίγεται το σκοινί που κρατά δεμένα τα άλογα. Αν όλα ήταν έτοιμα και σωστά , τότε η οικογένεια ετοιμαζόταν για να αλωνίσει.

Στην φορεσιά των Αλωνάρηδων κυριαρχούσε το λευκό και γενικά ανοικτόχρωμα ρούχα. Οι γυναίκες φορούσαν λευκό μαντήλι για τον ήλιο και οι άντρες ψάθινο καπέλο. Περιμετρικά από το αλώνι υπήρχαν τα δικούλια (ξύλινες τσουγκράνες), για να πετούν το άχυρο προς τα μέσα έτσι ώστε να πατηθεί ξανά και ξανά από τα άλογα. Επίσης, υπήρχαν σκούπες και κόσκινα για το μετέπειτα μάζεμα του καρπού.

Ο Αλωνάρης έφερνε τα άλογα .Μετρούσε την απόσταση από τον “στρούηρα” μέχρι το πρώτο άλογο από μέσα και ταίριαζε το σκοινί. Κατόπιν έδενε τα άλογα και ετοιμαζόταν να ξεκινήσει την διαδικασία του πατήματος των σταχυών. Τα άλογα ήταν πεταλωμένα για να πατούν και να κόβουν το στάχυ για να βγει ο καρπός.

Μόλις όλα ήταν έτοιμα, η βίτσα του Αλωνάρη χτυπά τα άλογα και ξεκινά το αλώνισμα. Αργά αργά τα άλογα ξεκινούσαν το κυκλικό περπάτημα στο αλώνι. Ξεκινούσαν από έξω προς τα μέσα. Μετά από μερικούς κύκλους ,το σκοινί είχε μαζευτεί στον στρούηρα. Τότε ο Αλωνάρης άλλαζε την κατεύθυνση των αλόγων.

Σε κάθε περιστροφή των αλόγων, άπλωναν τα στάχυα προς τα έξω. Αυτά τότε σπρωχνόταν προς το κέντρο με τα δικούλια και τις σκούπες. Το αλώνι ήταν γιορτή για την οικογένεια, γιατί k πλησίαζε το τέλος των κόπων όλης της χρονιάς. Μετά από ένα καλό αλώνισμα, μετριόνταν το αποτέλεσμα των κόπων τους.

Όλα τα παιδιά του χωριού, μαζεύονταν και χοροπήδαγαν μέσα στα στάχυα πάντα υπό το βλέμμα του Αλωνάρη και βοηθούσαν με τον τρόπο τους στο αλώνισμα. Το κάθε αλώνι διαρκούσε ώρες και φυσικά η οικογένεια που αλώνιζε κάθε φορά, έπρεπε να προσέξει τον Αλωνάρη .Ενώ το αλώνισμα βρισκόταν σε εξέλιξη, έφερναν από το σπίτι κρύο νερό μέσα στα “γκιούμια”, καφέ και πίτες.

Ο Αλωνάρης κάθε τόσο έφερνε στο χέρι του στάχυα και μόλις διαπίστωνε ότι το στάρι βγήκε από το στάχυ σταματούσε τα άλογα και τα απομάκρυνε από το χώρο του αλωνιού. Τα έβαζε στην σκιά και τα πότιζε. Τότε, άντρες και γυναίκες, με τα “δικούλια” και τις τσουγκράνες πετούσαν ψηλά τα στάχυα.

Ο αέρας αναλάμβανε να απομακρύνει τα άχυρα από το στάρι ,που βαρύτερο έπεφτε κάτω ενώ τα άχυρα απομακρυνόταν. Μόλις τελείωνε και το λίχνισμα , σκουπιζόταν το αλώνι για να συγκεντρωθεί ο καρπός στο κέντρο. Καθισμένες στα γόνατα, οι γυναίκες κοσκίνιζαν το στάρι για να του αφαιρέσουν και το παραμικρό υπόλειμμα από τα στάχυα. Κάθε φορά άδειαζαν το περιεχόμενο από το κόσκινο, στο σακί.

Το άχυρο θα μαζευόταν αργότερα και θα αποθηκευόταν στον αχυρώνα, μιας και αποτελεί τροφή για τα ζώα. Στο τέλος κουβαλούσαν τα σακιά με το στάρι στα κατώγια τους, μέχρι να έρθει η ώρα για να πάνε στο μύλο να αλέσουν.

ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

•Υπεύθυνος Μουσείου Αχλαδέας – Σγουραλής Κωνσταντίνος
•Σύλλογος Αγναντιάς – Πρόεδρος Παπαδόπουλος Ευθύμιος
•Σύλλογος Γαύρου “Ο ΒΡΑΧΟΣ” – Πρόεδρος Ζούζουλας Χαράλαμπος
•Σύλλογος Ξηροκάμπου “ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ” – Πρόεδρος Καρανίκας Ιωάννης
•Σύλλογος Αγιοφύλλου “ΤΑ ΧΑΣΙΑ” – Πρόεδρος Καραγιάννης Ζήσης
•Σύλλογος Σταγιάδων – Πρόεδρος Κώτσιας Ιωάννης
•Σύλλογος Κακοπλευρίου – Πρόεδρος Καμμέτας Δημήτρης
•Σύλλογος Αχλαδέας – Πρόεδρος Γκουργκούλιας Αναστάσιος
•Σύλλογος Οξύνειας “Η ΜΕΡΙΤΣΑ” – Πρόεδρος Τασίκα Γιώτα
•Σύλλογος Θεοτόκου – Πρόεδρος Προυφόπουλος Αθανάσιος
•Σύλλογος Αγίου Δημητρίου “ΤΑΔΗΜΗΤΡΕΙΑ” – Πρόεδρος Ταραλάγκας Χρήστος •Σύλλογος Σκεπαρίου “ΟΙ ΒΡΥΣΟΠΟΥΛΕΣ” – Πρόεδρος Αγγελής Γεώργιος
•Σύλλογος Ασπροκκλησιάς – Πρόεδρος Καραγιάννης Ευθύμιος •Σύλλογος Βλαχάβας “ΠΑΛΑΙΟΠΑΝΑΓΙΑ” – Πρόεδρος Τάτσιος Αλέξανδρος
•Σύλλογος Βλαχάβας “ΠΑΠΑΘΥΜΙΟΣ ΒΛΑΧΑΒΑΣ” – Πρόεδρος Μησιάρη Δέσποινα

{gallery}Ekdiloseis/xasia_therismos_2015{/gallery}