Πριν προχωρήσουμε στην παρουσίαση του εξαιρετικού βιβλίου της συγγραφέως Γιώτα Καλαμαρά, έχει την αξία του να το σημειώσουμε για να το γνωρίζετε, πως η ίδια έχει ισχυρούς δεσμούς με την περιοχή μας καθώς ο σύζυγός της Δημήτρης, κατάγεται και έχει μεγαλώσει στην Καλαμπάκα. ΄Αρα τα «κατατόπια» μας, της είναι γνώριμα και ευχόμαστε στο μέλλον να εμπνευστεί και από τον τόπο μας για να γράψει ένα ακόμη καλό βιβλίο.
H Γιώτα Καλαμαρά γεννήθηκε στην Ηλεία το 1978 και τον τελευταίο χρόνο εγκαταστάθηκε μόνιμα στο νομό Ηλείας με τον σύζυγο της Δημήτρη Τάκο και τα δίδυμα αγόρια τους, έπειτα από είκοσι τρία έτη διαβίωσης και εργασίας στην πρωτεύουσα. Εργάζεται στο Ελληνικό Δημόσιο (Αστυνομικός). Αγαπάει τα ζώα, τα ταξίδια, τα βιβλία και τη δημιουργική απασχόληση με χειροτεχνίες.
Διηγήματά της έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς και περιλαμβάνονται σε ανθολογίες των εκδόσεων « Γράφημα, i write, Συμπαντικές διαδρομές».
Η νουβέλα «Τα βλέπω»
Η νουβέλα «Τα βλέπω» είναι το πρώτο προσωπικό της έργο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γράφημα και προσεγγίζει το τόσο επίκαιρο αλλά και διαχρονικό θέμα της γυναικείας κακοποίησης. Η ίδια σημειώνει πως τα άτομα που δέχονται βία δεν μιλούν και παραμένουν στην καταστροφική αυτή κατάσταση, γιατί φοβούνται ή ντρέπονται ή ελπίζουν ότι θα αλλάξει, ενώ η ζωή του θύτη στηρίζεται σε εξαρτήσεις και πάθη.
Επίσης παρατηρεί πως ο περιορισμός της ελευθερίας που έφερε το lockdown, απελευθέρωσε καταπιεσμένα συναισθήματα και διόγκωσε ήδη υπάρχοντα. Οι οικείοι, συγγενείς, γείτονες που αντιλαμβάνονται τέτοιες καταστάσεις, λέει η συγγραφέας, δεν πρέπει να κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά τους, αλλά και τα θύματα να μην φοβούνται να ομολογήσουν την κατάσταση που βιώνουν.
Απόσπασμα από το Βιβλίο
«Σήκω, μανούλα μου» είπε και την έπιασε ελαφρά από το μπράτσο για να τη στηρίξει να σηκωθεί.
«Μπα, μπα! Καλά άκουσα εγώ γνώριμες φωνές. Πώς από δω, κόρη μου;»
Ο Δημήτρης στεκόταν στο άνοιγμα της πόρτας του σαλονιού και κοιτούσε με τα φρύδια ανασηκωμένα. Τα δάχτυλα των χεριών του ήταν μπλεγμένα μεταξύ τους στο ύψος της κοιλιάς του και κινούνταν ρυθμικά, σαν να εξασκούνταν πάνω σε κάποια αόρατη φλογέρα.
Στο άκουσμα της φωνής του η Τασία άρχισε να τρέμει ανεξέλεγκτα, ενώ η Κατερίνα πετάχτηκε. Το βλέμμα της στράφηκε αυτόματα προς το μέρος του. Η στάση του σώματός του φανέρωνε τις εχθρικές του διαθέσεις. Στεκόταν στην πόρτα σαν αρπαχτικό.
«Έλα μαμά, σήκω». Η Κατερίνα απέστρεψε αμέσως το βλέμμα της από πάνω του και προσπάθησε να κρύψει την ταραχή που της προκαλούσε η παρουσία του.
«Και για πού το βάλατε τέτοια ώρα; Τι είναι τόσο επείγον που δεν μπορεί να περιμένει μέχρι να ξημερώσει;»
Τα λόγια του ήταν γεμάτα σαρκασμό. Έκανε δυο βήματα μπροστά, ενώ με την ανάστροφη του δεξιού του χεριού, χτύπησε την παλάμη του άλλου. Η Τασία άρχισε να τρέμει ακόμα περισσότερο και ένας λυγμός ανέβηκε μέχρι το στόμα της.
«Μείνε εκεί που είσαι». Η φωνή της Κατερίνας βγήκε τρεμουλιαστή. Στο άκουσμά της, ο Δημήτρης ξέσπασε σε τρανταχτά γέλια, πιάνοντας ταυτόχρονα το στομάχι του.
«Σε καλό μου! Είχα να γελάσω τόσο, ούτε θυμάμαι από πότε». Το βλέμμα του σκλήρυνε αμέσως. «Κάτι σε ρώτησα και περιμένω απάντηση».
Η Κατερίνα πήρε μια βαθιά ανάσα και τον κοίταξε απευθείας μέσα στα μάτια αντιστεκόμενη στην παρόρμηση να κατεβάσει το βλέμμα της. Είχε μάθει από μικρή ότι δεν άρμοζε σε γυναίκα να υψώνει το βλέμμα της στο δυνατό φύλο. Μια φορά είχε τολμήσει να σηκώσει τα μάτια της και να τον αντικρίσει και οι βουρδουλιές με τη ζώνη που είχαν σημαδέψει το σώμα της τής θύμιζαν πως δεν έπρεπε να το ξανακάνει. Τώρα όμως το είχε τολμήσει και τα είχε καταφέρει. Η πρώτη μάχη είχε νικηθεί. Η μητέρα της που έτρεμε στο πλάι της, της έδινε μια ανεξήγητη δύναμη. Ήταν αυτή που έπρεπε να προστατέψει και τις δύο τους. Ήταν αυτή που έπρεπε να αντιτεθεί στον δυνάστη τους, να αντιδράσει και να εναντιωθεί.
«Δεν σου οφείλω καμία απάντηση. Παίρνω τη μάνα μου και φεύγουμε από δω μέσα» είπε αποφασιστικά. Μέσα της έτρεμε από φόβο, αλλά δεν τον άφηνε να βγει προς τα έξω. Έκανε ό,τι μπορούσε για να τον κρατάει φυλακισμένο. Αν τα κατάφερνε ο φόβος να αποδράσει, ήταν χαμένες και οι δυο.
Έγραψαν για το βιβλίο
- «Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα αποτελεί το πρώτο δημοσιευμένο “παιδί” της συγγραφέως και, κατά την γνώμη μου, είναι μια εξαιρετική αρχή! Στο “Τα βλέπω” ουσιαστικά διαβάζουμε την ιστορία ενός, όχι και τόσο καλού, ανθρώπου, ο οποίος διατηρεί άριστες σχέσεις με τον αλκοολισμό, τον τζόγο, τον μισογυνισμό, τον ρατσισμό, το μίσος γενικότερα. Εδώ είναι το σημείο στο οποίο θα δώσω ένα ξεκάθαρο “μπράβο” στη συγγραφέα, μιας και ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας δημιουργήθηκε όπως ακριβώς πρέπει ώστε να μπορεί να υποστηρίξει όλα τα παραπάνω και μέσα από το βάθος του να κάνει τον αναγνώστη έξαλλο. Ας μην ξεχνάμε πως οι χαρακτήρες είναι το πιο δυνατό στοιχείο ενός βιβλίου -ανεξαρτήτως είδους- και όταν καταφέρνουν να σε βγάζουν εκτός εαυτού, θέλοντας να σπάσεις πράγματα και να χτυπήσεις το κεφάλι σου σε μαξιλάρια, γρυλίζοντας, ε, κάτι έχει πάει πολύ καλά.
- «Το βιβλίο που θα πάρεις στα χέρια σου, είναι καλογραμμένο, με απλή , μεστή γραφή, ευκολοδιάβαστο και η ιστορία σε κρατάει σε ετοιμότητα. Η γραμματοσειρά του κειμένου που έχει επιλεχθεί για να χορέψουν οι λέξεις πάνω στο χαρτί είναι εξαιρετική και την λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Αν έχεις ελεύθερο χρόνο κάθισε και διάβασε τις 182 σελίδες παρέα με ένα ρόφημα και απόλαυσε το. Η νουβέλα Τα βλέπω είναι η πρώτη προσωπική δουλειά της συγγραφέως και μόνο συγχαρητήρια μπορώ να πω».
- «Τα βλέπω είναι η χαρακτηριστική έκφραση σε μία παρτίδα πόκερ, σε ένα παιχνίδι που έχουν χαθεί περιουσίες, σε ένα παιχνίδι που πρέπει να είσαι χαζός ή χαμηλής νοητικής ικανότητας αν πιστεύεις ότι νικώντας στα χαρτιά θα λουφάρεις από την άδικη ζωή που δεν σου δείχνει το καλό της πρόσωπο και προτιμάς να ζεις, πορευμένος μέσα στον βούρκο που έχεις δημιουργήσεις εσύ για τον εαυτό σου. Πότε δεν κατάλαβα γιατί ένας άνθρωπος παίζει χαρτιά πέρα από ψυχαγωγικούς λόγους. Πότε δεν κατάλαβα γιατί ένας άνθρωπος παίζει με αυτοσκοπό να κερδίσει χρήματα, αλλά όταν κάνει τον ατομικό του υπολογισμό στο τέλος είναι πάντα χαμένος. Είναι σαν να παλεύεις με κάτι άπιαστο, με το οποίο ξέρεις από την αρχή ότι είσαι χαμένος αλλά ζεις στην όμορφη φτιαγμένη ουτοπία σου ότι εσύ …. Εσύ θα κερδίσεις. Το αποτέλεσμα δεν είναι ότι είσαι καταστραμμένος οικονομικά αλλά έχεις καταστρέψει τον ίδιο σου τον εαυτό αλλά και την οικογένεια σου. Έτσι και αλλιώς τι είναι το πάθος ένα ανεκτίμητο φαινόμενο, ένα άγριο θηρίο που του έχεις δώσει την δύναμή σου και σε απομυζεί, μία αρρώστια βαθιά ριζωμένη στην καρδιά σου».
https://www.facebook.com/giota.kalamara
Κριτική και συνεντεύξεις για το βιβλίο
https://lovebook-diary.blogspot.com/2021/01/blog-post_30.html?spref=fb&m=1
Δείτε στο youtube
«Τα βλέπω» : Το βιβλίο της Γιώτας Καλαμαρά για την ενδοοικογενειακή βία
