Γιώργος Τσιάκαλος – Η Ελλάδα στη δίνη της κρίσης

Η Ελλάδα, μία από τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου που αντιμετωπίζουν κρίση χρέους, βρίσκεται από τις αρχές του 2010 στη δίνη των αγορών αντιμετωπίζοντας το μεγαλύτερο στοίχημα της νεότερης ιστορίας της! Η Ελλάδα, μία από τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου που αντιμετωπίζουν κρίση χρέους, βρίσκεται από τις αρχές του 2010 στη δίνη των αγορών αντιμετωπίζοντας το μεγαλύτερο στοίχημα της νεότερης ιστορίας της!

Τη διάσωση της οικονομίας της χώρας εντός της ευρωζώνης. Η διάσωση και στη συνέχεια η αναστύλωση της ελληνικής οικονομίας που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πορεία της χώρας αλλά και η διατήρηση ενός αξιοπρεπούς επιπέδου διαβίωσης των Ελλήνων πολιτών είναι, κατά την άποψή μου, το κλειδί για να ζήσουμε στο μέλλον καλύτερες μέρες.

Είναι προφανές ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που αναδείχθηκε κυβέρνηση μετά τις εκλογές τον Οκτώβρη του 2009 κλήθηκε να διαχειριστεί μια πρωτόγνωρη για τα ελληνικά κι ευρωπαϊκά δεδομένα κρίση χρέους . Ουδείς μπορούσε να φανταστεί μέχρι τότε το μέγεθος του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας κι αυτό γιατί ουδείς είχε ενημερώσει τον ελληνικό λαό πριν το 2009 για την εξέλιξη του δημόσιου χρέους, τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας, την προοπτική της οικονομίας μας , τις υποχρεώσεις μας μέσα στην ευρωζώνη κ.ά. Αρχίσαμε ξαφνικά ως λαός να μαθαίνουμε οικονομικά στοιχεία με τα οποία ουδέποτε είχαμε ασχοληθεί.

Και μέσα σ’ όλα αυτά νιώσαμε ξαφνικά τον υπαρκτό κίνδυνο ενός αβέβαιου μέλλοντος και τι θα μπορούσε μια τέτοια κατάσταση να σημαίνει για τα παιδιά μας και τη χώρα μας.

Η άποψη ότι η αντιμετώπιση και η διαχείριση μιας τέτοιας κρίσης είναι ένα απλό ζήτημα καταρρίπτεται πλέον από τα οικονομικά γεγονότα αλλά και από την εξέλιξη της κρίσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ωστόσο η μεγάλη διαφωνία ανάμεσα στα κόμματα ήταν οι εφαρμοζόμενες πολιτικές οι οποίες και αποτέλεσαν σημείο τριβής μεταξύ κυβέρνησης και συνδικαλιστικών σωματείων. Πολιτικές που θα απαντούσαν στην πιστοληπτική κρίση και στην απαίτηση της κοινωνίας για ένα καλύτερο αύριο.

Είναι αλήθεια ότι το ελληνικό κράτος δανείστηκε από διάφορα τραπεζοπιστωτικά ιδρύματα, με ευθύνη της εκάστοτε κυβέρνησης, υπέρογκα ποσά, δυσανάλογα μ’ εκείνα που θα μπορούσε ως χρεωστικά να διαχειριστεί μελλοντικά η χώρα. Το τραγικό για τη χώρα δεν είναι μόνον ο υπέρογκος δανεισμός, ο οποίος οδήγησε σε μια επίπλαστη ευημερία αλλά και ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός του κράτους ως αποτέλεσμα μιας οικονομικής πολιτικής που οδηγούσε σε αύξηση των δημοσίων δαπανών και του δημοσίου χρέους.

Το μέγεθος του ελλείμματος υπό την ασφυκτική πίεση των αγορών μάς οδήγησε σε μια νέα πραγματικότητα. Στην αναγκαιότητα εφαρμογής πολιτικών με στόχο τη μείωση του ελλείμματος και τον περιορισμό του εξωτερικού χρέους.

Είναι αλήθεια ότι υπήρξαν λάθη, καθυστερήσεις και παραλείψεις από μέρους της προηγούμενης κυβέρνησης. Σε μια περίοδο που στην παγκόσμια οικονομία τα πάντα μεταβάλλονται με ταχύτατους ρυθμούς η χώρα μας έπρεπε και επιβάλλεται να είναι σε ετοιμότητα να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε εξέλιξη. Υπήρξαν λάθη και καθυστερήσεις που οδήγησαν σε οικονομική τρύπα σε ότι αφορά το έλλειμμα.

Είναι επίσης γεγονός ότι οι περικοπές των μισθών των υπαλλήλων του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα μείωσαν κατά πολύ το βιοτικό τους επίπεδο. Είναι αλήθεια ότι καθένας μας κλήθηκε να επαναπροσδιορίσει τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς για να μπορεί να επιβιώσει. Είναι αλήθεια ότι με το νέο μισθολόγιο υπάρχει σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης των νεοδιόριστων δημοσίων υπαλλήλων. Είναι αλήθεια ότι η ανεργία έχει αυξητικές τάσεις, ιδιαίτερα στη νέα γενιά, που αναζητά και περιμένει λύσεις.

Εκείνο βέβαια που πρέπει να γνωρίζει ο κάθε Έλληνας πολίτης είναι ότι σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικά πριβάλλον η επιβίωση των κρατών, κατ’ επέκταση και των πολιτών, γίνεται είτε δυσκολότερη είτε ευκολότερη γιατί η παγκόσμια αγορά λειτουργεί με κανόνες ανταγωνισμού.

Και η Ελλάδα μέσα σ’ αυτό το παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον πρέπει να αποκτήσει τη δική της θέση. Τη θέση που της ανήκει.

Η Οικονομική και Νομισματική Ένωση(ευρώ) στην οποία ανήκει η χώρα μας είναι μια σκληρή νομισματική ένωση και οι συμμετέχοντες σ’ αυτή είναι υποχρεωμένοι βάσει του Συμφώνου Ανάπτυξης και Σταθερότητας να εφαρμόζουν ο καθένας στη χώρα του τις αποφάσεις των ευρωπαίων εταίρων.

Ουσία έχει το γεγονός ότι δεν χρειαζόμασταν την τρόικα να μας δώσει κατευθύνσεις για αυτά που έπρεπε να είχαμε αλλάξει δεκαετίες πριν.

Η διαπλοκή, το ρουσφέτι, το βόλεμα , οι πελατειακές σχέσεις κυριαρχούσαν σε μεγάλο βαθμό. Αυτή η κατάσταση είχε δημιουργήσει ένα απόστημα το οποίο έπρεπε κάποτε να σπάσει και να θεραπευτεί.

Πρέπει να συνομολογήσουμε ότι για τα του οίκου μας είμαστε εμείς οι ίδιοι υπεύθυνοι. Έχουμε μια μεγάλη και τελευταία ίσως ευκαιρία να διορθώσουμε όλα όσα μας πήγαν πίσω και στέρησαν για χρόνια ή και θα στερήσουν ακόμη το μέλλον της νέας γενιάς.

Στην πορεία βέβαια επαληθεύτηκαν όσοι υποστήριζαν ότι η Ευρώπη αντιμετωπίζει ένα συστημικό πρόβλημα γιατί δεν είναι μόνον ελληνικό το πρόβλημα της Ευρώπης. Αυτό τονίστηκε πολλαπλώς κι από την κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.

Στεκόμενος στο ύψος των περιστάσεων εκτιμώ ότι σ’ αυτή τη φάση προέχει νηφαλιότητα, στάθμιση των δεδομένων και υλοποίηση αυτών που θα μας βγάλουν απ’ το τέλμα!

Εκείνο όμως που πρέπει να γίνει πλέον αντιληπτό απ’ την κυβέρνηση είναι ότι ο ελληνικός λαός υπήρξε πρόθυμος να προσφέρει τον οβολό του και το έκανε, πλην όμως από δω και πέρα δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να το κάνει.

Αυτό σημαίνει ότι ήρθε η ώρα να πληρώσουν και οι έχοντες και κατέχοντες!

Πρέπει να υπάρξει περισσότερη φορολογική δικαιοσύνη κι αυτό μπορεί να συμβεί αν γίνουν οι απαραίτητες αλλαγές και προσθήκες στο νέο εθνικό φορολογικό πλαίσιο που θα ψηφιστεί τον Ιανουάριο, κατά τις εξαγγελίες της κυβέρνησης, από τη βουλή. Τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα αδυνατούν να ανταποκριθούν φοροδοτικά και οι όποιες αλλαγές δεν πρέπει να πλήξουν τους αδύναμους. Η φοροδιαφυγή, η οικονομική γάγγραινα της χώρας μας, επιβάλλεται να αντιμετωπιστεί γιατί απ’ την αντιμετώπισή της εξαρτώνται, κατά ένα μεγάλο μέρος, τα έσοδα της χώρας. Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να αντιμετωπιστεί συνολικά το πρόβλημα από μέρους του κράτους που έχει την ευθύνη να ορίσει τις ασφαλιστικές δικλίδες που θα πατάξουν το φαινόμενο συνολικά.

Τέλος ο λαός ζητά δικαιοσύνη και υπ’ αυτή την έννοια πρέπει άπαντες να υπόκεινται σε φορολογικούς κανόνες που θα άρουν αδικίες του παρελθόντος.