Μια μεγάλη και δύσκολη εξόρμηση έκανε ο σύλλογός μας στα βάθη της Μικράς Ασίας στην ιστορική και πανέμορφη περιοχή της Καππαδοκίας. Την εκδρομή αυτή την είχαμε προετοιμάσεις πριν λίγα χρόνια αλλά μας πρόλαβε τότε η πανδημία.
Ήρθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου και 98 τελικά εκδρομείς με δύο πούλμαν και τέσσερις οδηγούς ξεκινήσαμε το απόγευμα της Δευτέρας του Πάσχα για την Κωνσταντινούπολη, από όπου το πρωί είχαμε προγραμματίσει να πάρουμε το τρένο για το Εσκί Σεχίρ.
Όμως το κλείσιμο και των δύο σηράγγων της Κατερίνης και η μετατροπή του ΠΑΘΕ από δρόμο τριών λωρίδων σε δρόμο μιας μόνο λωρίδας πριν τα Μάλγαρα μας καθυστέρησαν συνολικά πάνω από μια ώρα. Σαν να μην έφταναν αυτά, βάλαμε πολύ καθυστέρηση στα σύνορα και τέλος πέσαμε και σε ένα απίστευτο μποτιλιάρισμα το πρωί πριν την Πόλη των είκοσι εκατομμυρίων κατοίκων κι έτσι πήγαν τελικά χαμένα τα εισιτήρια για το τρένο που με τόσο κόπο είχαμε καταφέρει να εκδώσουμε.
Βάλαμε λοιπόν στο πούλμαν τον Μητροπάνο να τραγουδά το “κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο” και συνεχίσαμε οδικώς προς το Εσκί Σεχίρ όπου φτάσαμε λίγο μετά τις 16.30 το απόγευμα της Τρίτης. Σούρουπο πια πήγαμε για βόλτα στο ιστορικό κέντρο με τον σιδηροδρομικό σταθμό, το όμορφο ποτάμι και το πλήθος της φοιτητιώσας και αρκετά μοντέρνας νεολαίας της όμορφης αυτής πόλης.
Την Τετάρτη το πρωί αναχωρήσαμε για την περιοχή της Καισάρειας διασχίζοντας το απέραντο υψίπεδο της Ανατολίας με τους ομαλούς λόφους. Εντύπωση μας έκανε η παντελής έλλειψη δέντρων και μοιραία αρχίσαμε να συζητάμε τα βάσανα των ελλήνων στρατιωτών που το 1921 μέσα στην αφόρητη ζέστη υποχρεώθηκαν να προελάσουν στην περιοχή αυτή, σ’ εκείνη τη χιμαιρική εκστρατεία τους προς την Άγκυρα. Περάσαμε και τον Σαγγάριο, όπου άφησαν τα κόκκαλά τους χιλιάδες στρατιώτες και φτάσαμε μπροστά στο Πολατλί, το απώτερο σημείο προέλασης του Ελληνικού στρατού, όπου σήμερα υπάρχει ένα μνημείο, για τον άγνωστο Τούρκο στρατιώτη φυσικά που κι αυτός άφησε τα κόκκαλά του στο ίδιο μέρος. Περάσαμε τον περιφερειακό της Άγκυρας με τους πολλούς ουρανοξύστες και συνεχίσαμε στον υπερσύγχρονο αυτοκινητόδρομο ως την Καισάρεια όπου φτάσαμε αργά το απόγευμα για να δούμε μέσα από το πούλμαν την μεγάλη πέτρινη εκκλησία της Μάνας Μαρίας (Παναγίας) που σήμερα λειτουργεί ως βιβλιοθήκη. Επισκεφτήκαμε το παλιό ελληνικό χωριό Μουταλάσκι για να δούμε την επιβλητική εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, κτισμένης το 1886, που όπως λέει και η επιγραφή στον μαντρότοιχο από το 1925 μετατράπηκε σε τζαμί, αφού οι Χριστιανοί της περιοχής έφυγαν για την Ελλάδα βάσει της συμφωνίας ανταλλαγής των πληθυσμών. Το βράδυ πια φτάσαμε τον Άβανο στο ξενοδοχείο μας όπου θα μέναμε για τρεις νύχτες.
Για όσους ήθελαν να πετάξουν με τα αερόστατα ή απλά να παρακολουθήσουν από κοντά το συγκλονιστικό θέαμα, το ξύπνημα θα ήταν πολύ νωρίς ώστε λίγο μετά τις τέσσερις το πρωί να αναχωρήσουν για την κοιλάδα του Γκιόρεμε.
Δεν μπορεί κανείς να περιγράψει με λόγια την ομορφιά που βλέπουν τα μάτια των τουριστών που συρρέουν στην περιοχή απ’ όλο τον κόσμο. Και βέβαια οι Τούρκοι έχουν μετατρέψει όλη αυτή τη διαδικασία σε μία πολύ κερδοφόρα τουριστική βιομηχανία.
Μετά το πρωινό ακολούθησε η περιήγηση στους μυθικούς τόπους Ζέλβη-Παπασάγκ, Τσαβουσίν, Ουχισάρ, Σινασός, Προκόπι. Τόποι γεμάτοι με απομεινάρια πολιτισμού που άφησαν εκεί οι Χριστιανοί, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την περιοχή με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Σπίτια, μοναστήρια και εκκλησίες λαξευμένες μέσα στους βράχους, σε ένα απόκοσμο σεληνιακό τοπίο, που δημιουργήθηκε από τη διάβρωση της λάβας του γειτονικού ηφαιστείου διαμέσου της πορείας χιλιάδων χρόνων.
Η επόμενη μέρα μας έδωσε την ευκαιρία να καταδυθούμε στην υπόγεια πόλη της Μαλακοπής, σε βάθος πενήντα μέτρων και να δούμε ακόμα και το πηγάδι που στα ογδόντα μέτρα είχε νερό. Δωμάτια κατοικιών, αποθήκες, στάβλοι, εκκλησίες, όλα σκαλισμένα στα έγκατα της γης, με έναν αεραγωγό στο κέντρο της όλης διάταξης, ώστε να μπορούν να αναπνέουν οι άνθρωποι που ζούσαν στην υπόγεια αυτή πόλη. Στη Μαλακοπή είχαμε την ευκαιρία να δούμε και την καλοδιατηρημένη, εξωτερικά τουλάχιστον, πέτρινη εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων.
Ακολούθησε η κοιλάδα Ιχλαρά με το φαράγγι και τα χωριά Μπελίσιρμα και Ιχλαρά καθώς και η Καρβάλη. Το απόγευμα στο Ορτά Χισάρ παρακολουθήσαμε και μια μυστικιστική τελετή με τους περιστρεφόμενους Δερβίσηδες του δόγματος των Αλεβιτών. Το βράδυ κάποιοι λίγοι από την παρέα μας, άντεξαν να ζήσουν και μια βραδιά με ντόπιους χορούς και μουσική.
Η προτελευταία μέρα ήταν αφιερωμένη στο ταξίδι της επιστροφής μας. Ξεκινήσαμε νωρίς και μετά από μια στάση στην αλμυρή λίμνη, όπου άλλοι φωτογραφήθηκαν, άλλοι βούτηξαν τα πόδια τους κι άλλοι μάζεψαν αλάτι, καταφέραμε να φτάσουμε στις πέντε το απόγευμα στην Προύσα ώστε κυρίως ο γυναικείος πληθυσμός του γκρουπ, που άλλωστε αποτελούσε και το 75% των εκδρομέων να προλάβει να ξεχυθεί στο μεγάλο παζάρι της πόλης για τις ανάλογες αγορές.
Και κάπως έτσι φτάσαμε στην τελευταία μέρα, την Κυριακή του Θωμά. Ξεκινώντας από την Προύσα περάσαμε έξω από την Πάνορμο στις νότιες ακτές της Προποντίδας και περνώντας τη νέα μεγάλη γέφυρα του Ελλήσποντου βρεθήκαμε στην ανατολική Θράκη. Το μεσημέρι ήμασταν ήδη στην Αλεξανδρούπολη για φαγητό και αργά το βράδυ φτάσαμε κουρασμένοι μεν, γεμάτοι όμορφες εικόνες και αναμνήσεις δε, στα Τρίκαλα.
Ο σύλλογος ευχαριστεί θερμά όσους πήραν μέρος στην εκδρομή καθώς και το πρακτορείο Λίπας για όλη την προσπάθεια και τη συνεργασία.
Να είμαστε όλοι καλά να ξανακάνουμε ακόμα καλύτερες εξορμήσεις.
