Το 1820, οι χειροκροτητές ή κλακαδόροι έγιναν πολύ πιο συστηματικοί και αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της επιτυχίας κάθε θεατρικής παράστασης ή εκδήλωσης. Είχαν συγκεκριμένες ταρίφες και συγκεκριμένους ρόλους: άλλοι χειροκροτούσαν, άλλοι γελούσαν στα αστεία, άλλοι (συνήθως γυναίκες) έκλαιγαν κτλ., πάντα με στόχο να επηρεάσουν το κοινό.
Επί των ημερών μας τους λέμε ειδικούς λόγω κομψότητας.
Μην τολμήσει κανείς και έχει αντίθετη άποψη, μην αναδείξεις τα κακώς κείμενα, σου την πέφτουν οι έμμισθοι παρατρεχάμενοι. Μόνο και μόνο για να στηρίξουν την αλαζονεία της εξουσίας και να δικαιολογήσουν την θέση τους.
Η θεωρεία τους απλή. Είσαι ελεύθερος να μιλάς, αλλά να μόνο όταν συμφωνείς μαζί μας.
Είσαι ελεύθερος να επιλέγεις, αλλά μόνο μεταξύ ημών, που γνωρίζουμε την αλήθεια και το συμφέρον σου.
Αν παρ’ όλα αυτά, εσύ επιμένεις να αμφισβητείς τα ανύπαρκτα θεμέλια του οικοδομήματός μας, εντάξει, δημοκρατία έχουμε, μπορείς να λες ότι θέλεις. Αλλά πρόσεξε, θα σε βγάλουμε τρελό, και συκοφάντη.
Εγώ ένα θα σας πω. Είναι πολύ αργά να σώσετε το κεφάλι σας, όμως υπάρχει ακόμα καιρός για να εξευτελιστείτε, για να καταντήσετε να πιστεύετε στις μπαρούφες και να συναινείτε.
Γράφει ο ΚΑΡΚΑΤΖΑΛΟΣ
