Δημήτρης Καπέλας – Επιλεκτική ευαισθησία στην εποχή των τεράτων
Για άλλη μια φορά η κυβέρνηση χωρίς δεύτερη σκέψη χρησιμοποιεί το μέτρο της επίταξης. Επιλέγει την λογική της καταστολής και της τρομοκράτησης καταργώντας ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία, μετατρέποντας την και ουσιαστικά σε «ιδιώνυμο αδίκημα».
Για άλλη μια φορά η κυβέρνηση χωρίς δεύτερη σκέψη χρησιμοποιεί το μέτρο της επίταξης. Επιλέγει την λογική της καταστολής και της τρομοκράτησης καταργώντας ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία, μετατρέποντας την και ουσιαστικά σε «ιδιώνυμο αδίκημα».
Για άλλη μια φορά η κυβέρνηση χωρίς δεύτερη σκέψη χρησιμοποιεί το μέτρο της επίταξης. Επιλέγει την λογική της καταστολής και της τρομοκράτησης καταργώντας ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία, μετατρέποντας την και ουσιαστικά σε «ιδιώνυμο αδίκημα».
Φυσικά το έργο αυτό ανέλαβαν εργολαβικά για ακόμη μια φορά να το προπαγανδίσουν οι καλοπληρωμένοι υπάλληλοι των μεγαλοκαναλαρχών της διαπλοκής . Στόχος τους πάντα ίδιος η συκοφάντηση και ο διασυρμός όσων ακόμη αντιστέκονται.
Η δικαιολόγηση της επίταξης αυτή τη φορά, κατά των καθηγητών, έχει τον εύπεπτο τίτλο διανθισμένο με μπόλικη ευαισθησία τίτλο «για την αδικαιολόγητη αναστάτωση των οικογενειών»
Η κυβέρνηση ξεχειλίζει για ακόμη μια φορά από ευαισθησία για το κοινωνικό σύνολο!
Όπως στην απεργία των ΜΜΜ η κυβέρνηση ευαισθητοποιήθηκε για την ταλαιπωρία των πολιτών στις μετακινήσεις. Όπως και στην απεργία των Ναυτεργατών , των ΟΤΑ , των υπαλλήλων της ΔΕΗ και πάει λέγοντας!!!
Η κυβερνητική ευαισθησία προφανώς αρχίζει και τελειώνει στις πανελλαδικές εξετάσεις, γιατί αν αυτή η ευαισθησία είχε συνέχεια, δεν θα πετσόκοβε τις δαπάνες για τη δημόσια παιδεία, που θα φτάσουν να είναι μόλις το 2,23 % του ΑΕΠ ποσοστό χαμηλότερο και από χώρες της υποσαχάριας Αφρικής, όπως επίσης και θα έδινε λύσεις σε μια σειρά από καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική οικογένεια στο θέμα σπουδών των παιδιών!
Αλήθεια, ξέρουν αυτοί οι κύριοι της κυβέρνησης, ότι μετά από 3 μνημονικά χρόνια τσακίσματος των μισθών και συντάξεων, μιας άνευ προηγουμένου φορομπηχτικής πολιτικής -απανωτών χαρατσιών και με τον μισό σχεδόν ενεργό πληθυσμό της χώρας στην ανεργία, οι ελληνικές οικογένειες δεν μπορούν πλέον να σπουδάσουν τα παιδιά τους;
Που ήταν η ευαισθησία της όταν παιδιά φτωχών οικογενειών λιποθυμούσαν στα σχολεία από την ασιτία;
Που ήταν η ευαισθησία της όταν οι γονείς αναγκάζονταν να δίνουν χρήματα για πετρέλαιο στα σχολεία των παιδιών τους;
Που ήταν η ευαισθησία της όταν πετσόκοβε κατά 60% τα λειτουργικά έξοδα των σχολείων, με αποτέλεσμα καθηγητές και δάσκαλοι να μην μπορούν να έχουν ούτε τα βασικά αναλώσιμα για τη διδασκαλία;
Τέλος, που ήταν η ευαισθησία της όταν σήκωναν με «περηφάνια» το χέρι ψηφίζοντας τα μνημόνια της ντροπής, που καταδικάζουν τη νέα γενιά που τάχα υπερασπίζονται σε μισθούς κάτω από 420 ευρώ, με ατομικές συμβάσεις εργασίας σε ένα εφιαλτικό μέλλον;
Αλήθεια τι είδους ευαισθησία είναι αυτή που επιβάλει σε χιλιάδες συνανθρώπους μας να εκτοπίζονται στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα; Τι είδους ευαισθησία είναι αυτή που επιβάλει απολύσεις ; Που επιβάλει μισθούς των 582 ευρώ στο νέο εκπαιδευτικό; Τι είδους ευαισθησία είναι αυτή που επιβάλει την σταύρωση των εκπαιδευτικών και την διάλυση της δημόσιας εκπαίδευσης;
Όταν η δημόσια παιδεία κατεδαφίζεται δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνο ο δρόμος της ρήξης και του αγώνα! Ας ζυγίσουμε λοιπόν το διακύβευμα αυτού του αγώνα!!
Στην σκληρή εποχή των μνημονίων και της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού που καταδικάζει ανθρωπινές ζωές, διαλύει κοινωνικές δομές και καταπατάει – δημοκρατικά δικαιώματα – αξιοπρέπεια θάβοντας την ελπίδα, ο Αγώνας των εκπαιδευτικών, είναι αγώνας όλων μας! Είναι ο δικός μας αγώνας!
Ας μετρήσουμε λοιπόν ΤΩΡΑ το μπόι μας! ένας -ένας και όλοι μαζί, απέναντι σε όσους συνεχίζουν μας καταστρέφουν ! !
