Αναγνώστης γράφει: Λίγες σκέψεις για τον π. Νήφωνα

Δεν μένω στην Καλαμπάκα. Δεν εργάζομαι στο Μεγάλο Μετέωρο.

Δεν μένω στην Καλαμπάκα. Δεν εργάζομαι στο Μεγάλο Μετέωρο.

Δεν έχω πνευματικό τον π. Νήφωνα. Δεν πηγαίνω στη Μητρόπολη Σταγών και Μετεώρων. Δεν έχω όφελος από τον π. Νήφωνα. Γνωρίζω όμως τον ίδιο. Τον θυμάμαι ως λαϊκό.
Υπάρχουν άνθρωποι καταλληλότεροι να μιλήσουν για τον π. Νήφωνα, με περισσότερες εμπειρίες. Γράφω λίγες σκέψεις και η αφορμή δόθηκε όταν είδα για άλλη μία φορά το πρόσωπο του.

Βλέπετε, τους αγίους στις αγιογραφίες. Τα μάτια τους, τη στάση του σώματος τους, το οποίο θέλει πολλά να πει και πολλά δηλώνει. Έτσι συμβαίνει και με τον π. Νήφωνα, τον ηγούμενο της Ιεράς Μονής Μεγάλου Μετεώρου.

Ο π. Νήφων είναι μοναχός. Έχει για συντροφιά του το Μεσονυκτικό, τον Όρθρο, τις Ώρες, τον Εσπερινό, τις Παρακλήσεις, τις μορφές των αγίων στο Καθολικό της Ιεράς Μονής και κυρίως τη Θεία Λειτουργία, το κέντρο της μοναστικής ζωής. Απλός άνθρωπος. Βλέμμα ταπεινό, συγκεντρωμένο στη φράση «γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσει».

Δεν θα δεις το κεφάλι του να φτάνει ψηλά, σε καμία ακολουθία, σε καμία εκδήλωση. Φτάνει μέχρι εκεί που οι σκέψεις, του υπενθυμίζουν τις αρετές του μοναχισμού. Δεν έχει έπαρση. Δεν έχει αλαζονεία.

Δεν έχει εγωισμό. Δεν έχει πονηράδα. Δεν έχει πολυτελή άμφια. Σαν πρωτοσύγκελλος, και λόγω της υψηλής θέσης που κατέχει, δεν λούζεται με αρώματα, αλλά το ράσο του μυρίζει θυμίαμα «από φυλακῆς πρωΐας μέχρι νυκτός». Εργατικός άνθρωπος, αποδεικνύοντας πως «ὁ μείζων ἔσται ὑμῶν διάκονος». Δεν χάνεται στον κόσμο κάθε μέρα, αλλά στην όμορφη χορεία των Αγίων που κοσμούν τις αγιογραφίες του Καθολικού του Μ. Μετεώρου.

Δεν συχνάζει σε κοσμικά στέκια. Αναπαύεται στην ευχή και στο δροσερό αεράκι των ασκητικών βράχων, που πνέει οσμή ευωδίας πνευματικής. Και προσεύχεται για τον απεγνωσμένο άνθρωπο.

Φέρεται στους κληρικούς με αγάπη και αδελφοσύνη. Μιλάει χωρίς φανφάρες και κάθεται να μιλήσει με οποιονδήποτε. Ο λόγος του ασκητικός, βγαλμένος μέσα από τη λατρεία του Θεού στο εργαστήρι της πνευματικής του ησυχίας. Ήσυχος άνθρωπος.

Δεν σε προσβάλλει. Δεν βάζει διαβολές. Δεν διακατέχεται από μίσος, από κακία, από ζήλεια. Χαμογελαστός και ήρεμος. Πρόσχαρος και γαλήνιος. Ταπεινός. Ναι, προπάντων ταπεινός άνθρωπος. Απέχει από κλειστές ομάδες, δόλιες και μυστικές συζητήσεις. Σου γελάει και εκείνο που γελάει είναι μία αυθόρμητη ανάδυση του μεγαλείου της καρδιάς του. Δεν επιδιώκει να φαίνεται. Δείχνει όμως τον Χριστό. Διακριτικά στέκεται και χωρίς επιβλητικότητα πορεύεται. Τα μάτια του ευωδιάζουν πνεύμα και σιωπή. Εκφράζει λόγο, αν χρειαστεί. Τα μάτια του φωτίζουν ταπείνωση. Συζητώντας μαζί του, αισθάνεσαι να σου δίνει αξία, να σε υπολογίζει, να σε ακούει. Αισθάνεσαι όμορφα.

Δεν περιμένει, αν εκλεγεί Επίσκοπος συν Θεώ, να ζήσει από αυτό. Δεν περιμένει από αυτό να επιβληθεί, να γίνει μεγάλος στα μάτια των ανθρώπων, να απαιτήσει το σεβασμό τους. Ακόμη και να μην εκλεγεί η καρδιά του δοσμένη ολοκληρωτικά στον Χριστό. Το μοναστήρι του, η μεγαλύτερη όαση της ζωής του. Δεν κυνηγάει αξιώματα για να αναδειχτεί στους ανθρώπους. Έχει αναδειχθεί ήδη στα μάτια του Θεού. Δεν περιμένει να γίνει μεγάλος. Έγινε μικρός στο μοναστήρι των κτιτόρων Αγίων Αθανασίου και Ιωάσαφ. Και ο Θεός τον ανέδειξε μεγάλο, χωρίς να αποκτάει έπαρση, αυταρχικότητα. Δεν έχει το απωθημένο της ανεπάρκειας, που θα τον οδηγήσει να δείξει μεγάλος.

Π. Νήφωνα σε γνωρίζω από λαϊκό, σαν Αποστόλη Καψάλη. Σε θυμάμαι μαζί με τον Παύλο Σαρρή, τον Βασίλη Κηρύκο (νυν μοναχό Βησσαρίωνα), τον Αποστόλη Μαλατρά, τον Γιάννη Κουβελά (νυν π. Ιωάννη) και άλλα παιδιά. Σε συνάντησα μετέπειτα στο Βαρλαάμ κι αργότερα στο Μ. Μετέωρο. Στην πρόσφατη συνάντηση μας, πήρα θάρρος. Η απλότητα σου, το βλέμμα σου, το ασκητικό σου ύφος στην Αγία Τράπεζα την ώρα της Θείας Λειτουργίας, μου ‘δωσε θάρρος. Να ένα ακόμη πρότυπο κληρικού, σκέφτηκα. Ο φόβος εγκαταλείφθηκε για λίγο. Η καρδιά μου ένιωσε έλξη από το γέλιο σου, την ευγενική σου ψυχή, την όμορφη σου καρδιά, το ενδιαφέρον σου. Σου εύχομαι καλή επιτυχία στις Αρχιερατικές εκλογές για την Ιερά Μητρόπολη Σταγών και Μετεώρων. Ας γίνει το θέλημα του Θεού. Θέλημα, το οποίο ως εραστής του Χριστού, αφήνεις στον Ίδιο.

Με αγάπη προς το πρόσωπο σου, ειλικρίνεια και σεβασμό,
ένας φίλος