Κατάμεστο το Παλλάς για την Ιθάκη του Αλέξη Τσίπρα – Ισχυρή πολιτική παρουσία στην εκδήλωση

Η παρουσίαση του βιβλίου «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα στο θέατρο Παλλάς ξεκίνησε το απόγευμα της Τετάρτης, συγκεντρώνοντας πυκνό κοινό αλλά και έντονη πολιτική παρουσία. Από νωρίς υπήρξε ενδιαφέρον για την εκδήλωση, με τις πόρτες να ανοίγουν στις 5:30 μ.μ. και να κλείνουν μία ώρα αργότερα, καθώς η αίθουσα είχε ήδη γεμίσει.

Ο πρώην πρωθυπουργός παρουσιάζει το νέο του βιβλίο με αναφορές στην περίοδο της οικονομικής κρίσης, ενώ από τις τοποθετήσεις του δεν λείπουν οι σαφείς υπαινιγμοί περί ενός νέου πολιτικού σχηματισμού, γεγονός που ενισχύει την πολιτική βαρύτητα της εκδήλωσης.

Πολυπληθής η πολιτική παρουσία

Στην αίθουσα του Παλλάς παρευρίσκονται στελέχη που έχουν διαμορφώσει την πορεία της Αριστεράς τα τελευταία χρόνια. Ανάμεσά τους, οι Σωκράτης Φάμελλος, Αλέξης Χαρίτσης, Πέτρος Κόκκαλης, καθώς και οι Κατερίνα Νοτοπούλου, Κώστας Μπάρκας, Μίλτος Ζαμπάρας, Βασίλης Κόκκαλης, Αλέξανδρος Μεϊκόπουλος, Συμεών Κεδίκογλου, Δώρα Αυγέρη, Γιάννης Ραγκούσης, Χρήστος Γιαννούλης, Κώστας Ζαχαριάδης, Στέφανος Τζουμάκας, Αθηνά Λινού, Γιάννης Μαντζουράνης, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου, Γιάννης Σαρακιώτης, Χρήστος Σπίρτζης, Γιώργος Καραμέρος, Κώστας Ζουράρις και πολλοί ακόμη.

Παρόντες είναι και η Έφη Αχτσιόγλου με τον Νίκο Παππά, δύο στελέχη στα οποία ο Αλέξης Τσίπρας ασκεί κριτική μέσα στο βιβλίο.

Η ομιλία Τσίπρα:

«Σας ευχαριστώ από καρδιάς, όλους και όλες όσοι δίνετε το παρών σήμερα εδώ. Ευχαριστώ την Ιωάννα Λαλιώτου, τον Αντώνη Λιάκο, την Ευγενία Φωτονιάτα, τον Γιώργο Χουλιαράκη, και τους δημοσιογράφους που συντονίζουν, την Μαρία Νικόλτσιου και τον Αντώνη Αντζολέτο.

Κυρίως όμως τους χιλιάδες πολίτες που έσπευσαν στα βιβλιοπωλεία όλης της χώρας για να πάρουν στα χέρια τους την Ιθάκη. Με συγκινεί και με αγγίζει βαθιά, γιατί συνδέεται με κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα βιβλίο. Είναι ένα μήνυμα ότι η ιστορία δεν αποτελεί μονοπώλιο όσων θεωρούν τους εαυτούς τους νικητές. Δεν είναι τρόπαιο ούτε πεδίο ιδιοκτησίας, όπως γράφω στην Ιθάκη.

Κυρίως όμως είναι ένα μήνυμα ότι είμαστε πολλές και πολλοί όσοι δεν είμαστε διατιθέμενοι να εγκαταλείψουμε και δεν θα εγκαταλείψουμε αμαχητί τη διεκδίκηση της ιστορικής αλήθειας και της μνήμης. Γιατί η μνήμη του χθες, για το δύσκολο ταξίδι της πατρίδας τα τελευταία χρόνια. Που κακοποιείται συστηματικά και βάναυσα εδώ και καιρό. Είναι ταυτόχρονα και η μνήμη του αύριο.

Το βάθρο που θα πατήσουμε συλλογικά για να ατενίσουμε το αύριο της πατρίδας μας. Για να δούμε μαζί τι έχασε, τι κέρδισε, τι έχει, και τι της πρέπει.

Φίλες και φίλοι

Δεν έχω σκοπό να απαντήσω από αυτό το βήμα στην ομοβροντία ψεύδους και υποκρισίας, με την οποία υποδέχτηκαν την Ιθάκη οι γνωστοί κύκλοι της σημερινής εξουσίας και όχι μόνο.

Πιστεύω ότι το βιβλίο, με όσα παραθέτει και αποκαλύπτει, μπορεί να υπερασπιστεί και τον εαυτό του και την αλήθεια.

Δεν έχω επίσης σκοπό να απολογηθώ, ιδίως σε κείνους που διέπραξαν το φόνο και τώρα μας κατηγορούν ότι δεν φροντίσαμε όπως έπρεπε τα ορφανά που δημιούργησαν.

Σε κείνους δηλαδή που χρεοκόπησαν τη χώρα, την παρέδωσαν στο έλεος των δανειστών, εκτίναξαν την ανεργία στο 27%, κατέστρεψαν το ένα τέταρτο της οικονομίας, κατάργησαν το δέκατο τρίτο και το δέκατο τέταρτο μισθό στο Δημόσιο, κατάργησαν τη δέκατη τρίτη και τη δέκατη τέταρτη σύνταξη, βούλιαξαν στη ντροπή του Γερούν Γερά και του Βάστα Σόιμπλε όταν η κοινωνία αιμορραγούσε, και τώρα μας ζητούν το λόγο».

«Δεν έχω, τέλος, κανένα πρόβλημα, το δηλώνω ευθαρσώς, να με κατηγορούν ως αμετανόητο. Θα ήθελα μάλιστα να τους βοηθήσω λίγο σ’ αυτό. Για όσα ως κυβέρνηση προσπαθήσαμε και καταφέραμε, δεν είμαι απλώς αμετανόητος. Είμαι υπερήφανος. Ναι αυτή είναι η σωστή λέξη, περήφανος.

Υπερήφανος για την αποφασιστικότητα, την εντιμότητα, την ανιδιοτέλεια της διαδρομής μας. Υπερήφανος γιατί εμείς οι άπειροι, που δεν κρατούσαμε από κανένα τζάκι, αλλά και δεν μας κρατούσε κανείς, τα καταφέραμε εκεί που απέτυχαν οι επαγγελματίες της εξουσίας. Υπερήφανος γιατί φτάσαμε τελικά στην Ιθάκη.

Γιατί πολλά μπορούν να μου καταλογίσουν οι πολιτικοί μου αντίπαλοι, αλλά δυο πράγματα δεν μπορούν με τίποτα να αποδομήσουν:

Ότι εμείς τελικά πετύχαμε εκεί όπου αυτοί αποτύχανε, και μάλιστα δις. Πήραμε το καράβι τσακισμένο, μια χώρα χρεοκοπημένη με άδεια ταμεία και ένα βουνό χρέους και παρά τις τρικυμίες τα καταφέραμε να φτάσουμε στην Ιθάκη. Να ρυθμίσουμε το χρέος, να αποκαταστήσουμε την αξιοπιστία της χώρας, να βγούμε οριστικά και χωρίς αστερίσκους από το καθεστώς της επιτροπείας των πιστωτών.

Και το δεύτερο που δεν μπορούν να ξεγράψουν από τη συλλογική συνείδηση του ελληνικού λαού είναι ότι η δική μας κυβέρνηση ήταν η εντιμότερη κυβέρνηση στη σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου. Και αυτό δε ξεγράφει.

Η Ιθάκη όμως δεν είναι ένα βιβλίο αυταρέσκειας ή αυτοεπιβεβαίωσης. Είναι μια ματιά ειλικρινούς κριτικής και αυτοκριτικής στη διαδρομή μου, τη διαδρομή μας. Τη διαδρομή της Αριστεράς και της χώρας. Μια κριτική ματιά στα σωστά και τα λάθη, τις νίκες και τις ήττες, τα πάνω και τα κάτω, τις ευθύνες και τις αποφάσεις μας.

Αλλά χωρίς εκπτώσεις. Ξέρετε, δεν πρόκειται να διαπραγματευτώ την αλήθεια για να κερδίσω μια θέση στις εξέδρες των επισήμων.

Αυτοκριτική κάνω με θάρρος, αλλά μπροστά στο λαό και όχι μπροστά σε όσους χρεοκόπησαν τη χώρα, και την οδήγησαν σε ανθρωπιστική τραγωδία, χωρίς να τολμήσουν να ψελλίσουν έστω μια λέξη πώς και γιατί έγινε αυτό. Ποιες είναι οι ευθύνες τους.

Δεύτερον, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά δεν ήρθε να αμφισβητήσει τη θέση στο ευρώ. Ήρθε για να διαπραγματευτεί.

Το βιβλίο μας δείχνει επίσης τι έμεινε. Η ρύθμιση χρέους είναι από τα σημαντικότερα ζητήματα. Αν δεν είχε γίνει μέσα σε αυτό το δραματικό καλοκαίρι, η Ελλάδα θα βρισκόταν ακόμη, θα εξαρτιόταν από έλεγχο του χρέους. Η ρύθμιση ήταν το σημαντικότερο επίτευγμα του Αλέξη Τσίπρα και του λαμπρού επιτελείου των οικονομολόγων.

Το βιβλίο δουλεύει ως μια τεράστια τοιχογραφία. Βγαίνει από την αντίληψη της απλοποίησης των πραγμάτων.

Τέλος, επειδή έχει βιωθεί αυτή η περίοδος ως τραύμα και κυρίως από τον κόσμο της Αριστεράς και ον κόσμο που υπέφερε. Μπορεί η γνώση να θεραπεύσει το τραύμα; Η γνώση και η ενσυναίσθηση μπορούν να μας βγάλουν από το τραύμα. Πρέπει να δούμε τα όρια του ελληνικού ριζοσπαστισμού. Που άρχισε με ευγενείς φιλοδοξίες βιώθηκε ως τραύμα. Δεν βιώθηκε έτσι το 1981, βιώθηκε έτσι το 2015 επειδή οι συνθήκες ήταν δύσκολες».

πηγη madata.gr – newsbeast.gr