Μια φράση που την άλλαξα λιγουλάκι λέει: Όταν η ζωή σου πετάει λεμόνια φτιάξε λεμονάδα… ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Τώρα γιατί θα πρέπει να συμβιβαστώ- ελιχθώ με αυτά που η ζωή μου φέρνει και να παραγγείλω πορτοκαλάδα από πορτοκάλια, όπως έλεγε και ο Γκιωνάκης; Γιατί να μην αρνηθώ τις λεμονόκουπες του κορονοιού και να ζητήσω μια μπουγάτσα με άχνη και μπόλικη κανέλλα, αλλά κι ένα γύρο απ’ όλα και να μη συμβιβαστώ με τίποτε άλλο μέχρι να γευτώ την ξεροψημένη πιτούλα και το δροσερό τζατζικάκι;
Τελικά ξυπνάμε; Δεχόμαστε την πραγματικότητα όπως έρχεται και κάνουμε το καλύτερο γι’ αυτή; Λεμόνια; Λεμόνια βρε αδερφέ. Κορονοιό; Κορονοιό και ξερό ψωμί! Τώρα που αρχίσαμε(;) να ξυπνάμε και να βλέπουμε πως είμαστε επαναστάτες με ή χωρίς γλυκό νερό, γιατί να μην πω ένα ευγενικό «όχι» στη ζωή που χτίζουν για μένα χωρίς εμένα, και να μη ζητήσω αυτό που θα με κάνει ευτυχισμένο; Ωραίος και ο συμβιβασμός των κορονοιών, αλλά κουράζει από ένα σημείο και μετά. Χάνεις τον εαυτό σου όταν αρχίζεις να συμβιβάζεσαι, παρασέρνεσαι και βουλιάζεις σε ένα διαρκές παράπονο, σε μια αγωνία που απλά εύχεται κάτι καλύτερο. Οικειοποιείσαι όλες τις αγωνίες των γύρω σου υιοθετώντας τελικά μια περιορισμένη αντίληψη, ξεχνώντας πως μπορείς να προβάλλεις τα ομορφότερα και τα καλύτερα.
Ο συμβιβασμός εξυπηρετούσε, μέχρι να μάθουμε να στεκόμαστε στα πόδια μας κάνοντας το επόμενο βήμα. Τώρα που ξέρουμε, λίγο-πολύ, τι μπορούμε να πετύχουμε, δεν εξυπηρετεί. Όταν βγαίνεις από τον ασφαλή σου κύκλο και λαμβάνεις το ένα μόνο μέρος ενός σεναρίου που μέχρι στιγμής έβλεπες και λαχταρούσες πίσω από το τζάμι, συμβιβάζεσαι. Από το ολότελα, καλή και η Παναγιώταινα, λέμε. Μη μένεις στον συμβιβασμό, αλλά να δέχεσαι τις συνθήκες ως ένα προσωρινό βήμα για το επόμενο. Μη δημιουργείς ένα νέο κύκλο γύρω από τον συμβιβασμό, γιατί θα τον οικειοποιηθείς τόσο, που θα ξεχάσεις για ποιο βουνό είχες αρχικά ξεκινήσει.
Να έχεις το θάρρος να επιλέγεις ξανά και ξανά την πραγματικότητά σου. Ακόμη κι αν η λογική επιτίθεται με τα δικά της επιχειρήματα, να την αρνείσαι. Είσαι σκεπτόμενος(;), μπορείς να δημιουργήσεις αυτό που επιθυμείς να ζήσεις. Με έναν πολύ απλό τρόπο: απλά πρόβαλλε σε κάθε σενάριο που σου σερβίρει η ζωή, ένα άλλο εναλλακτικό μέλλον, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται. Μάθε να λες «όχι» στην λογική του νου.
Αν η ζωή σου σερβίρει μια επικείμενη απόλυση από τη δουλειά σου, πρόβαλλε την εικόνα του να έχεις δουλειά – όχι την συγκεκριμένη, αλλά το αίσθημα του να έχεις δουλειά. Αν η ζωή σε φέρνει στα πρόθυρα της κατάρρευσης λόγω ενός κορονοιού, πρόβαλλε να βρίσκεσαι ευτυχισμένος μέσα σε ένα ιό – όχι τον συγκεκριμένο. Αν σου έρχεται ένας λογαριασμός να πληρώσεις και δεν έχεις χρήματα, νιώσε σα να είναι ήδη τακτοποιημένος – όχι απαραίτητα πληρωμένος, αλλά τακτοποιημένος (γιατί μπορεί να τακτοποιηθεί με χίλιους δυο τρόπους).
Αντί λοιπόν να σκέφτεσαι τι θα κάνεις όταν τελειώσει η πανδημία , ή απολυθείς ή δεν έχεις να πληρώσεις – να συμβιβάζεσαι δηλαδή με τα λεμόνια – πρόβαλλε ένα εντελώς καινούριο σενάριο. Παράγγειλε ένα προφυτερόλ, κάτσε σε μια αναπαυτική πολυθρόνα και απόλαυσέ το.
Συνηθίζαμε να χτίζουμε από τα συντρίμμια του προηγούμενου βήματος και αυτό πραγματικά μας έκανε γενναίους και μας έφτασε ένδοξα μέχρι εδώ. Είναι καλό αλλά όσο εξυπηρέτησε, εξυπηρέτησε. Κάθε φορά που γκρεμίζομαι, θέλω νέα υλικά να ξαναχτίσω. Τα συντρίμμια του προηγούμενου βήματος είναι εμπειρίες. Δε θέλω να χτίσω κάτι καινούριο με βάση τις εμπειριών του παρελθόντος.
Αν πληγώθηκα συναισθηματικά, θέλω να ξεκινήσω από την αρχή σα να μη πληγώθηκα ποτέ. Αν έχασα τη δουλειά μου εξαιτίας διαφόρων παραγόντων, π.χ. λόγω του ότι ο κορονοιός ανάγκασε το αφεντικό μου να βάλει λουκέτο, θέλω να σκεφτώ μία νέα δουλειά με το αίσθημα ότι δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ και για κανέναν. Η εμπειρία είναι δεδομένα του νου. Εγώ θέλω να σκέφτομαι με βάση την καρδιά μου γιατί εκείνη με γεφυρώνει με τον Ουρανό. Ο νους είναι απλά ένα εργαλείο που στην καλύτερη περίπτωση, μπορεί να δείξει προς την καθημερινότητα, τη ρουτίνα.
Και όλα είναι μια χαρά στον κόσμο μου με ή χωρίς κορονοιό…..
Ο κατά συρροή ονειροπόλος
Δημήτρης Νούλας
