Χαρά Ζήκα – Ερωτικό Παραλήρημα

Αναμφισβήτητα ο έρωτας δημιουργεί μέσα μας κάτι που ξεπερνά τη λογική, η αναστάτωση είναι τόσο μεγάλη σαν αυτή που περιγράφεται στους στίχους της Σαπφούς: «σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη, που στο βουνό με δύναμη βελανιδιές λυγάει».

Αναμφισβήτητα ο έρωτας δημιουργεί μέσα μας κάτι που ξεπερνά τη λογική, η αναστάτωση είναι τόσο μεγάλη σαν αυτή που περιγράφεται στους στίχους της Σαπφούς: «σαν άνεμος μου τίναξε ο έρωτας τη σκέψη, που στο βουνό με δύναμη βελανιδιές λυγάει». Μας λυγίζει ο έρωτας γιατί ο άλλος έχει τη δυνατότητα να μας χτυπά, να μας πληγώνει και να διαταράσσει τις ισορροπίες μας. Όταν είμαστε ερωτευμένοι ταλαντευόμαστε ανάμεσα στην υπέρτατη χαρά και στον υπέρτατο πόνο. Αυτός ο άλλος μας είναι τόσο πολύτιμος που βασανιζόμαστε από την αμφιβολία, τη ζήλια και την αγωνία μήπως μας τον πάρουν. Χωρίς να καταλάβουμε πώς και τι συνέβη, κρατά στα χέρια του το μέλλον μας, την ευτυχία ή τη δυστυχία μας.

Έχει γίνει ο κελευστής των αναγκών, των επιθυμιών μας και των συναισθημάτων μας. Κάθε συνάντηση, κάθε κίνησή του και κάθε λόγος του μας δημιουργούν ταραχή και αποτελούν αντικείμενο περίσκεψης, ερωτηματικών και δισταγμών. Η απουσία του μας κάνει να περνάμε στιγμές επώδυνες και σκληρές, μας φορτώνει με άγχος, αγωνία εγκατάλειψης και βασανιστικές σκέψεις. Η αναμονή της εμφάνισής του, η ανάμνηση του χρόνου που περάσαμε μαζί αλλά και ο οραματισμός του κοινού μέλλοντός μας δημιουργεί μια ανώμαλη ερωτική συνομιλία που επιτρέπουν στον άλλο να είναι πάντα παρών.

Έχουμε το φόβο ότι δεν αγαπιόμαστε από εκείνον τόσο όσο τον αγαπάμε εμείς. Το γεγονός ότι δε γνωρίζει την αγωνία και το μαρτύριο του οποίου εμείς είμαστε όμηροι μας βυθίζει σε μια μοναξιά που μας τρομοκρατεί. Ξεκινά ένας μαζοχιστικός διάλογος με τον εαυτό μας ότι ο άλλος μας αγνοεί, ότι δε σημαίνουμε πολλά για αυτόν, ότι ίσως να μη μας αγάπησε ποτέ ενώ εμείς τρέφαμε αυταπάτες για το αντίθετο και κλονίζεται συθέμελα η ύπαρξή μας. Η κατάσταση αυτή είναι αντιφατική, αμφίθυμη και συγκρουσιακή. Πόθος και μίσος, ενθουσιασμός και απογοήτευση, θλίψη και έξαψη, πόνος και ευφορία είναι τα χαρακτηριστικά της «ερωτικής νόσου».

Μένουμε κατάπληκτοι από την ευπάθειά μας και την υπέρμετρη εξουσία του άλλου πάνω μας αλλά λαχταράμε να κινούμαστε συνεπαρμένοι από έρωτα ανάμεσα στα καταχθόνια βάθη και στα ουράνια ύψη. Όλα αυτά θυμίζουν το μύθο της Περσεφόνης, της θεάς που άρπαξε ο Άδης ενώ εκείνη αμέριμνη μάζευε λουλούδια. Ο Έρωτας εισβάλει βίαια στη ζωή της και μεταφέρεται από το φως σε έναν κόσμο υπόγειο, άγνωστο και σκοτεινό. Η παραμονή της εκεί διαρκεί τέσσερις μήνες το χρόνο, μετά επιστρέφει στη γη, απολαμβάνει τον ήλιο και ανεβαίνει στην κορυφή του Ολύμπου μαζί με τους αθάνατους. Αυτό η αρχέγονη ερωτική ορμή επηρεάζει υποχθόνια όλη μας τη ζωή, τις επιλογές, τις αποφάσεις και τη συμπεριφορά μας.

Δεν πρόκειται για ένα ανώδυνο παιχνίδι αφού τα έντονα και παράφορα ερωτικά συναισθήματα μπορεί να οδηγήσουν σε μελαγχολία και κατάθλιψη, σε λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά ψυχικά προβλήματα. Η σύγχρονη επιστήμη προσπαθεί να κατανοήσει και να ερμηνεύσει αυτά που μέχρι τώρα γνωρίζαμε εμπειρικά για τον έρωτα. Θεωρείται πλέον αναμφισβήτητο ότι η σφοδρότητα των ερωτικών μας συναισθημάτων ρυθμίζεται από χημικά μόρια που εντοπίζονται στον εγκέφαλό μας.

Μήπως τελικά τα πάντα είναι βιοχημικές διεργασίες και απλά έχουμε την ανάγκη να εξιδανικεύουμε και να μυθοποιούμε αυτή τη θεμελιώδη ζωική λειτουργία μας;

Χαρά Ζήκα

Χημικός

Δρ. Φαρμακευτικής

harazi0@yahoo.com

Τα κείμενα είναι αποσπάσματα από το υπό έκδοση βιβλίο με τίτλο «Έρωτας – Χημεία και SEX” Εκδόσεις  «Ιανός».