Τελικά οι φήμες επιβεβαιώθηκαν. Το Μουσείο Ελληνικής Παιδείας κλείνει. Λέγετε ότι Δήμος στη Θεσσαλονίκη άδραξε την ευκαιρία, προσέφερε χώρο και θα επαναλειτουργήσει εκεί. Δεν θα υπεισέλθουμε στους λόγους και τις αιτίες αυτής της κατάληξης. Ένα είναι γεγονός. Ένας φάρος ιστορίας, παιδείας και πολιτισμού δεν θα υπάρχει στην πόλη μας.
Εκατοντάδες παιδιά σχολείων από διάφορες περιοχές της Ελλάδας, έχουν επισκεφθεί κατά καιρούς τον χώρο. Με τα μάτια τους έκαναν νοερά ταξίδια σε βιβλία του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, σε αναγνωστικά βιβλία του παρελθόντος (από τα Ψηλά Βουνά μέχρι το να ένα μήλο Λόλα), σε βιβλία θρησκευτικών και μαθηματικών μέχρι τα αριθμητήρια και τους άβακες του μεσοπολέμου.
Εκάθησαν στις τάξεις που καθόταν οι παππούδες ή μάλλον καλύτερα οι προ-παππούδες τους, πιάνοντας τους κονδηλοφόρους ή βλέποντας τα τεράστια πόστερ στους τοίχους με τις τέσσερεις εποχές ή τα ονόματα μεγάλων ανδρών και γυναικών του γένους.
Στην περίοδο δε του κορονοϊού (λίγοι το γνωρίζουν) με online συνδέσεις εορτάσαμε την 25 Μαρτίου μέσα από τις ιστορικές αφηγήσεις του προσωπικού του Μουσείου, προσεγγίζοντας διαδικτυακά την Επανάσταση του 21.
Τώρα φευ. Ένας φάρος πολιτισμού σβήνει στην πόλη μας. Δεν γνωρίζω τι μεσολάβησε και γιατί πήρε αυτήν την απόφαση ο ιδρυτής του Μουσείου. Καφενειακού τύπου σχόλια δεν αφορούν τον γράφοντα. Η Δημοτική Αρχή, (συμπεριλαμβανομένης και της αντιπολίτευσης) επεχείρησαν να βρουν λύση? Οι Μονές των Μετεώρων έκαμναν ενέργειες προς την κατεύθυνση αυτή? Οι εκπαιδευτικοί της πόλης? Οι επώνυμοι της πόλης που αρέσκονται σε μεγάλα λόγια στις επετείους, αισθάνονται ευτυχείς με την κατάληξη αυτή? Τελικά το τουριστικό προϊόν έχει σχέση μόνο με τα café, τις ταβέρνες και τα Airbnb? Πολιτιστικό προϊόν δεν πρέπει να παράγουμε και να διαχειριζόμαστε? Φθάνουν μόνον τα Μετέωρα?
Τι καλλιεργείται από την τοπική πολιτεία στα νέα παιδιά? Ποια τα προγράμματα της μη τυπικής εκπαίδευσης που απευθύνονται σε νέους? Οι επετειακές εκδηλώσεις (μια φορά τον χρόνο) που αρεσκόμεθα σε «δράσεις» με τις απαραίτητες φωτογραφήσεις (παίρνουμε και μόρια ως εκπαιδευτικοί) προσφέρουν παιδαγωγικά στους μαθητές και μαθήτριες της περιοχής ή χρειάζεται να υλοποιούνται προγράμματα προσέγγισης και διαχείρισης της εκπαιδευτικής ιστορίας του τόπου? Μα τις «κιβωτούς» που θα μπορούσαν να στηρίξουν τέτοια προγράμματα σε διάρκεια και βάθος, τις απαξιώνουμε και τις κλείνουμε!
Άφησα τελευταίο το εξής. Αγαπητοί και αγαπητές συμπολίτες που πληθαίνουν οι διαθεσιμότητές σας σε διάφορα δημοτικά σχήματα, που σας βλέπω και καλώς, σε διάφορες πολιτιστικές εκδηλώσεις ανά τον Δήμο, δεν σας ενδιαφέρει το κλείσιμο του Μουσείου Ελληνικής Παιδείας? Δεν σας αφορά που κάποιος άλλος Δήμος θα φερθεί πιο «έξυπνα» και θα καρπωθεί αυτό το πολιτιστικό προϊόν? Αλήθεια πως στηρίζετε την εκπαίδευση αυτού του τόπου? Τι θα πείτε στις 11 Σεπτέμβρη?
Βασίλειος Παππάς – Δ/ντης 1ου Γυμνασίου Καλαμπάκας