«Η ομορφιά και η καλοσύνη είναι κατάρα που σε κυνηγάει μια ζωή; Η γνώση και αυτή κατάρα; Ονομάζομαι Αλεξάνδρα και μετά το τέλος των σπουδών μου στην Αθήνα γύρισα στην επαρχία σε ένα μικρό χωριό. Το σώμα γύρισε δηλαδή γιατί η ψυχή μου έμεινε εκεί στα φώτα της μεγαλούπολης γιατί δεν μπορεί τα σκοτάδια αυτή η ψυχή! Η ζωή όμως δεν σε περιμένει και πρέπει να τη ζήσεις, να την περπατήσεις, να τη γευθείς…
Η μεγάλη μου αγάπη μου η συγγραφή με συντροφεύει τα κρύα βράδια του χειμώνα και με δροσίζει τις καλοκαιριάτικες νύχτες και έτσι ξεγελάω τη μοναξιά. Όνειρο μου να γίνω κάποια στιγμή μεγάλη συγγραφέας. Αλλά τέρμα πια η μοναχική ζωή ο γάμος είναι εκείνος που δίνει αξία στη ζωή και έτσι αποφασίζω να παντρευτώ …και τότε ξεκινάνε όλα! Τα βιβλία αντιγράφουν τη ζωή ή η ζωή τα βιβλία;
Και υπάρχει κατάρα που μας κυνηγάει από την κούνια μας; Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα; Δεν ξέρω… ίσως! Η ψυχή μου πάντως κατάφερε να γελάσει γιατί πρώτα πέρασε τόσα δεινά σαν το βρεγμένο σπουργίτι που τρέμει μέσα στη μπόρα! Όμως εγώ δεν έμεινα σπουργίτι , έγινα αετός και πέταξα μακριά έφυγα για πάντα αφού πρώτα έζησα το όνειρο».
Ήταν καλοκαίρι όταν εμπνεύστηκα σε κάποια γενέθλια μου το μυστικό του κλειστού δωματίου. Δίπλα στη θάλασσα την άλλη μεγάλη μου αγάπη εκτός από τα βιβλία , μέσα από της γνώσεις μου της κοινωνιολογίας και της εγκληματολογίας σε συνδυασμό με προσωπικά βιώματα ή ιστορίες που άκουσα άλλα και φαντασία ξεκίνησα να γράφω …
Βράδυ Σαββάτου… η πόλη άδεια. Όλοι έχουν εξαφανιστεί βρίσκοντας διέξοδο στις κοντινές παραλίες ή σε κάποιο ορεινό χωριουδάκι. Αυτό το ΣΚ επέλεξες να μείνεις στο σπίτι για να τακτοποιήσεις κάποιες εκκρεμότητες. Η μέρα σου κύλησε χωρίς πρόβλημα. Η νύχτα όμως είναι εκείνη που ανοίγει νταραβέρι με τη μοναξιά. Βαθύ σκοτάδι σκέπασε τα πάντα και μια ησυχία σκεπάζει και την ψυχή σου! Κάπου σου αρέσει αυτή η ηρεμία, την αναζητάς μετά την ένταση της βδομάδας που πέρασε… αλλά δεν την αντέχεις πολύ.
Σκέψεις βασανίζουν το μυαλό σου και γίνεσαι θεατής της ζωής που κυλάει τόσο γρήγορα πλέον λες και βιάζεται να φθάσει σε ένα ραντεβού που έχει αργήσει! Είναι γλυκιά η μοναξιά στην αρχή μετά όμως που θες να την διώξεις και αυτή κάθεται γαντζωμένη πάνω σου τι γίνεται; Πώς θα καταφέρεις να απαγκιστρωθείς από τα δίχτυα της;
Ένα βότσαλο είναι η ζωή μας όλη… Ένα βότσαλο στα γυμνά πόδια μας και στην προσπάθεια μας να χαζέψουμε τη θέα ενός ηλιοβασιλέματος στεκόμαστε δίπλα του. Πολλές φορές το πατάμε κιόλας! Σπάνια όμως το παραμερίζουμε. Λίγοι είναι εκείνοι που κλωτσάνε αυτό το βότσαλο της ζωής, γιατί φοβούνται. Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα που συνθλίβει τη χαρά. Από την αίσθηση του φόβου πόσα πράγματα έχουμε χάσει στη ζωή μας. Πόσα δεν έχουμε χαρεί; Και πόσα αλήθεια αφήσαμε στη μέση;
Όλη η ζωή ένα βοτσαλάκι που είναι δίπλα μας, το αγγίζουμε, ξέρουμε ότι υπάρχει αλλά ποτέ δεν το μετακινούμε. Αγέρωχα στεκόμαστε εκεί δίπλα του και αφήνουμε το χρόνο να περνάει. Η θάλασσα είναι τόσο μεγάλη και γεμάτη από βότσαλα τι νόημα θα έχει να παραμερίσουμε το ένα αυτό μικρό βοτσαλάκι; Τι θα αλλάξει;
Καταιγίδα έρχεται… ο αέρας δυνατά φυσάει… Έρχεται μπόρα σκέφτεσαι! Αποφασίζεις να φύγεις για να προλάβεις. Και πάνω στην ανησυχία σου αυτή δίνεις μια με το πόδι σου στο βότσαλο και αυτό πετάγεται στη θάλασσα. Ένα μπλούμ ταράζει στιγμαία τα λιμνάζοντα νερά και ομόκεντροι κύκλοι εμφανίζονται που χάνονται και αυτοί με τη σειρά τους στην απεραντοσύνη της πλατιάς θάλασσας.
Θάλασσα πλατιά! Σε αγαπώ γιατί μου μοιάζεις! Στίχοι ενός τραγουδιού που ακούγονται από κάπου μακριά και σε κάνουν να δακρύσεις. Έχει αρχίσει όμως ήδη να βρέχει και δε φαίνονται τα δάκρυα σου. Κανένας δε θα καταλάβει τι νιώθεις τώρα. Τα δάκρυα σου έγιναν πλέον ένα με τις στάλες της βροχής και δεν ξεχωρίζουν. Το δε βότσαλο που φοβόσουν τόση ώρα να ρίξεις στη θάλασσα μη χαθεί βρίσκεται ήδη στον πάτο του βυθού. Έχει χαθεί…
Πρέπει να φύγω λες και περπατάς αργά ξυπόλητη στην άκρη της θάλασσας. Τα βότσαλα σε ενοχλούν, αλλά δε βάζεις τα πέδιλα. Θέλεις να νιώθεις την ύπαρξή τους πριν χαθούν και αυτά. Ο αέρας φέρνει τα βρεγμένα μαλλιά μπροστά στο πρόσωπό σου και κάνοντας την αυθόρμητη κίνηση να τα τραβήξεις πίσω διαπιστώνεις ότι άρχισε να νυχτώνει.
Δεν ξέρεις τι να πρωτοφοβηθείς τώρα πλέον τη βροχή; Όχι γιατί ο βρεγμένος δε φοβάται τη βροχή. Το σκοτάδι ίσως; Όχι ούτε αυτό γιατί όπου υπάρχει σκοτάδι υπάρχει και φως. Την ίδια τη ζωή μήπως; Όχι βέβαια σίγουρα ούτε αυτή. Η ζωή είναι ένα βότσαλο στα πόδια μας Ας παίξουμε μαζί του πριν μας πιάσει βροχή, πριν έρθει η νύχτα. Η ζωή δεν περιμένει… η στιγμή προσπερνά και χάνεται. Ζήσε την κάθε σου στιγμή σα να είναι η τελευταία!
Κοιτάζεις γύρω γύρω πριν φύγεις θέλεις να αποτυπώσεις κάθε συναίσθημα, κάθε στιγμή, κάθε εικόνα …τίποτα δεν χάνεται αν το αποτυπώσουμε σε χαρτί , πόσο μάλλον αν το φτιάξουμε βιβλίο.. Έτσι λοιπόν έγινε και το βιβλίο μου το μυστικό του κλειστού δωματίου. Περίληψη: “Ονομάζομαι Αλεξάνδρα και το όνειρό μου είναι να γίνω μεγάλη συγγραφέας. Όλη μου η ζωή μια πένα τυλιγμένη με σκέψεις. Στα γενέθλιά μου όμως των σαράντα χρόνων, μου έγινε έμμονη ιδέα ότι έχασα τη ζωή μου με τη συγγραφή. Ώρες ατελείωτες έγραφα σκυμμένη πάνω από τον υπολογιστή μου. Τώρα τέλος όλα αυτά, αφού ήλθε η στιγμή να πάρω τη μεγάλη απόφαση και να παντρευτώ τον Στέφανο, έναν γοητευτικό άντρα που γνώρισα στο διαδίκτυο”. Αυτή την απόφαση πήρε η Αλεξάνδρα, όμως η ζωή σε πάει εκεί όπου ανήκεις με οποιοδήποτε κόστος. Ποιο λοιπόν θα είναι το κόστος για την ηρωίδα; Και το μεγάλο ερώτημα, αν εκείνη η πόρτα του κλειστού δωματίου άνοιγε ποτέ; Τι μπορούσε να κρύβει για χρόνια ένα κλειστό δωμάτιο; Πόσο άρρωστα μπορεί να είναι τα ανθρώπινα μυαλά; Τελικά η μοίρα οδηγεί τις ζωές μας ή οι επιλογές που κάνουμε; Όταν νομίζεις ότι έχασες τα πάντα τότε θα δεις απέναντί σου το φωτεινό σου αστέρι.
Πληροφορίες για το βιβλίο και επικοινωνία με τη συγγραφέα: FB: Ιωάννα Χαρμπέα και email : [email protected]. Στα Τρίκαλα διατίθεται στο βιβλιοπωλείο της κα. Ανθούλα Αλεξανδρή.
