Πατέρας Ευάγγελος Γκιουζέλης – Ο ΘΑΝΑΤΟΣ κατά τον Ι. Χρυσόστομο
Θα έλεγε κανείς πως ασχολούμαστε με μακάβριο θέμα και αποκρουστικό. Θα ήταν καλύτερα να ασχοληθεί κάποιος με πιο χαρούμενα θέματα, γεμάτα χαρά και να συναρπάζουν την διάθεσή μας. Κι όμως δεν πρέπει να βλέπει κανείς το θέμα του θανάτου σαν ξένο πράγμα, διότι είναι μέρος της ζωής μας και μάλιστα η τελευταία σελίδα της ζωής του καθενός.
Θα έλεγε κανείς πως ασχολούμαστε με μακάβριο θέμα και αποκρουστικό. Θα ήταν καλύτερα να ασχοληθεί κάποιος με πιο χαρούμενα θέματα, γεμάτα χαρά και να συναρπάζουν την διάθεσή μας. Κι όμως δεν πρέπει να βλέπει κανείς το θέμα του θανάτου σαν ξένο πράγμα, διότι είναι μέρος της ζωής μας και μάλιστα η τελευταία σελίδα της ζωής του καθενός.
Θα έλεγε κανείς πως ασχολούμαστε με μακάβριο θέμα και αποκρουστικό. Θα ήταν καλύτερα να ασχοληθεί κάποιος με πιο χαρούμενα θέματα, γεμάτα χαρά και να συναρπάζουν την διάθεσή μας. Κι όμως δεν πρέπει να βλέπει κανείς το θέμα του θανάτου σαν ξένο πράγμα, διότι είναι μέρος της ζωής μας και μάλιστα η τελευταία σελίδα της ζωής του καθενός.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΜΟΙ
Τον θάνατο τον αντιμετώπιζαν οι προ Χριστού άνθρωποι ως κάτι το απεχθές και προσπαθούσαν να ξεγελάσουν τον φόβο τους με διάφορες φιλοσοφίες, ώστε να διασκεδάζουν την ιδέα του τόσο στην ιδιωτική ζωή τους, όσο και στην συναναστροφή με τους συνανθρώπους τους. Ήταν κάτι το αποτρόπαιο και σιχαμερό. Θεωρούνταν πως είχε εξουσία πάνω στον άνθρωπο και τον περιέπαιζε σαν πιόνι. Αλλά με την έλευση του Χριστού έπαψε να έχει ισχύ ο θάνατος και έχασε κάθε εξουσία πάνω στον άνθρωπο. Κυρίως ο πνευματικός θάνατος ήταν ο χειρότερος, διότι ήταν πλήρης αποξένωση από τον Θεό. Με την Ανάσταση του Κυρίου μας «πατήθηκε ο Θάνατος με θάνατο» και έγινε ένας απλός ύπνος.
Έγινε μια μετοίκηση και ανάπαυση και γαλήνιο λιμάνι και απαλλαγή από την ταραχή και απελευθέρωση από τις αγωνιώδεις μέριμνες του βίου. «Ουδέν γαρ έτερον εστιν ο θάνατος, αλλ΄ή ύπνος, ανάπαυσις… και βιωτικών φροντίδων ελευθερία».(Εις ανδριάν. ομ.Ζ΄,1, ΕΠΕ 32,194). Ακόμη είναι ανάβαση στον ουρανό, διότι για τον χριστιανό είναι μέσο προς την αιώνια ζωή. Κυρίως οι μάρτυρες είχαν την αίσθηση της ανέκφραστης χαράς, διότι θα βρίσκονταν κοντά στον Αρχηγό της Ζωής και του Θανάτου. Αξιώνονταν τέτοιας περισσής χαράς να θεωρούν τους εαυτούς τους μακάριους και ανεκλαλήτου ευφροσύνης σκεπτόμενοι την συνάντησή τους με τον Θεό και την αποκομή του αφθάρτου στεφανιού.
Εάν ένας αθλητής ολυμπιονίκης νιώθει άρρητη χαρά για την δόξα και την διάκριση που παίρνει μετά από τη νίκη του σε κάποιο συγκεκριμένο άθλημα, πόσο, ασυγκρίτως περισσότερο, πρέπει να νιώθει ο Μάρτυρας του Κυρίου. Αυτό φαίνεται από την εμπειρία τόσων αγίων, που όταν κανείς μελετήσει τον βίο τους θα δει πως τον θάνατο τον αντιμετώπιζαν ως την κυρία είσοδο στην αιώνια ζωή.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΚΟΣ
Ο κάθε άνθρωπος υπόκειται, όσο και αν δεν το θέλει, στην στιγμή που θα αντιμετωπίσει τον θάνατο μια φορά, διότι μετά έπεται η κρίση. « Καθ΄όσον απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις» (Εβρ. Θ΄,27) Αλλά το θέμα είναι όχι πότε θα τον αντιμετωπίσει ,αλλά πως θα τον αντιμετωπίσει και σε τι κατάσταση θα βρίσκεται. Κύρια μέριμνα του καθενός θα πρέπει να είναι η σωστή προετοιμασία. Όταν είναι κανείς κατάλληλα προετοιμασμένος θα έχει και καλό τέλος.
Αντιθέτως όταν ο άνθρωπος παραμελεί την πνευματική του ζωή και περιορίζεται στα υλικά πράγματα, τότε, όπως λέει και ο ψαλμωδός «θάνατος αμαρτωλών πονηρός» ( Ψαλμ. 33,22), θα υποστεί τις συνέπειες του κακού θανάτου, δηλ. την πλήρη αποξένωση από τον Θεό.
ΤΡΟΠΟΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ
Είναι τραγελαφυκό να συζητούμε για την αντιμετώπιση του θανάτου από τη στιγμή που έχοντας την αδιάσειστη απόδειξη καταπάτησής του από τον Κύριό μας, διότι «Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος».
Αυτός είναι ο επινίκιος παιάνας του κάθε χριστιανού.Αλλά ως άνθρωποι αδύναμοι και μέλλοντες να βρεθούμε κάποια στιγμή μπροστά στην αντιμετώπιση, θα ήταν φρόνιμο και λογικό να ακολουθήσουμε το σωστό δρόμο, δηλ. να είμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι πνευματικά, και να θεωρούμε πως ανοίγει η κύρια είσοδος προς την άνω ζωή την ανθρώπινη. Γιατί ο χριστιανός δεν είναι μηδενιστής, όπως θέλουν να πιστεύουν οι οπαδοί του μηδενισμού θεωρούντες το τέλος της ζωής με την ανυπαρξία, αλλά θεωρεί τον θάνατο την μετάβαση από τα πρόσκαιρα, στα αιώνια, από τα ψεύτικα, στα αληθινά.
Ας σκεφθούμε όλοι τι μας συμφέρει. ο καλός θάνατος ή ο κακός; Πρόσχωμεν!!
Υπό Αιδεσιμολογιωτάτου Ιερέως π. Ευαγγέλου Στ. Γκιουζέλη Πρεσβυτέρου – Θεολόγου
Προϊσταμένου Μητρ. Ι. Ν. Αγ. Βησ/νος Καλαμπάκας
