Γιατί μας έχετε ξεχάσει…αυτό είπε η γυναίκα που καλούσε σε βοήθεια την Πυροσβεστική, φωνάζοντας βοήθεια, εγκλωβισμένη στο Μάτι. Το ρεπορτάζ του Αλέξη Παπαχελά δυστυχώς έδειξε σε όλο του το μεγαλείο την αναλγησία των υπηρεσιών που δημιουργήθηκαν από ανθρώπους για να σώζουν ανθρώπους.
Τα ηχητικά ντοκουμέντα ήταν σοκαριστικά. Λάθος συνεννοήσεις, λάθος διαταγές, λάθος οδηγίες, όλα λάθος εκείνη την ημέρα. Λες και το σύμπαν συνωμότησε με τα λάθη των ανθρώπων που ήταν υπεύθυνοι.
Είναι εξοργιστικό σε μια χώρα εν καιρώ ειρήνης να χάνονται 102 άνθρωποι, στην θέση των οποίων μπορεί να ήταν ο οποιοσδήποτε από εμάς.
Το θλιβερό της υπόθεσης είναι το show εντυπώσεων που στήθηκε στο κέντρο επιχειρήσεων με όλους τους ιθύνοντες. Γνώριζαν πως υπήρχαν νεκροί και όμως σιώπησαν. Ήλπιζαν να μην είναι πολλοί. Πόσο λίγο το πολιτικό σύστημα της χώρας μας. Πόσο λίγοι οι υπεύθυνοι εκείνης της μοιραίας ημέρας.
Μέχρι σήμερα δεν ακούστηκε κανένα συγγνώμη, μέχρι σήμερα δεν υπήρξε καμία δικαίωση για τους συγγενείς των θυμάτων. Κάηκαν ζωντανά παιδιά, γυναίκες, άντρες και οι υπουργοί με τον πρωθυπουργό έπαιζαν θέατρο.
Σε ποια κανονική χώρα δεν θα είχαν παραιτηθεί μετά όλοι οι εμπλεκόμενοι μιας τέτοιας τραγωδίας. Η απάντηση είναι σε όλες τις κανονικές χώρες – μόνο (μάλλον) στην δική μας το πολιτικό προσωπικό προσέχει τον εαυτό του.
Γεννούνται εύλογα ερωτήματα για τους ανθρώπους που πλαισιώνουν τις υπηρεσίες εκείνης της ημέρας. Όχι όλοι φυσικά. Υπήρξαν αυτοί και πάντα θα υπάρχουν που έκανα τα αδύνατα δυνατά για να σώσουν ό,τι μπορούν, σε αυτούς αξίζει ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ.
Οι τραγωδίες δεν έχουν πρόσημο και χρώματα. Έχουν όμως ονοματεπώνυμο και η ιστορία έχει γράψει ποιοι είναι, μένει μόνο η ηθική αποκατάσταση των ανθρώπων που έμεινα πίσω και η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς το κράτος.
Εύχομαι να μην ξαναζήσουμε ως χώρα και λαός ποτέ ξανά τέτοιες στιγμές, δεν μας αξίζει, δεν αξίζει σε κανέναν.
Παναγιώτης Πιλάτος
