Ξέρετε κάτι; Τὸ μυαλό μας δὲν ἡσυχάζει. Ὅπου καὶ νὰ βρισκόμαστε, ὅ,τι καὶ νὰ κάνουμε, σκεφτόμαστε. Συνεχῶς σκεφτόμαστε. Ποτὲ δὲν σταματάει, οὔτε κἂν ὅταν κοιμόμαστε.
Τί συνειδητοποιῶ; Ὅτι ἀπομονωνόμαστε ἀπὸ τίς παρέες, ἀπὸ καθετί κοινωνικό. Καὶ ὁλοένα λέμε: “δὲν ἔχω σήμερα κέφι, δὲ θὰ βγῶ, ἄστο γι’ ἄλλη φορά”…
Καὶ ὅμως, τὰ ἴδια λέμε καὶ τὴν ἄλλη φορά! Τὰ ἴδια καὶ τὰ ἴδια θὰ ποῦμε καὶ τὶς ἄλλες φορές!
Καὶ προτιμᾶμε νὰ κλεινόμαστε στὸν ἑαυτό μας, στὸ μοναχικὸ κλουβί μας καὶ νὰ χανόμαστε στὶς ἀρνητικὲς σκέψεις μας.
Καὶ ἁπλῶς ρωτάω: γιατί;
Εἶναι κάτι προσωρινὸ ποὺ τυχαίνει σὲ κάποιες στιγμὲς σὲ ὅλους μας ἢ μᾶς ἔχει γίνει συνήθεια;
Γιατί τόση βαρεμάρα; Γιατί τόση ἀπαισιοδοξία; Γιατί τόση μαυρίλα; Γιατί ἀπομονώνουμε τὸν ἑαυτό μας;
Οἱ σκέψεις δὲ σταματοῦν… οἱ ἔγνοιες δὲν τελειώνουν…!
Τὰ προβλήματα δὲ λύνονται μὲ σταυρωμένα τὰ χέρια, οὔτε κρατῶντας τὸ κεφάλι μας…!
Τὸ “χθές” μᾶς ξέχασε καὶ τὸ “αὔριο” οὔτε κἂν μᾶς ξέρει!
Ἂς σηκωθοῦμε! Ἂς φτιάξουμε τὶς συνθῆκες! Ἂς βροῦμε τὸ κέφι!
Μὴν ἀναβάλλουμε γιὰ ἄλλη φορά! Μὴν περιμένουμε νὰ ἀδειάσουν τελείως οἱ μπαταρίες μας γιὰ νὰ τὶς ξαναφορτίσουμε! Ἂς φροντίσουμε νὰ εἶναι πάντοτε μισογεμάτες καὶ ὄχι μισοάδειες!
Ἡ ζωὴ προχωρᾷ. Ὅ,τι εἶναι νὰ κάνουμε, ἂς τὸ κάνουμε ἄμεσα.
Ὄχι αὔριο, σήμερα, γιατὶ αὐτὸ τὸ “αὔριο” μπορεῖ νὰ μὴν ξημερώσῃ ποτέ! Ὄχι τὴν ἄλλη φορά, ὄχι σὲ λίγο, ὄχι ἀργότερα, τώρα…
Τώρα νὰ ἀλλάξουμε συνήθειες.
Τώρα νὰ μετανοήσουμε, ὄχι: “ἔχω χρόνο”.
Σήμερα νὰ “δεθῶ” μὲ τὸ Χριστό. Σήμερα νὰ τὸν ἀκολουθήσω.
Τώρα νὰ ξεκινήσουμε γιὰ ἐκεῖ ποὺ ὀνειρευόμαστε νὰ φτάσουμε.
Μὴν περιμένουμε κανέναν, μόνοι μας θὰ πᾶμε.
Τώρα νὰ ζήσουμε. Σήμερα. Σήμερα νὰ ζήσουμε γιὰ ὅλα τὰ αὔριο…
Εἴμαστε “τυχεροὶ” ποὺ ὑπάρχουμε. Νὰ εἴμαστε εὐγνώμονες γι’ αὐτὸ τὸ δῶρο ποὺ μᾶς δόθηκε.
Καὶ νὰ μὴν ξεχάσουμε νὰ ποῦμε: “Σὲ εὐχαριστῶ Θεέ μου!”
