Ο αποχαιρετιστήριος λόγος του κ. Κώστα Πρεβέντη Διευθυντή του 2ου Δημοτικού Σχολείου Καλαμπάκας

Τους εκπαιδευτικούς, του γονείς και τους μαθητές αποχαιρέτησε σήμερα το πρωί στην σχολική εορτή που έγινε, ο Διευθυντής του 2ου Σχολείου Καλαμπάκας κ. Κώστας Πρεβέντης.

Τους εκπαιδευτικούς, του γονείς και τους μαθητές αποχαιρέτησε σήμερα το πρωί στην σχολική εορτή που έγινε, ο Διευθυντής του 2ου Σχολείου Καλαμπάκας κ. Κώστας Πρεβέντης.

Ο κ. Πρεβέντης αποχωρεί λόγο συνταξιοδότησης μετά από μια πορεία είκοσι ετών ( 11 ως εκπ/κός και 9 ως Δ/ντής στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Καλ/κας) .

Ο αποχαιρετιστήριος λόγος του κ. Πρεβέντη

Αιδεσιμώτατε, Αξιότιμε κ. Αντιδήμαρχε, κ.κ. Δημοτικοί Σύμβουλοι, Αγαπητή κα Σύμβουλε της Εκπ/σης –επίσης αποχωρούσα-των σχολείων της 4ης Περιφέρειας Τρικάλων, Αγαπητοί συνάδελφοι, εκπ/κοί Αγαπητοί γονείς των παιδιών, Αγαπητοί φίλοι και συνδημότες Κυρίες και Κύριοι Σας ευχαριστώ θερμά για τη σημερινή σας παρουσία.

Ξεκινώντας να γράφω τον αποχαιρετιστήριο λόγο μου,προσπάθησα να φέρω στο νου μου κάποια εικόνα που θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν αφετηρία. Κάτι που θα μπορούσε να συνοψίσει τη σχολική μου πορεία για είκοσι ολόκληρα χρόνια ( 11 ως εκπ/κός και 9 ως Δ/ντής στο 2Ο Δημοτικό Σχολείο Καλ/κας) .

Κατέληξα πως δύσκολα θα μπορούσα να σταθώ σε μια μοναδική! Γιατί τελικά ,η ουσία αυτής της πορείας βρίσκεται ,μάλλον κάπου πίσω απ’όλες αυτές τις εικόνες,όλους τους ήχους,τους θορύβους και τις μυρωδιές.

Κι όλα αυτά δεν είναι παρά κώδικες, κλειδιά που με οδηγούν σ’ εκείνα τα πράγματα που δύσκολα μπορούν να ειπωθούν με λόγια ή να αποδοθούν με χειρονομίες.Είναι διαφορετικές αναμνήσεις, διαφορετικές μνήμες, μ’έναν κοινό παρονομαστή όμως: ΤΟ ΜΑΘΗΤΗ!

Πολλές φορές πρόσμενα με ανυπομονησία το τέλος κάθε σχολικής χρονιάς, όπως όταν γυρίζει κανείς βιαστικά τις σελίδες ενός βιβλίου, για να φτάσει στην τελευταία γραμμή όπου τα πάντα θα ξεκαθαρί-σουν. Δυστυχώς ή ευτυχώς ,κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να γίνει εκτός των σελίδων ενός μυθιστορήματος.

Ίσως γιατί τα κεφάλαια αυτής της πορείας που διήνυσα, οι καθημερινές μου «σελίδες» και «αράδες» σε αυτόν το χώρο είχαν για μένα τη σημασία τους. Είναι εκείνες οι σελίδες που αποτέλεσαν το βιβλίο το δικό μου, την προσωπική μου ιστορία. Μικρά και μεγάλα μαθήματα,μερικές φορές και παθήματα. Δεν μπορώ να τα ονομάσω,δεν μπορώ να τα προσδιορίσω. Είναι όμως πεντακάθαρα μέσα στην ψυχή μου, γιατί σιγά σιγά έγιναν κομμάτι του εαυτού μου.

Και βεβαίως αυτό το κομμάτι θα είναι για μένα ,τώρα που αποχωρώ η πρώτη ύλη με την οποία έχω εφοδιαστεί!

Ο χαρακτήρας μου, η προσωπικότητά μου, η ψυχοσύνθεσή μου φιλτράρισαν αυτή την πρώτη ύλη και την ταίριαξαν στα μέτρα μου. Η πηγή όμως παραμένει η ίδια και ίσως αποτελέσει σημείο συνάντησης, νοητής ή πραγματικής, όταν θα χρειαστεί να κοιτάξω πίσω, να σκεφτώ, να αναζητήσω αυτό που σήμερα αναγκαστικά εγκαταλείπω! ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ! Κάπου εδώ το ταξίδι τελειώνει. Πονάει όταν τελειώνει κάτι,ειδικά όταν το αγάπησες τόσο πολύ και βεβαίως όταν σου έδωσε τόσες χαρές. Πονάει πολύ! Όταν όμως κλείνει ένας κύκλος,είναι σίγουρο ότι θα ανοίξει ένας άλλος. Αγαπητά μου παιδιά Πώς να μπορέσω να σας αποχαιρετήσω; Θα μπορούσα βέβαια ν’ακολουθήσω την πεπατημένη και με μια υπέρμετρη δόση ρομαντισμού να σας πω πως πέρασε γρήγορα ο καιρός …και άλλα τέτοια πολλά …ίσως και ανούσια. Αντιλήφθηκα όμως πως έρχεται κάποτε η στιγμή που ό,τι και να σας πω δεν είναι πια αρκετό. Ζητάτε περισσότερα ,αντιλαμβάνε στε περισσότερα.

Συνδυάζετε γεγονότα,καταστάσεις,εμπειρίες, συζητήσεις των μεγάλων. Ερμηνεύετε τα πράγματα με το δικό σας μοναδικό τρόπο. Υποψιάζεστε πια πως η αθωότητα δεν είναι ο μοναδικός δρόμος ,πως οι « δράκοι» κατοικούν κι αλλού,κι όχι μόνον στις σπηλιές της παραμυθοχώρας! Πως η σκληρότητα που σας έκανε εντύπωση σε κάποιες ιστορίες των βιβλίων σας,υπάρχει πραγματικά εκεί έξω στην κοινωνία,ίσως ακόμη κι εδώ.

Κι έρχεται ξανά στο μυαλό μου ο στίχος του τραγουδοποιού: « Πως να κρυφτείς απ’τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα». Πώς να μιλήσεις στα παιδιά που μεγαλώνουν; Ποια αλήθεια να τους μεταφέρεις και πώς; Πώς να ξεδιαλύνω τις δικές μου προσωπικές αντιφάσεις και να σας ανοίξω το δρόμο για μια διαυγή ,υποστηρικτική προσέγγιση της ζωής,όταν όλα γύρω μας μοιάζουν τόσο αβέβαια και ρευστά; Αγαπητά μου παιδιά Συγχωρέστε με ,μα δεν έχω αρκετές απαντήσεις. Νιώθω βέβαια πως είναι αναγκαίο να βρω! Στέκομαι λοιπόν στο ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη,που με τόσο λίγες λέξεις θαρρώ πως λέει τόσα πολλά.

Στο παιδί μου Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια.

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια Τώρα τα βράδια κάθομαι και του μιλώ Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο,το σκοτάδι σκοτάδι Του δείχνω με το χέρι τους κακούς,του μαθαίνω ονόματα σαν προσευχές. Α,φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παδιά. Αυτή την αλήθεια προσπαθούσα πάντα να λέω σε σας καλά μου παιδιά και όχι μόνον.

Μ’αυτή την αλήθεια για τη ζωή προσπαθούσα πάντα να σας οδηγήσω σ’έναν καινούριο δρόμο γεμάτο περιπέτειες,γεμάτο γνώσεις, ελπίζοντας πάντα να εκπληρωθεί η φιλοδοξία του στοχαστή: « Ο δάσκαλος να είναι δύναμη, πράξη ο μαθητής και το σχολείο γιορτή!» Αγαπητοί μου γονείς Εννέα χρόνια διαρκούς αγώνα για το καλό του σχολείου.

Πολλές και μεγάλες οι κόντρες με όλους τους εμπλεκόμενους.

Ξεκινώντας από την Τ.Α., την τότε Νομαρχία Τρικάλων και σημερι- νή Περιφερειακή Ενότητα Τρικάλων, την Περιφέρεια Θεσσαλίας,το Υπουργείο Παιδείας ,αλλά και αυτή τη Βουλή των Ελλήνων,ακόμη και το Βρεττανικό Μουσείο με τα Ελγίνεια μάρμαρα απασχόλησε και πολλές ευρωπαϊκές χώρες απασχόλησε το 2ο Δημοτικό Σχολείο Καλ/κας.

Επιστολές ,υπομνήματα, ομιλίες, προτάσεις,επιχειρήματα, αντιπαραθέσεις,κόντρες,εντάσεις αλλά και εύφημος μνεία,αναγνώριση των προσπαθειών,ακόμη και υιοθέτηση προτάσεων από καθ’ύλην αρμόδιους παράγοντες και θεσμούς , ήταν τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της εννιάχρονης δράσης μου. Πολεμήθηκα και λοιδωρήθηκα ασύστολα,άντεξα όμως γιατί πάντα ήξερα τι έκανα,ήμουν «ερωτευμένος» με το δίκαιο και αυτό και μόνον αυτό διεκδικούσα. Πίστεψα και πιστεύω απόλυτα στις δυνατότητές μου, ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που ποτέ δεν λύγισα!

Δεν λύγισα στις μικρόψυχες και άδικες κριτικές γιατί με τις αρχές και τις αξίες που μου χάρισαν οι γονείς μου,διαμόρφωσα τον δικό μου κώδικα αξιών. Δύναμή μου η γνώση,η πολύπλευρη ενημέρωση, η υπομονή, η δύναμη των επιχειρημάτων,ο δημοκρατικός διάλογος, και προπαντός η κοινή λογική . Μαζί σας βρισκόμουν σε καθημερινή επαφή,κατανοώντας τις αγωνίες σας,αλλά και τις δικαιολογημένες σας απαιτήσεις για καλύτερη εκπαίδευση των παιδιών σας. Χτίστηκε ένα πεδίο αμοιβαίας εμπιστοσύνης και πολλές φορές μάλιστα αυτό αποτέλεσε για μένα ισχυρό εργαλείο στην διεκδίκηση των διαφόρων αιτημάτων.

O εκάστοτε σύλλογος του σχολείου,ως εκ τούτου και ο σημερινός κρίνεται επιτυχημένος, με συμμετοχή σε επίλυση πολλών θεμάτων, αλλά και αναγκών που προέκυπταν στο σχολείο.Με αρκετές εκδηλώσεις και δραστηριότητες, με αρκετές παρεμβάσεις στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους, έφεραν εις πέρας χρονίζοντα προβλήματα για το σχολείο.

Η συνεργασία με το Δ/ντή και το διδακτικό προσωπικό ήταν πάντοτε άψογη. Αγαπητοί μου γονείς Μπορεί να μην κατάφερα ν’ αλλάξω τον κόσμο,προσπάθησα όμως! Αγαπητοί μου συνάδελφοι, εκπ/κοί του 2ου Δημοτικού Σχολείου Καλ/κας, εσείς που σήμερα είστε εδώ παρόντες αλλά και δεκάδες άλλοι που συνταξιοδοτήθηκαν, υπηρέτησαν με απόσπαση, ως ειδικότητες,ειδικό προσωπικό,βοηθητικό προσωπικό.

Έχοντας ως αρχή μου ότι « το σεβασμό και την εκτίμηση τα εμπνέεις και δεν τα επιβάλεις», θέλω να πιστεύω ότι και στη Διοικητική μου διαδρομή πορεύτηκα με τις αρχές της ισονομίας και της δικαιοσύνης, χωρίς ιδιοτέλεια και υστεροβουλία,ερμηνεύοντας τις περισσότερες φορές το πνεύμα και όχι το γράμμα του νόμου και πάντα υπέρ των συναδέλφων. Χωρίς να διεκδικώ το αλάθητο , χειρίσθηκα με υψηλό αίσθημα ευθύ- νής ,με αξιοπρέπεια και εντιμότητα θέματα Διοικητικής φύσεως και θεωρώ ότι έδωσα τις πρέπουσες λύσεις.

Εκπροσώπησα επάξια το 2ο Δημοτικό Σχολείο και όχι μόνον ,σε κάθε μορφής εκδηλώσεις, σεμινάρια,συνέδρια, έχοντας παντού άποψη και λόγο με αποτέλεσμα η φωνή μας να έχει πάντοτε ιδιαίτερη βαρύτητα. Στάθηκα πάντα δίπλα στη χαρά του κάθε συναδέλφου και κυρίως συμπόνεσα και συμπαραστάθηκα σε αυτούς που η τύχη τους πίκρανε.

Συνεργαζόμενος εποικοδομητικά μαζί σας, με στόχο ένα σύγχρονο δημόσιο και δημιουργικό σχολείο,δώσαμε έναν αγώνα τιμής, αξιοπρέπειας, αλληλεγγύης ,αλληλοσεβασμού και κυρίως αλληλοεμπιστοσύνης ,με αποτέλεσμα το επίπεδο της παρεχόμενης γνώσης στο σχολείο μας να αποτελεί υπόδειγμα.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι τακτικές και πρακτικές που ακολουθήθηκαν από εμάς πριν από πολλά χρόνια, σήμερα εφαρμόζονται σε καθημερινή βάση και από το σύνολο των σχολείων της πόλης μας. Κάθε πράγμα στον καιρό του όμως! Υλοποιήσαμε πλήθος δράσεων και ευκαιριών ανάδειξης της δημιουργικότητας και της καινοτομίας μαθητών και εκπ/κών

Οι πρώτοι σε επίπεδο νομού που δώσαμε και Ευρωπαϊκή διάσταση στην υπόσταση του σχολείου μας με τη συμμετοχή μας στο πρόγραμμα Comenius. Στη διαδρομή μου αυτή είχα με όλους σας προσωπική σχέση και συνεργασία.

Νιώσαμε χαρές αλλά και πίκρες. Κλείνοντας την δημοσιοϋπαλληλική μου σταδιοδρομία αισθάνομαι την ανάγκη να σας ευχαριστήσω θερμά για την εκτίμηση και εμπιστοσύνη που επεδείξατε στο πρόσωπό μου στην διοικητική μου διαδρομή. Τυχόν αντιπαραθέσεις και μικροαντιδικίες σε διοικητικά θέματα τις θεωρώ ασήμαντες και ότι δεν έγιναν από πρόθεση ή σκοπιμότητα. Θέλω να πιστεύω ότι και μέσα απ’αυτές απέκτησα μόνο φίλους και ότι όλοι μαζί βάλαμε το δικό μας λιθαράκι στην ποιοτική αναβάθμιση της λειτουργίας του σχολείου μας.

Με βαθιά συγκίνηση και ένα βήμα πριν την Ιθάκη,σας αποχαιρετώ και εύχομαι σε όλους σας κάθε προσωπική και οικογενειακή υγεία και ευτυχία. Σας διαβεβαιώνω ότι και έξω από την εκπ/ση θα νιώθω πάντα συνάδελφος και με τις γνώσεις,την εμπειρία και τις όποιες δυνάμεις μου θα είμαι παρών,θα συνεχίζω να στηρίζω τον αγώνα σας και θα προσφέρω ενεργά μέσα στην κοινωνία για ένα καλύτερο μέλλον των παιδιών μας.

Τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους γενικά με την υπόσχεση ότι η καρδιά μου δεν πρόκειται ποτέ ν’ απομακρυνθεί από αυτό που αγάπησε με πάθος: ΤΟ ΠΑΙΔΙ! Τολμήστε να ονειρευτείτε ότι η πέτρα γίνεται χρυσός όταν με αγάπη και τέχνη τη σμιλέψετε.

ΕΒΑΛΑ ΜΙΑ ΠΕΤΡΑ ΣΤΗΝ ΞΕΡΟΛΙΘΙΑ… ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΜΩΣ ΠΟΛΛΕΣ ΑΚΟΜΑ

Θα κλείσω με μια αναφορά του Οδυσσέα Ελύτη από το περίφημο ποιητικό του έργο « Άξιον Εστί»: Και στις πέτρες μέσα τράβηξε κλωστές κι απ’τα σπλάχνα της γης ανέβασε σχιστόλιθο ένα γύρο σ’όλη την πλαγιά την πλατιά, στερέωσε σκαλοπάτια εκεί μόνος ,απίθωσε κρήνες λευκές μαρμάρινες, μύλους ανέμων, τρούλους ρόδινους μικρούς….

Καλό Καλοκαίρι σε όλους ,σε πείσμα των δυσκολιών και των προβλημάτων.

Νά στε πάντα όλοι καλά

Γεια σας