Μνήμες και Μαρτυρίες από το 40′ και την κατοχή ακούστηκαν στο Πολιτικό Κέντρο Καλαμπάκας

Μια υπέροχη εκδήλωση έγινε απόψε στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δ. Καλαμπάκας από την Ιερά Μητρόπολη Σταγών και Μετέωρων και τον Δ. Καλαμπάκας για την 28η Οκτωβρίου.

Από admin Δημοσίευση Οκτ 28, 2016 -21:24

Το επετειακό αφιέρωμα καθήλωσε τους παρευρισκόμενους που κατέκλυσαν το Πολιτιστικό Κέντρο καθώς περιελάμβανε θαετρικά κείμενα με αναφορά στα γεγονότα του 40′ με τραγούδια από την χορωδία του “Επι Σταγών”, την καταπληκτική φωνή της Ιφιγένειας Καραγκούνη με την συνοδεία στο πιάνο του μουσικού Γιώργου Αδάμου, των Σαράντη Μούτο και Κώστα Δριτσέλη, από την Λιάνα Μίνια με την παιδική χορωδία του Δ. Καλαμπάκας και τους μουσικούς που πλαισίωναν την εκδήλωση Δημήτρη Αδάμο, Ελένη Μαυρομάτη, Κώστα Λάμπα, Νεκτάριο Παπαγεωργίου και Θωμά Μαυραντζά, Κώστα Δριτσέλη.

Απέδωσαν Θεατρικά οι: Σπύρος Σιούτας, Χρήστος Σιάπκας, Κώστα Δριτσέλης.

Η Αγία Σκέπη

Στους ιερούς βωμούς της θυσίας των Ελλήνων, στα απρόσιτα και αφιλόξενα βουνά της Αλβανίας, εκεί που το πάναγνο χιόνι του Θεού πέφτοντας σιωπηλά γινόταν το νεκρό σάβανο των ηρώων – νεκρών, πρώτη Εκείνη δάκρυζε δίπλα τους σαν να ήταν η μάνα τους και κατέγραψε τα ονόματα στις δέλτους των νεοελλήνων ηρώων. Όταν το πρωί ο ήλιος ξανοιγόταν από τις χιονισμένες βουνοκορφές και το βράδυ έγερνε στη δύση του προσθέτοντας το ημερολόγιο του πολέμου άλλοτε ημέρες νίκης και γιορτής κι άλλοτε απογοητεύσεως και ήττας, Εκείνη με την παρουσία της, ενίσχυε την υψηλοφροσύνη των Ελλήνων στρατιωτών και τους υποκινούσε να ζουν με τη λαχτάρα να υψώσουν την Ελλάδα σαν κιβωτό του ελεύθερου πνεύματος και σαν υπόδειγμα αληθινής ελευθερίας, απέναντι στα μάτια όλου του κόσμου. Τα Ιερά της εικονίσματα, μικρά, ξύλινα, χάρτινα, ταπεινά, ήταν κρυμμένα σα φυλακτά πολύτιμα στις χλαίνες των πολεμιστών και στο γεμάτο από ουράνιο φως πρόσωπο Της που μερικές φορές γινόταν πιο φωτεινό από τις λάμψεις των οβίδων που ανελέητα σκορπούσαν γύρω τους το θάνατο, οι στρατιώτες έβλεπαν την προσφορά της αληθινής αγάπης του Θεού, προς τον κόσμο, αλλά και την ελπίδα ότι δε θα πάλευαν μόνοι τους!

Μνήμες και μαρτυρίες από το ’40 και την κατοχή

Ένας στρατιώτης θυμάται για την άγια μορφή και τη θυσία του στρατιωτικού Ιερέως Αρχιμανδρίτου Χρυσοστόμου Τσοκώνα: «Κεράσοβο Παγωνίου 1940. Στις 11 περνάνε περνάνε αεροπλάνα και βομβαρδίζουν σα δαίμονες πάνω από τα κεφάλια μας, οι βόμβες λυσσομανάνε μα πέφτουν πιο πέρα μες στη χαράδρα. Τη νύχτα, ενώ κοιμόμαστε σε μια μικρή εκκλησιά, ήρθαν μέσα κάτι στρατιώτες και στριμωχτήκανε κοντά μας. Έβρεχε ο Θεός. Ο ύπνος ήρθε γρήγορα κι όλη νύχτα νιώθαμε ζεστασιά. Την αυγή που ξυπνάμε βλέπουμε να μπαίνει μέσα ένας νέος παππάς μούσκεμα από τη βροχή. Απορούμε και μαθαίνουμε κάτι το πρωτάκουστο. Ο παπάς είχε έρθει με τους άλλους στρατιώτες και βλέποντας τόσους σε ένα πολύ στενό χώρο, για να μην ενοχλήσει κανένα, προτίμησε να μείνει ολονυχτίς έξω από το εκκλησάκι χωρίς αντίσκηνο. Μόλις τον βλέπουμε σ” αυτή την κατάσταση, σηκωνόμαστε όλοι ορθοί και σκύβουμε μπροστά του. Εκείνος κάνει το Σταυρό του, μας καλημερίζει, ανάβει ένα κερί και προσεύχεται μπροστά στην εικόνα του Χριστού για την ειρήνη του κόσμου και την αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους. Τον νιώθουμε σαν Χριστό και τον βάνουμε για πάντα στα κατάβαθα της ψυχής μας. Μετά που βγήκαμε τραβάει μερικούς στρατιώτες για το χωριό Περιστέρι, χωρίς να φτάσει όμως ποτέ. Μια εχθρική βόμβα τον βρίσκει στο δρόμο και τον ρίχνει κάτω νεκρό. Ήταν ο πιο Άγιος παπάς και άνθρωπος που απάντησα στη στράτα της ζωής μου».

Μνήμες και μαρτυρίες από το ’40 και την κατοχή

Που πας στρατιώτη με το γέλιο καρφιτσωμένο στο πέτο του αμπέχονου; Που πας στρατιώτη, με τον ενθουσιασμό πλημμύρα στην καρδιά σου; Που πας με το γυλιό γιομάτο όνειρα αστραφτερά «Το ξέρεις για πού τραβώ και μη ρωτάς;» «Για πού;»

« Για την τιμή της πατρίδας πάω διαβάτη ».

Οι αρβύλες σου κόπηκαν, στρατιώτη. Σχίστηκαν, γίναν κομμάτια. Ποιος θα σου γιάνει τα πονεμένα σου πόδια; Τα κοράκια κράζουν γυρεύοντας τροφή. Κι εσύ, στρατιώτη, τραβάς λαφροπάτητος για το βουνό που σε καλεί. Είναι η Πίνδος. Ποιος δεν ξέρει πια την Πίνδο; Οι κορφές της σε καλούν. Γυρεύουν τη συντροφιά σου. Του εχτρού η ανάσα τις καίει. Δε δέχονται τη μπόχα του ξένου. Γυρεύουν εσένα, στρατιώτη, οι κορφές. Εσένα κράζουν. Τον αδερφό τους.

Γρηγόριος Σταγέας

Ήταν γενναίο παιδί

Με τα θαμπόχρυσα κουμπιά και το πιστόλι του Με τον αέρα του άντρα στην περπατηξιά και με το κράνος του, γυαλιστερό σημάδι (Φτάσανε τόσο εύκολα μες στο μυαλό Που δεν εγνώρισε κακό ποτέ του) Με τους στρατιώτες του ζερβά δεξιά και την εκδίκηση της αδικίας μπροστά του —Φωτιά στην άνομη φωτιά!—

Με το αίμα πάνω από τα φρύδια Τα βουνά της Αλβανίας βροντήξανε Ύστερα λιώσαν χιόνι να ξεπλύνουν Το κορμί του, σιωπηλό ναυάγιο της αυγής και το στόμα του, μικρό πουλί ακελάηδιστο και τα χέρια του, ανοιχτές πλατείες της ερημιάς Βρόντηξαν τα βουνά της Αλβανίας Δεν έκλαψαν Γιατί να κλάψουν . Ήταν γενναίο παιδί!

Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας

Οδυσσέας Ελύτης

Σε καμία χώρα της κατεχόμενης Ευρώπης δεν υπήρξε έστω και ένας αρχιεπίσκοπος σαν τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο, που αρνήθηκε την Κυριακή 27 Απριλίου 1941, να συμμετάσχει επιτροπής η οποία στο ύψος των Αμπελοκήπων επρόκειτο να παραδώσει συμβολικά στα εισερχόμενα στην πόλη των Αθηνών γερμανικά στρατεύματα το κλειδί τη ς πόλεως, ειπών ότι καθήκον του Αρχιεπισκόπου είναι όχι να παραδίδει την πρωτεύουσα του κράτους στον εχθρό, αλλά να αγωνίζεται να την απελευθερώσει. Η παράδοση έγινε, σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Χρυσάνθου, σε ένα καφενείο των Αμπελοκήπων προς έναν γερμανό «ανθυπολοχαγίσκον». Και μια και ο λόγος είναι για τον Αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο, πρέπει να πούμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος αυτός υπήρξε χωρίς αμφιβολία ο πρώτος αντιστασιακός, διότι μετά την πιο πάνω άρνησή του, στη συνέχεια αρνήθηκε να λάβει μέρος την επομένη, στη δοξολογία που οι εγκατασταθείσες πλέον εδώ γερμανικές αρχές αξίωσαν να τελεστεί στο Μητροπολιτικό Ναό. Η Δοξολογία μετά την άρνηση του Αρχιεπισκόπου εματαιώθη. Όταν δε ο Γερμανός στρατάρχης Φον Στούμμε μετέβη στην Αρχιεπισκοπή, για να γνωρίσει τον ατίθασο αυτό πρωθιεράρχη, αυτός τον υπεδέχθη μεν στο γραφείο του αλλά του μίλησε με παρρησία και σθένος, που διδάσκει και επιμαρτυρεί το απτόητο εθνικό και ηθικό φρόνημα και μεγαλείο του μεγάλου εκείνου εκκλησιαστικού ανδρός.