Η ζωή μετά την ζωή – Της Πενηλόπης Κων. Σάρρου
Από την στιγμή που έχουμε γεννηθεί ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει, θα μας συμβεί ο θάνατος.
Από την στιγμή που έχουμε γεννηθεί ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει, θα μας συμβεί ο θάνατος.
Από την στιγμή που έχουμε γεννηθεί ξέρουμε ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει, θα μας συμβεί ο θάνατος. Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος και θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι εχθρός της ζωής. Ποιας ζωής όμως; Ο Θεός δεν τον είχε στο σχέδιο του γιατί «ὁ Θεὸς θάνατον οὐκ ἐποίησεν». Δεν τον εποίησε δηλαδή ο Θεός αλλά τον επέτρεψε, για να μην είναι το κακό αθάνατο.
Όμως τι είναι πραγματικά ο θάνατος, τι δεν έχουμε καταλάβει; Αφού ο θάνατος είναι κάτι τόσο φοβερό, φρικτό, γιατί ο Απόστολος Παύλος ήθελε να πεθάνει ή ο Ισαάκ ο Σύρος ήθελε να μισήσει αυτήν την ζωή;
Για να απαντήσουμε αυτά τα ερωτήματα αλλά και να κατανοήσουμε τη σημασία του θανάτου δεν έχουμε παρά να εντρυφήσουμε στην Αγία Γραφή και να μελετήσουμε πιο προσεχτικά τους λόγους των πατέρων αλλά και του ίδιου του Χριστού. Μόνο τότε θα είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε τον φοβερό θάνατο πνευματικά.
Είμαστε άνθρωποι φτιαγμένοι από χώμα και εκεί θα καταλήξει το σώμα μας, όμως όχι και η ψυχή. Δεν θα σταματήσουμε να υπάρχουμε από την στιγμή που έχουμε υπάρξει κι ας περάσουμε από αυτό που καλούμε θάνατο, απλά θα αλλάξει ο τρόπος ύπαρξης μας.
Από την σύλληψη μας αρχίσαμε να ζούμε και μέσα από ένα πέρασμα, την γέννησή μας, συνεχίσαμε να ζούμε με άλλο τρόπο, με τον τρόπο που ζούμε τώρα, έτσι κι όταν έρθει η στιγμή να φύγουμε από αυτή τη ζωή είναι απαραίτητο να περάσουμε από το πέρασμα που καλούμε θάνατο για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε με άλλο τρόπο.
Σύμφωνα με την Ορθόδοξη πίστη μας, η ψυχή μας θα συνεχίσει να υπάρχει και μέχρι την τελική κρίση θα προγεύεται τα αγαθά του παραδείσου ή το σκοτάδι ανάλογα με τα αγαθά ή μη έργα του σε αυτή τη ζωή και θα προσμένει την ανάσταση του νεκρού σώματος. Τότε θα είναι η στιγμή που θα βρεθεί η ψυχή με το σώμα ενωμένο μπροστά στο φοβερό βήμα και θα γίνει η τελική κρίση. Και τότε ψυχή και σώμα ενωμένο θα πάρει την θέση του ή στον αιώνιο Παράδεισο κοντά στο Χριστό ή στο αιώνιο και απόλυτο σκοτάδι.
Όλα αυτά μοιάζουν φοβερά! Ώρες-ώρες όλο αυτό μοιάζει με ένα δύσκολο παιχνίδι που προσπαθείς να περάσεις στην επόμενη φάση. Η λογική σταματάει και δεν μπορείς να εξηγήσεις, όμως η πίστη σου αυτές τις στιγμές είναι πιο δυνατή. Η πίστη σου στον Χριστό, η πίστη σου πως Εκείνος είναι το φως και η Ανάσταση.
Ίσως σε δύσκολες στιγμές της ζωής μας που όλα μοιάζουν άδικα και ακατανόητα, όπως είναι η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ή η απώλεια νέων ανθρώπων, αυτή η πίστη να μας δίνει την δύναμη να συνεχίσουμε … αυτή τη δύναμη να αντιμετωπίζουμε τον θάνατο πνευματικά την αντλούμε από Εκείνον που μέχρι την Ανάστασή Του δίδασκε για την αιώνια ζωή, αλλά με την Ανάστασή Του έδειξε ότι ο Ίδιος όντως είναι η αιώνια ζωή!
«Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή, ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται» (Ιωάν.11,25).
ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΚΩΝ. ΣΑΡΡΟΥ
Πτυχιούχος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ.
Φοιτήτρια Παιδαγωγικού Δημοτικής Εκπαίδευσης Α.Π.Θ.
