Γυρίσματα κινηματογραφικής ταινίας στα Τρίκαλα

Ο ηθοποιός Βασίλης Νανάκης διενεργεί οικονομική εισφορά για την πραγματοποίηση της κινηματογραφικής ταινίας “ΚΑΛΛΙΟΠΗ” που θα γυριστεί στα Τρίκαλα το Μάιο του 2015.

Ο ηθοποιός Βασίλης Νανάκης διενεργεί οικονομική εισφορά για την πραγματοποίηση της κινηματογραφικής ταινίας “ΚΑΛΛΙΟΠΗ” που θα γυριστεί στα Τρίκαλα το Μάιο του 2015.

Η ταινία οδεύει στο τελικό της στάδιο (στα γυρίσματα) χάρη στην υποστήριξη :

Α. του Δήμου Τρικκαίων ( διάθεση εσωτερικών χώρων για τα γυρίσματα και φιλοξενία του κινηματογραφικού συνεργείου).
Β. της Κινηματογραφικής Λέσχης Τρικάλων (από Δευτέρα 30 Μαρτίου και για τις επόμενες τρείς Δευτέρες θα υπάρχει στην αίθουσα προβολής του Μύλου Ματσόπουλου, κουμπαράς για την οικονομική ενίσχυση της ταινίας).
Γ. και των τριών καταστημάτων στα οποία τοποθετήθηκαν αντίστοιχοι κουμπαράδες.
• Green Shop Ιουλιέτας Αδάμ 19
• Ζύγι Χατζηπέτρου 4
• Ασκληπιάκι Ασκληπιού 23
Όσοι κάτοικοι της πόλης των Τρικάλων επιθυμούν και μπορούν να ενισχύσουν οικονομικά την πραγματοποίηση της ταινίας παρακαλούνται να περάσουν από τα παραπάνω καταστήματα και να αφήσουν την όποια εισφορά τους.

Τέλος όσοι επιχειρηματίες της πόλης των Τρικάλων επιθυμούν να διαφημιστούν μέσω της ταινίας μπορούν να επικοινωνήσουν με τον Βασίλη Νανάκη στο 6944 901 886

Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν από την οικονομική εισφορά θα διατεθούν αποκλειστικά και μόνο σε Τρικαλινούς τεχνίτες και καλλιτέχνες που θα στελεχώσουν το κινηματογραφικό συνεργείο.

Σχετικά με την ταινία

Πρόκειται για την κινηματογραφική προσαρμογή του θεατρικού έργου ”Το Τάβλι” του Δημήτρη Κεχαΐδη. Μια παράσταση που οι συντελεστές της έφεραν στο Φρούριο των Τρικάλων το καλοκαίρι του 2010 σε σκηνοθεσία Άρη Ρέτσου.

Σημείωμα του σκηνοθέτη Άρη Ρέτσου για την ταινία:

΄΄ Η οπτική της ταινίας οδηγείται σταθερά στον κόσμο των ξεχασμένων… των εγκαταλελειμμένων φτωχών ίσως να είναι η λέξη… ανθρώπων. Στο όριό τους και στην πάλη τους… για ένα… αύριο. Η απόλυτη φτώχια, η ανέχεια… και η δυστυχία που τους έχει γίνει δεύτερη φύση αποκλείει κάθε μελοδραματισμό, ρεαλισμούς, νατούρες κ.τ.λ.
Η όποια αντίσταση ή πάλη των ηρώων μας για μια διέξοδο ( γνώρισμα της φυλής ) όχι πια για ένα καλύτερο αύριο, αλλά για ένα… πλούσιο αύριο, ασχέτως όποιας ηθικής (επίσης γνώρισμα της φυλής), καθώς και ο τρόπος που το καταφέρνουν αυτό… καταγράφεται κατά πόδας, και είναι ο κινηματογραφικός λόγος και η αιτία της ταινίας.
Σύμφωνα με τα πιο πάνω και με το σενάριο που ακολουθεί, οι ήρωες κάτω από το βάρος της εξοντωτικής ανέχειας, φτώχειας και δυστυχίας για σωτηρία σκαρφαλώνουν στα όρια του ανέφικτου, του φανταστικού, της ύβρης. Ξεπουλώντας την Καλλιόπη, παραληρούν, συγκρούονται, οραματίζονται, χωρίς να αντιληφθούν (παρά μόνο αργά) ότι χάνουν και ότι τους απέμεινε: την τιμή και την αξιοπρέπεια τους.
Εξωστρεφείς και γελοίοι, σαν κωμικοί, βαμμένοι με το άσπρο των ταινιών του βωβού κινηματογράφου από την μια. Εσωστρεφείς, σκοτεινοί και ακίνητοι, διαλυμένοι στο πουθενά, σαν ήρωες του Μπέκετ, σε υπαρξιακό παιχνίδι χαμένο από την άλλη. Παλεύουν λυσσαλέα να σταθούν. ”

Συντελεστές της ταινίας
Κινηματογραφική διασκευή: Άρης Ρέτσος
Σκηνοθεσία: Άρης Ρέτσος
Ηθοποιοί: Βασίλης Νανάκης, Ηλίας Κούτλας, Άρης Ρέτσος, Ιφιγένεια Αγραφιώτη, Χρήστος Βελέτζας
Camera: Απόστολος Πάσσος
Φωτισμοί: Αχιλλέας Τσιαμάντας
Μακιγιάζ: Έλλη Κυριαζίδου
Ηχοληψία: Στέφανος Πηγάνης

Παραθέτουμε ένα απόσπασμα από την κριτική του Γρηγόρη Ιωαννίδη στην Ελευθεροτυπία για την θεατρική παράσταση ”Το Τάβλι” σε σκηνοθεσία Άρη Ρέτσου, καθώς και φωτογραφίες της παράστασης.

Ο Αρτό παίζει «Τάβλι»

** «Το τάβλι» Θέατρο Αργώ
Του ΓΡΗΓΟΡΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ
Ελευθεροτυπία, Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Ασφαλώς και δεν πήγα στο «Αργώ» ανυποψίαστος. Ούτε υπάρχει κανείς που περιμένει από τον Αρη Ρέτσο μια «κανονική» (ό,τι αυτό σημαίνει) ανάγνωση του διαχρονικού και θλιβερά επίκαιρου για τον νεοελληνικό βίο έργου του Δημήτρη Κεχαΐδη. Το βάθος της θητείας του σκηνοθέτη στον χώρο του αρχαίου και σύγχρονου ποιητικού λόγου προμηνύει μια ξεχωριστή οπτική, έναν δραστικό χρόνο θεάτρου.

Ανυποψίαστος δεν ήμουν, λοιπόν, έμεινα όμως άναυδος. Οχι μόνο γιατί ο Ρέτσος και οι ηθοποιοί του δίνουν μια εκπληκτική για τα κριτήριά μου εκτέλεση του κλασικού νεοελληνικού έργου. Αλλά γιατί απαντούν σε ένα από τα μεγαλύτερα ζητούμενα της σκηνής μας. Από τις προσπάθειες του Αβδελιώδη μέχρι την ομάδα «Ασκηση» οι σκηνοθέτες αναζητούν έναν νέο κώδικα μεταφοράς της αληθινής γλώσσας, του αληθινού ήθους, μακριά από ιδεολογήματα και, κυρίως, μακριά από ωραιοποιήσεις. Εναν κώδικα κοινό και ιδιώνυμο, συλλογικό και προσωπικό, που να λειτουργεί σαν πλατύ μέσο έκφρασης της ατομικής, καλλιτεχνικής και ποιητικής συνείδησης. Ο Ρέτσος έρχεται να τον προσφέρει στο πιάτο. Ορίστε πώς μπορούν να ενωθούν ο Καραγκιόζης με τον Αρτό, ο Κεχαΐδης με τον Ζαρί, ο Ρέτσος με τον Μέγιερχολντ. Σε μια αρραγή, σαφή οπτική με θεατρικότητα, ιδίωμα και κοινωνική κριτική. Ετσι απλά, ο Ρέτσος δείχνει ίσως τον πιο θεαματικά ανοικτό δρόμο για τον μελλοντικό κώδικα του ελληνικού θεάτρου.

Το επίτευγμα του Ρέτσου βρίσκεται στο ότι δεν υπάρχει πια τίποτα ψεύτικο, απουσιάζει η γωνιά της καπατσοσύνης ή της ντόπιας αλληλο-αναγνώρισης, όπου θα μπορούσαν να κρυφτούν ο Κόλιας και ο Φώντας. Δεν είναι μόνον η ανανέωση της παλιάς ταυτότητάς τους ή η απόπειρα ανάδειξης της διαχρονικής παρτίδας τους. Ο Ρέτσος εικονογραφεί τα πρόσωπα του Κεχαΐδη δισδιάστατα και τυπολογικά, μεταφέρει σε αυτά όλη την κωμωδιογραφική υποθήκη της γελοιότητας και το σπασμωδικό γέλιο των μοιραίων. Δεν κρύβεται και δεν υποκρίνεται πίσω από την προοπτική του χρόνου, πίσω από το «βάθος του ήρωα» ή τον όγκο του κοινωνικού ρεαλισμού. Η διδασκαλία του στο «Τάβλι» έχει πριν από όλα να επιδείξει μια άγρια υπερρεαλιστική αθωότητα. Μια αθωότητα χωρίς αναισθητικό.

Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε άλλη δημιουργικότερη, αποτελεσματικότερη επιβεβαίωση της άποψης ότι το έργο του Κεχαΐδη είναι, πράγματι, ένα από τα λαμπρότερα δημιουργήματα του ελληνικού λόγου. Κι αν απουσίαζε αυτή η εντελώς ασυνήθιστη για τον Ρέτσο σκηνοθετική φλυαρία, θα μπορούσαμε να μιλάμε τώρα για μία από τις μεγαλύτερες παραστάσεις των τελευταίων χρόνων.

Αλλο θαύμα της παράστασης είναι ο τρόπος με τον οποίο οι δύο ηθοποιοί φτάνουν από τα χέρια του σκηνοθέτη στο επίτευγμα της υποκριτικής «μαριονέτας» ή, μάλλον, στο παράδοξό της. Διατηρούν και μεγεθύνουν την ιδιαιτερότητά τους, εντάσσοντας την τεχνική τους σε έναν ανώτερο στοχασμό και σε μια εντελή μηχανή θεάτρου. Ο Κόλιας του Βασίλη Νανάκη και ο Φώντας του Γιάννη Παπαϊωάννου γίνονται τα νευρόσπαστα του περιθωρίου, καρικατούρες γεμάτες από την ενέργεια ενός κρυφού ελατηρίου που κινεί τις σκέψεις και τις πράξεις τους. Με ένα ήθος διάφανο και διαπερατό μπορούν να μεταφέρουν τους τύπους τους αυτούσιους στο σήμερα, με όλο τον θόρυβο, τις εντάσεις και τα ψέματά τους.