Την ώρα που σ’ όλο τον κόσμο:
- δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στις μετακινήσεις με τραίνα, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τη χώρα του άκρατου καπιταλισμού και της αποθέωσης του αυτοκινήτου – Ηνωμένες Πολιτείες- με τα γνωστά σε πολλούς ‘’park ‘n ride’’ (σταθμεύω και επιβιβάζομαι),
- τα τραίνα εκσυγχρονίζονται για ταχύτητες πάνω από 250 km/h,
- αξιοποιούνται εγκαταλελειμμένες γραμμές σαν μια μορφή εναλλακτικού τουρισμού,
- ‘’χύνονται δάκρυα’’ για την κλιματική αλλαγή και γράφονται πολλά για τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ως αντίδοτο στο πρόβλημα,
εμείς βλέπουμε να:
- ξεπουλιούνται υπηρεσίες (βλέπε ΤΡΑΙΝΟΣΕ) σε ιταλικό αγοραστή για 50 εκατομμύρια,
- απαξιώνονται γραμμές, για τον εκσυγχρονισμό των οποίων χρεωθήκαμε και υφιστάμεθα τώρα τις συνέπειες,
- καταργούνται πολυσύχναστα δρομολόγια και διατηρούνται άλλα με ελάχιστη συμμετοχή, (στήνεται άραγε ένα καλό άλλοθι για μελλοντικές τους ενέργειες;), αλλά παράλληλα
- επιδοτούνται οι νέοι ιδιοκτήτες με 50 εκατομμύρια το χρόνο, για δήθεν ενίσχυση προβληματικών γραμμών και περιοχών.
Αυτά μόνον στις ‘’μπανανίες’’ συμβαίνουν. Και διερωτώμαι, μήπως είμασθε κάτι χειρότερο: μια ευρωπαϊκή μπανανία;
ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΣΑΛΙΑΧΗ
Μέλος Συλλόγου Φίλων Σιδηροδρόμου Τρικάλων
Υ.Γ. Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις αποτέλεσε η ερημική κατάσταση που εμφανίζει ο σταθμός σήμερα σε αντίθεση με προηγούμενα χρόνια, όταν γέμιζαν με κόσμο οι πλατφόρμες αποβίβασης – επιβίβασης με συμπολίτες μας (κυρίως νέους) που προτιμούσαν το τραίνο ως το οικονομικότερο μέσο για τις μετακινήσεις τους αλλά και για ημερήσιες αποδράσεις στις κοντινές παραλίες.