Σήμερα, 31/8/2022 που είναι η τελευταία ημέρα της επαγγελματικής μου καριέρας, αισθάνομαι την ανάγκη, περισσότερο από ποτέ, να ευχαριστήσω όλες και όλους με τους οποίους αλληλεπίδρασα
στη συναντήθηκα, καθηγητική συναναστράφηκα και μου πορεία στη
δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Αν και το σημείο εκκίνησης τοποθετείται στο μακρινό 1985, μέχρι και σήμερα
προσπάθησα στο μέτρο των δυνατοτήτων μου και με γνώμονα πάντα το συμφέρον του δημόσιου σχολείου να
συμβάλω στη διαμόρφωση των μαθητών, ώστε να ανταποκριθούν στον ευρύτερο κοινωνικό τους ρόλο μετά το
λύκειο.
Ως εκ τούτου, οι ευχαριστίες αφορούν πρώτιστα τους μαθητές και τις μαθήτριες που δίδαξα είτε ως καθηγητής, είτε
ως υποδιευθυντής, είτε, τέλος, είχα ως βασική μου ευθύνη στη διευθυντική μου θέση εν πάση περιπτώσει μπορώ με
σιγουριά να πω πλέον ότι οι καθηγητές κυρίως διδάσκονται από τους μαθητές.
Τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες
που ήταν συνοδοιπόροι όλα αυτά τα 37 χρόνια στο σύνολο των στιγμών.
Τέλος, επειδή η δουλειά του εκπαιδευτικού δεν τελειώνει στο χώρο του σχολείου και επειδή εκτείνεται στο
σύνολο του κοινωνικού ιστού θα ήθελα να ευχαριστήσω τόσο την οικογένεια μου όσο και την τοπική κοινωνία η οποία
αποδέχτηκε, σεβάστηκε και ενθάρρυνε τον τρόπο με τον οποίο πορεύτηκα ως καθηγητής αυτά τα τελευταία 37 χρόνια.
