Άρθρο: Να ψηφίσετε όποιον αγαπά πιο πολύ τον Θεό και την Πατρίδα

Ξεκινώ με μία επισήμανση που έντονα περιτριγυρίζει το νου μου και ενοχλώντας τη σκέψη μου, δείχνει κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερης σημασίας και επιθυμώ να σταθώ σ’ αυτό ως μία σύντομη αναφορά.

Ξεκινώ με μία επισήμανση που έντονα περιτριγυρίζει το νου μου και ενοχλώντας τη σκέψη μου, δείχνει κάτι το οποίο είναι ιδιαίτερης σημασίας και επιθυμώ να σταθώ σ’ αυτό ως μία σύντομη αναφορά.

Παρατηρώ με νηφαλιότητα εδώ και λίγο καιρό μία συνειδησιακή πώρωση. Και φυσικά δεν την κρίνω, διότι δεν με αφορά. Όμως ως στοιχείο, δείχνει. Τι θέλω να πω; Ορισμένοι – συγκεκριμένοι αριστεροί του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που κατά καιρούς έχουν την άνεση να δημοσιεύουν τις απόψεις τους ως αρχή ελευθερίας θεμελιωμένη εδώ και αιώνες, αρέσκονται και αρκούνται.

Αρέσκονται να επιδεικνύουν την προσήλωση τους σε ιδέες αριστερές με πρότυπα και μπλουζάκια αριστερών επαναστατικών φυσιογνωμιών που εν τέλει αντί να οικοδομήσουν μία υγιή κοινωνία από θέμα δομών, κατάφεραν να γκρεμίσουν όχι μία, αλλά πολλές κοινωνίες και κατ’ επέκταση οικονομίες (βλ. Αλβανία, Βουλγαρία, Σερβία, Ρωσία κ.ο.κ.). Είναι ωραίο να έχεις πρότυπα, είναι όμορφο να αγωνίζεσαι για τις ιδέες αρχών και αξιών, είναι τραγικό να εμμένεις σε δοκιμασμένες και αποτυχημένες πολιτικές. Σε αριστερά μανιφέστα που πτώχευσαν λαούς οι οποίοι μέσα από τη φτώχια τους αναστήθηκαν, αφού στράφηκαν στον Θεό που δεν σχετίζεται με άκαιρες ιδεοληψίες αριστερών και αριστεριστών. Αρκούνται σε κάτι που είναι ο φόβος τους, αλλά μύχιος πόθος τους. Σε ένα νόμισμα δηλαδή που θα φέρει την ανάπτυξη τους, την ευμηερία τους, την κοινωνική συνοχή της πατρίδας τους που είναι όμως και πατρίδα όλων.

Να γίνω πιο συγκεκριμένος; Θυμάμαι τον φιλόσοφο Στέλλιο Ράμφο. Και αναφέρομαι στο πρόσωπο του γιατί είναι σύνηθες όταν επιχειρείς να προσεγγίσεις, αναπτύξεις και θεμελιώσεις μία θέση σου την οποία και υποστηρίζεις, συνηθίζεται να επικαλούμαστε κάποιον που είναι όχι απλά famous (famous είναι και η Nicole Scherzinger που αυτές τις μέρες τρέλανε τη Μύκονο μέσα στο Victoria’s Secret μπικίνι της), αλλά ειδικός, ψαγμένος, φιλοσοφούμενος. Τι έχει πει ο Σ. Ράμφος για την αριστερά ο οποίος και ακολούθησε την ιδεολογία του Μαρξισμού; (μαρξιστές είναι και οι αριστεροί του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) απλά καλύπτουν σώμα και στόμα με πέπλο εξευγενισμένο, μετριοπαθές, sic και «φιλο» – ευρωπαϊκό. Επενδύουν στο εμπόριο λευκής σαρκός στις χώρες της κάτω Ασίας και εμφανίζονται (αν και χωρίς γραβάτα – αλλά αυτό δεν με απασχολεί- εμένα μου αρέσει η γραβάτα και το σακάκι με μαντηλάκι) κύριοι και υπερασπιστές των του λαού δικαιωμάτων.

Ξαναέρχομαι στον Έλληνα στοχαστή Σ. Ράμφο που αν και παιδί της αριστεράς, μοιάζει για εκείνους με τον άσωτο υιό που βάδισε το δρόμο της μη επιστροφής. Σε συνέντευξη του στον Άρη Πορτοσάλτε σημειώνει: «η Αριστερά είναι καταδικασμένη να αποτύχει a priori, εκ φύσεως και αναποφεύκτως, διότι χωρίζει τους ανθρώπους, σε αντίθεση με την Κεντροδεξιά που τους ενώνει» και με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου στην εκπομπή «Mega Σαββατοκύριακο» αναφέρει: «ποτέ μέχρι τώρα η Αριστερά στην Ελλάδα δεν συνέλαβε το εθνικό πρόβλημα αλλά μόνο επιμέρους ταξικές διαιρέσεις». Δηλαδή πρώτη φορά Αριστερά! (και τελευταία….).

Με το που έγινε η αναγγελία για το δημοψήφισμα, η γη άρχισε να τρέμει. Τα αριστερά ορκ ήταν έτοιμα για τη μάχη στο φαράγγι του Χελμ ή σε μία άλλη συνέχεια της τριλογίας του Tolkien ήταν έτοιμα να ρίξουν το μαύρο βέλος στην καρδιά του Νοσφιστή δράκου που άκουγε στο όνομα «Ευρώπη». Η ιστορία επαναλαμβάνεται επαληθεύοντας τα γεγονότα. Κι αν ο Samuel Huntington όπως διδαχθήκαμε στο Πανεπιστήμιο διέκρινε τους πολιτισμούς με κριτήριο τη θρησκεία και έκανε λόγο για τη θεωρία της σύγκρουσης των πολιτισμών, τώρα συντελείται μία άλλη διάκριση. Ένας άλλος διχασμός. Σαν εκείνο που οι εραστές του Άρη θέλησαν να τιμήσουν επίμονα αυτή τη μεγάλη προσωπικότητα του συμμοριτοπόλεμου. Ενός πολέμου που άθλιοι σκότωσαν Έλληνες.

Ενός πολέμου όπου η Ελλάδα έγινε κόμμα. Ενός πολέμου όπου ο άλλος είναι ο εχθρός μου.
Ενός πολέμου που η οικογένεια μου έχει θύματα, όταν οι συμμορίτες άρπαξαν με τη βία μπροστά από τα μάτια τεσσάρων νέων παιδιών τον προπάππου μου που ήταν πρόεδρος χωριού της Καλαμπάκας, εκεί δίπλα στην Καλαμπάκα, άγιος άνθρωπος για τον Θεό και όλους τους συγχωριανούς και τον έσυραν οι «εγκληματίες της κονσέρβας», τον έδεσαν σε άλογο, το οποίο τον έσυρε και τον βρήκαν την επόμενη μέρα νεκρό στο Νεραϊδοχώρι, αφήνοντας πίσω έναν μαχητή ιερέα (γιο του προπάππου μου) να γίνει πατέρας στην απουσία του πατέρα του, να θρέψει την οικογένεια, να πάει σχολείο, να σπουδάσει σε δύο Πανεπιστήμια, να παντρέψει τις αδερφές του, να παντρευτεί κι ο ίδιος και να ιερωθεί. Αυτοί είναι οι επαναστατικοί αγώνες των συμμοριτών που θέλουν τιμές και δόξες για να τιμηθεί ο βόθρος της κακίας και του μίσους απέναντι σε συνέλληνες χριστιανούς, επειδή ήταν Έλληνες και ορθόδοξοι. Ω του παραδόξου θαύματος! Αυτό ήταν το έγκλημα!

Και δεν είναι μόνοι τους οι σύγχρονοι αριστεριστές. Στο ταξίδι της γνώσης και της απειρίας έρχονται να συμβάλλον όσοι πολιτεύτηκαν με χίλια δυο χρώματα, έφυγαν κατρακυλώντας στο ουράνιο τόξο της πανσπερμίας χρωμάτων και αντιφατικών απόψεων και σήμερα ως τιμητές της ελληνικής δόξης βαπτίζονται χωρίς ιερό και όσιο στον τυχοδιωκτισμό τους.
Εντύπωση μου έκανε η μαχητικότητα των αριστερο – Σπαρτιατών που τελικά φαίνεται χωρίς εχθρό (μόνος εχθρός ο εαυτός τους) να εγκλωβίζονται στις Θερμοπύλες τους, κλείνοντας την πόρτα της σταθερότητας και της ανάκαμψης στους εαυτούς τους που αυτοεγκλωβίστηκαν και αυτοεξορίστηκαν στη μοναξιά της ύπαρξης τους. Και να λοιπόν ξεπρόβαλλαν και έγραψαν με τεράστια γράμματα το περίφημο αριστερό «ΌΧΙ». Ρίγος, συγκίνηση, δέος. Θέλω να κλάψω γιατί συγκινήθηκα από το ηρωικό όχι των επαναστατών του Μπακούνιν. Αλλά δεν ξέρω αν θα κου φτάσουν τα χαρτομάντιλα. Βλέπετε το χαρτί αρχίζει να φαντάζει (δεν θα γίνει όμως) πολυτέλεια. ΌΧΙ στην υποτέλεια, ΌΧΙ στους δανειστές, ΌΧΙ, ΌΧΙ. Ηρωικά είναι τα ΌΧΙ όταν βουτάς το νου σου σε ώριμες σκέψεις και όχι σε επιπόλαιες και διχαστικές τοποθετήσεις.

Υποκριτική ιδεολογία που με άλλες θέσεις μίλησε στον ελληνικό λαό και με άλλες κατάντησε (τι όμορφη λέξη «ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ»!!!) να βαυκαλίζεται χωρίς να πείθει ικανοποιητικά ούτε τον ίδιο της τον εαυτό. Εκείνης της υποκριτικής ιδεολογίας που είχε (πλέον δεν θα έχει) λόγο ύπαρξης επειδή υπήρξε η αλήθεια των αγανακτισμένων. Και η ιδεολογία αυτή της «πρώτης φοράς αριστερά» εκμεταλλεύτηκε τον πόνο των Ελλήνων και ανέβηκε στην εξουσία γιατί θα έσκιζε τα μνημόνια και θα έθετε τέρμα στους δανειστές. Και πέντε μήνες μετά, χωρίς να καταλήξουν σε ένα κείμενο οριστικό, χωρίς να πουν «καληνύχτα» τελειώσαμε, τινάζουν τις διαπραγματεύσεις στον αέρα και παύουν το αίμα της ρευστότητας στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Κι αν το ΝΑΙ σημαίνει ξανά μία διαπραγμάτευση με μέτρα όχι επώδυνα (έτσι όπως τα παρουσίασαν οι αριστεροί αριστεριστές της κουκουλοφόρου επανάστασης), το ΟΧΙ ποιος έρημος καβαλάρης που παριστάνει τον Λούκυ Λουκ στην έρημο του τυχοδιωκτισμού του θα μου πει τι σημαίνει; Μερικοί ταλαίπωροι of the left corner, είπαν σημαίνει διαπραγμάτευση. Αφού λες ΟΧΙ στην Ευρώπη, πως χτυπάς το κουδούνι της πρώην σου γυναίκας τη στιγμή που έχεις ζητήσει εσύ ο ίδιος διαζύγιο; Για να δεις τα παιδιά;

Αν στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ έπεσε η ιδεολογία της αριστεράς και ανέτειλε η αλήθεια της ορθοδοξίας, στη χώρα μας «σκοτώσαμε» τον Θεό και υποδεχθήκαμε την ιδεολογία του αφορισμού. Κάνεμ τον Θεό άνθρωπο – επαναστάτη για να γίνουμε θεοί εμείς. Εγώ. Εγώ. Εγώ. Οι εργατοπατέρες και οι Ρομπέν των Αριστερών έκλεψαν τον δίκαιο πόθο των Ελλήνων. Τους κορόιδεψαν και τους άφησαν να ονειρεύονται όνειρα θερινής νυκτός. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξεχάσαμε, αλλά «σκοτώσαμε» τον Θεό. Σκοτώσαμε κάθε άγιο στοιχείο του χριστιανισμού, ξανασταυρώσαμε τον Χριστό και θάψαμε την αγάπη, την ελεημοσύνη, τη συγχωρητικότητα, την υπομονή, την μετάνοια, την άσκηση, την αλήθεια, την ειλικρίνεια, τη συμπόνια, τη φιλανθρωπία στον πάτο του τέλους.

Και γίναμε αυτόκλητοι θεραπευτές των παθών που μας εξόντωσαν, μας τύφλωσαν και μας καταδίκασαν. Και γίναμε ψεύτες και υποκριτές. Και κλωτσήσαμε τον διπλανό μας για να υπάρξουμε εμείς. Εγώ, εσύ, εκείνος, ο άλλος. Κι εν τέλει γίναμε άθεοι στην αθεϊα μας. Αρνηθήκαμε τον Θεό, την Θεοτόκο, τους αγίους, την πίστη μας, την ανάσα μας, την πνοή μας, την αναπνοή μας, την ψυχή μας, την καρδιά μας και θυσιάσαμε τον παράδεισο για να ζήσουμε στην κόλαση που εμείς δημιουργήσαμε. Κι όλα αυτά σε μία χώρα που θρησκεύει και έχει στους κόλπους της αμετανόητους υβριστές που βρίζουν τη Θεία Ευχαριστία και την τιμή των λειψάνων, που υβρίζουν τον Θεό και την εκκλησία και τους ενοχλεί αυτή η καταιγίδα θυμιάματος και μεταμορφωτικής χάριτος που διαπνέει τις καρδιές των Ελλήνων και εμπνέει τις ψυχές των χριστιανών.

Και χαίρομαι πραγματικά γιατί βλέπω τους Έλληνες να κοιτάνε τα παιδιά τους στα μάτια. Μέσα στα μάτια. Εκεί είναι η αλήθεια. Το λέει και ο Χριστός (όχι ως άλλος επαναστάτης, αλλά ως Θεός, κάτι που δεν αρέσει στους υπεράνθρωπους αριστερούς του Νίτσε και του δια – (σκοταδισμού) φωτισμού), για την αλήθεια και την αθωότητα τους. Και δεν εκβιάζονται. Δεν χρειάζεται να επηρεαστούν. Όταν η ζωή σου και η κοινωνία που ζεις αρχίζουν να κυοφορούν καλοκαιρινές καταιγίδες, τότε δεν έχεις ανάγκη κανέναν να σου πει ότι η αρχή σου, η θέση σου και η συνέχεια σου είναι μέσα στην Ευρώπη.

Πολύ θα χαιρόμουν πραγματικά να ακούγαμε ένα Ιεράρχη που θαυμάζω και συμπαθώ. Ας είχαμε μπροστά μας έναν χριστιανό επαναστάτη που ο λόγος του είναι λόγος θεανθρωποκεντρικός. Ας ακούγαμε το φλογερό και πύρινο κήρυγμα του Μητροπολίτου Κορίνθου κ. Διονυσίου (δείτε στο παρακάτω link στο internet μία από τις πιο απίστευτες και επαναστατικές ομιλίες του

https://www.youtube.com/watch?v=PHSaJ8sEjiI που τα βάζει με άρχοντες και εξουσίες και τιμά την ιεροσύνη που είναι επανάσταση απέναντι στην αποχαυνωμένη και άθεη στάση. ΝΑΙ. ΝΑΙ στην Ευρώπη. ΝΑΙ. Ναι στη χρηματοδότηση τόσων προγραμμάτων. ΝΑΙ. Ναι στην Ευρώπη της αλληλεγγύης. ΝΑΙ. Ναι στην Ελλάδα. Ναι στην Ευρώπη. Ναι στον Χριστό. Όπως έλεγε και ο όσιος Παΐσιος: «Να ψηφίσετε όποιον αγαπά πιο πολύ τον Θεό και την πατρίδα».

Ένας νέος Έλληνας Ευρωπαίος