Ανακοίνωση της Προοδευτικής Ενότητας Καθηγητών Δ.Ε. Τρικάλων

Παρακολουθούμε αυτές τις μέρες και προσπαθούμε να καταλάβουμε ένα απλό ζήτημα που τόσα και τόσα χρόνια,

Παρακολουθούμε αυτές τις μέρες και προσπαθούμε να καταλάβουμε ένα απλό ζήτημα που τόσα και τόσα χρόνια, περίπου ένα αιώνα στην ιστορία του εκπαιδευτικού κινήματος, δεν είχαμε ανακαλύψει.

Ότι η ώρα των προγραφών έφθασε, και ότι στα συνδικάτα και στο σχολείο δεν μπορούν να συνυπάρχουν οι εργαζόμενοι ( εκπαιδευτικοί) και οι εκπρόσωποι της μεγαλοαστικής τάξης (διευθυντές των σχολείων), εφόσον τα συμφέροντά τους συγκρούονται.

Πέρα από την όποια φαιδρότητα είμαστε σίγουροι ότι ο επιμερισμός αυτός που θέλει να επιβάλλει μερίδα της ”αριστερής” πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ και των τοπικών παραρτημάτων της, στη συνέχεια δεν θα μείνει μόνο στους διευθυντές ή τους σχολικούς συμβούλους αλλά σταδιακά θα στραφεί και στους περισσότερους εκπαιδευτικούς που στερούνται ”επαναστατικότητας”. Το μόνο ωστόσο που έχουν κατορθώσει οι ”αριστερές” παρατάξεις και οι αντίστοιχες δεξιές ”αριστερίζουσες” οπτικές είναι να διαχέουν τον πανικό στα μέλη τους και σε όσους διακατέχονται από φοβικά σύνδρομα όσον αφορά όχι μόνο το ζήτημα της αξιολόγησης αλλά και κάθε νέο ζήτημα – είτε θετικό (…) είτε αρνητικό – στη σχολική ζωή.

Με μια σειρά ανεδαφικές προτάσεις εδώ και καιρό έχουν εγκλωβίσει τον κλάδο (που πραγματικά βάλλεται όπως όλοι οι εργαζόμενοι) στον φανατισμό,στην προκατάληψη,στις φοβικές εμμονές και στις εξαντλητικές απεργιακές κινητοποιήσεις, χωρίς αντίκρισμα και συμμετοχή. Στην έλλειψη άποψης με δυο λόγια. Χωρίς κανένα σχέδιο για μια τόσο δύσκολη για το σχολείο κατάσταση,όπου οι εκπαιδευτικοί θρηνούν ακόμη θύματα, με μια στείρα πολιτική συνθημάτων,κυριολεκτικά αγχωμένη ως προς το ποια θα είναι η πιο ”αγωνιστική” απάντηση που θα καταγραφεί, χάριν θεάματος,στα τοπικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα και τις ιντερνετικές εκπαιδευτικές ιστοσελίδες.

Η εν λόγω λοιπόν ”πλειοψηφία” με όπλο τον ανέξοδο τσαμπουκά, χωρίς ίχνος πολιτισμού στους τρόπους που επιλέγει να αντιπαρατεθεί, δεν μπαίνει στον κόπο να θέσει σε προβληματισμό και δύο υπαρκτές παραμέτρους στο ζήτημα της αξιολόγησης.

Πρώτον, είναι δυνατόν όλες οι Ομοσπονδίες των εκπαιδευτικών στις χώρες της Ευρώπης να υιοθετούν μια κάποια μορφή αξιολόγησης και εμείς στην Ελλάδα να θεωρούμε όλους αυτούς ως άσχετους και υποταγμένους στην κυρίαρχη αστική τάξη; Γιατί δεν αναφέρουν τα στελέχη των εν λόγω παρατάξεων (που κάποιες έχουν στις θέσεις τους ανάλογες προτάσεις) το πώς μας βλέπουν οι Ευρωπαίοι εκπαιδευτικοί στα σχετικά συνέδρια με θέμα την αξιολόγηση .Μήπως αποτελούμε τη μόνη οργάνωση που έχει κατακτήσει την αλήθεια;

Δεύτερο και βασικό τώρα, στο ζήτημα της αξιολόγησης: γιατί δεν θέτουμε και την κοινωνική διάστασή της; Έχουμε αναρωτηθεί το πώς τα διάφορα κοινωνικά στρώματα και οι γονείς των μαθητών / μαθητριών ερμηνεύουν τη θέση «καμιά αξιολόγηση στο σχολείο»;

Σήμερα σε μια συγκυρία που καλούμαστε να διαπραγματευτούμε σκληρά τις δικές μας προτάσεις και θέσεις θέτοντας ταυτόχρονα τις διαχωριστικές μας γραμμές αυτοί συνεχίσουν επενδύοντας στα φοβικά σύνδρομα, στις καθηλώσεις του τύπου «δεν αγγίζουμε τίποτα» ως εκφραστές και όμηροι ενός ”αριστερού” λαϊκισμού, ενός άκρατου βερμπαλισμού και μιας ανέξοδης αγωνιστικότητας. Από την πλευρά των σκεπτόμενων καθηγητών, πιστεύουμε ότι η αντίδραση θα υπάρξει ως απάντηση ευθύνης και συνέπειας στο λειτούργημα.

ΤΡΙΚΑΛΑ 6/7/2014
Δύναμη Αλλαγής
Για μια δημιουργική συλλογικότητα
Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΑΡΝΕΖΗΣ