Στον απόηχο των «Κολοκοτρωνείων» – Το ποίημα της Άννας Μπιθικώτση
Στον απόηχο των ΣΤ’ «ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΕΙΩΝ» που γιορτάστηκαν στη ΓΛΥΚΟΜΗΛΙΑ, το χωριό του Χρήστου Κολοκοτρώνη,
Στον απόηχο των ΣΤ’ «ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΕΙΩΝ» που γιορτάστηκαν στη ΓΛΥΚΟΜΗΛΙΑ, το χωριό του Χρήστου Κολοκοτρώνη,
Στον απόηχο των ΣΤ’ «ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΕΙΩΝ» που γιορτάστηκαν στη ΓΛΥΚΟΜΗΛΙΑ, το χωριό του Χρήστου Κολοκοτρώνη, ο Τοπικός Πολιτιστικός Σύλλογος, αισθάνεται την ανάγκη να ευχαριστήσει την οικογένεια Κολοκοτρώνη, τις Αρχές, τον Τύπο (ηλεκτρονικό & έντυπο), την Λογοτέχνιδα ΑΝΝΑ ΓΡΗΓ. ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ, τους ευγενέστατους χορηγούς μας, χωρίς την συμπαράσταση των οποίων, δεν θα ήταν δυνατή η πραγματοποίηση της εκδηλώσεως, αλλά και όσους φίλους προσήλθαν και τίμησαν με την παρουσία τους το εκλεκτό τέκνο της περιοχής μας,τον έξοχο λαϊκό συνθέτη,ερμηνευτή και στιχουργό, αείμνηστο ΧΡΗΣΤΟ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ.
Το επόμενο ποίημα της Άννας Μπιθικώτση , απαγγέλθηκε από την ίδια το βράδυ της εκδήλωσης και ο Σύλλογός μας, με τη δημοσιοποίηση αυτή, το αφιερώνει σε όλους τους συγχωριανούς και στους απανταχού της γής φίλους του Χρήστου Κολοκοτρώνη.
Χθές βράδυ χάθηκα,
σ’ ένα ταξίδι νοσταλγίας μες το χρόνο
σ’ εκείνα τα τοπία που ματώνω,
με το καράβι που σε πάει η καρδιά.
Κι άκουσα
τα βήματα του Μπιθικώτση στα σκαλιά μου
τον Χρήστο μας να νανουρίζει τα όνειρά μου
κι η κάμαρά μου γέμισε άνθη και πουλιά.
Κι έσταζε το βροχονέρι απ την τρύπια οροφή μας
κι έπινα στάλα τη στάλα μες το σπίτι τη βροχή μας
κι έλεγα να ξημερώσει άσπρη μέρα και για μας.
Μεγάλωνα αντί για παραμύθια με τραγούδια
με νότες άγιες που μοιάζαν με αγγελούδια
με στίχους που μιλούσαν στη καρδιά
Σαν να ναι τώρα βλέπω τον Κολοκοτρώνη
να μου μιλά για την Γλυκομηλιά και να βουρκώνει
να νοσταλγεί και να θυμάται τα παλιά
Την μάνα του αποκαλούσε Παναγιά
και όλους τους φίλους του απ΄την Γλυκομηλιά
τους κέρναγε τραγούδια και φιλιά
Με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση ήταν φίλοι
ήταν τα ρόδα και τα αηδόνια του Απρίλη
με την αξία τους στων αθανάτων
σεργιανούν την γειτονιά
Τραγούδια έγιναν οι μαύρες αραπίνες
μελαχρινές κούκλες τσιγγάνες και τσαχπίνες
της φτωχομάνας τα καλύτερα παιδιά
Με όλους τους στίχους του μου ΄φτιαξε μπαλκονάκι
κι έχω από τότε την πιο όμορφη φωλιά
που την ονόμασα γλυκιά Γλυκομηλιά
Απόψε φίλα μα Χρήστο να σε χορτάσω
παιδί να γίνω κι ως τα αστέρια σου να φτάσω
να γίνει θαύμα και στη γη να ρθεις ξανά!
