Πεζοπορία με την Ορειβατική Λέσχη Καλαμπάκας – Φωτορεπορτάζ

Η διαδρομή που πραγματοποιήσαμε την Κυριακή 16/12/2012 παράλληλα με τον φυσιολατρικό χαρακτήρα της απόκτησε και ιστορική υπόσταση.

Η διαδρομή που πραγματοποιήσαμε την Κυριακή 16/12/2012 παράλληλα με τον φυσιολατρικό χαρακτήρα της απόκτησε και ιστορική υπόσταση.

Το μαγευτικό φθινοπωρινό τοπίο που αρνείται πεισματικά να παραχωρήσει τη θέση του στην μαγεία του χειμερινού τοπίου μας αντάμειψε, με την βοήθεια του Αχιλλέα, με «μύθους», με γνώσεις «άγνωστες» και ιστορίες καθημερινότητας του τόπου.

Ξεκινήσαμε από το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου του Αναπαυσά και κατευθυνθήκαμε στο Μεγάλο Μετέωρο. Η μοναδικότητα του τοπίου και η θεϊκότητα των μνημείων αποτελούν από μόνα τους ωδή στο Μεγαλείο του Υψίστου.

Στο μέσον της διαδρομής μεταξύ των δύο μοναστηριών συναντήσαμε την «Δρακοσπηλιά», όπως την γνωρίζουμε σήμερα. Δράκοι με φωτιές, βασιλόπουλα και πριγκίπισσες αναδύθηκαν από το σπηλαίωμά της. Αγαπήθηκαν , κονταροχτυπήθηκαν, συναγωνίστηκαν, ήπιαν νερό και στο τέλος μας χαιρέτησαν ευγενικά και χάθηκαν από εκεί που ήρθαν.

Στο μέσον της διαδρομής βρεθήκαμε στο μνημείο του τοπικού ήρωα Παππά-Θύμιου Βλαχάβα. Αγέρωχο δεσπόζει στην κορυφή του λόφου, καταμεσής στα Χάσια, κοιτώντας την Ανατολή για να μας θυμίζει πως «Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία». Εύλογη η απορία μας. Γιατί δεν «βλέπει» την γενέτειρά του την Βλαχάβα !

Κατηφορίζοντας, βρεθήκαμε στους πρόποδες του βράχου της Υπαπαντής. Ανήλιο το μέρος και στα ριζά του ο βράχος δημιουργεί μία μακρόστενη βραχοσκεπή προστατευμένη από την βροχή και την κακοκαιρία. Στη θέση αυτή, σε λίγα μόλις τετραγωνικά μέτρα, στα δύσκολα χρόνια της γερμανικής κατοχής, 24 άτομα από το Καστράκι βρήκαν καταφύγιο και έζησαν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Πλησιάζοντας κοντά, διακρίναμε ελάχιστα υπολείμματα από τον χωματότοιχο που έκλεινε την βραχοσκεπή.

Την άγρια ομορφιά του τοπίου των Μετεωρίτικων βράχων διαδέχθηκε η γαληνότητα του δάσους της βελανιδιάς. Μέσα σε αυτό αναπαύονται σπαράγματα της τοπικής ιστορίας. Αναμοχλευμένα κατάλοιπα θεμελίων σπιτιών και θρησκευτικών μνημείων μαρτυρούν την ύπαρξη δραστήριας κοινωνίας. Βρισκόμαστε στο ερημωμένο χωριό «Ρουξόρι». Οι κάτοικοί του το εγκατέλειψαν λόγω «θανατικού» και εγκαταστάθηκαν στο Καστράκι μαζί με άλλους ομοιοπαθείς κοντοχωριανούς.

Η διαδρομή μας ολοκληρώθηκε περνώντας δίπλα από ένα ακόμη μύθο, τα χαλάσματα του μοναστηριού του Προδρόμου, που βρίσκονται απέναντι απο το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου του Αναπαυσά.

Για την Ο.Λ. Καλαμπάκας, Γ.Μ.