33ος Μαραθώνιος Αθήνας – Και μετά τα φώτα έσβησαν…

Και μετά τα φώτα έσβησαν… και οι 26.000 δρομείς που συμμετείχαν στον 33ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας και στις διαδρομές των 5 και 10 χιλιομέτρων, πλημμυρίζοντας την Αθήνα, έμειναν και πάλι στο σκοτάδι.

Από admin Δημοσίευση Νοέ 11, 2015 -9:14

Σε λίγες μέρες οι πηχυαίοι τίτλοι θα χουν ξεθωριάσει, οι δηλώσεις των κάθε λογής αρμοδίων θα χουν ξεχαστεί, οι διθύραμβοι το ίδιο. Κι όμως:

Δεν πρέπει, και δεν μπορεί, να ξεχαστεί η τεράστια ανάγκη για άθληση και για φυσική αγωγή που αναδεικνύει η μαζική συμμετοχή των τελευταίων χρόνων σε αντίστοιχα γεγονότα, όπως και στον ίδιο το μαραθώνιο. Και, ταυτόχρονα, δεν μπορεί να ξεχαστεί ένα σύστημα και μια πολιτική που συστηματικά και διαχρονικά μετατρέπουν τον αθλητισμό και τη φυσική αγωγή από καθολικό κοινωνικό δικαίωμα των νέων, των μαθητών, αλλά και όλων των ηλικιακών ομάδων, σε «ατομική υπόθεση», όπου ο καθένας το παλεύει «όπως ξέρει και μπορεί».

Ισως το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πολιτικής «ατομικής ευθύνης» είναι οι 19 δρομείς του 33ου Κλασικού Μαραθωνίου που μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία, αναδεικνύοντας, για ακόμη μια φορά, το σοβαρό πρόβλημα του προαθλητικού ελέγχου, την ανυπαρξία πρόληψης συνολικά και για τους αθλούμενους, τη γύμνια των δημόσιων δομών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας. Γύμνια και ανυπαρξία που έχουν ως αποτέλεσμα οι χιλιάδες αθλούμενοι είτε να πληρώνουν αδρά για τις απαραίτητες εξετάσεις (σ.σ. ακόμη και 100 ευρώ), είτε αυτές να γίνονται τελείως τυπικά χωρίς ουσιαστική εξέταση λόγω των επιβαρυμένων δημόσιων υπηρεσιών, είτε να αμελούνται και να παραλείπονται εντελώς.

Δεν πρέπει, και δεν μπορεί, να ξεχαστεί ότι δήμαρχοι, περιφερειάρχες και παράγοντες, που στήθηκαν στην αφετηρία για να πουν μεγάλα και παχιά λόγια στις κάμερες, είναι οι ίδιοι που βάζουν πλάτη στην πολιτική της υποχρηματοδότησης σωματείων και συλλόγων, δημοτικών αθλητικών κέντρων, γυμναστηρίων και γηπέδων, από κοινού με τις κάθε φορά κυβερνήσεις. Ανοίγοντας οι ίδιοι την πόρτα στη λογική της «ανταποδοτικότητας» και της εμπορευματοποίησης του αθλητισμού, στο όνομα του ότι «δεν υπάρχει σάλιο». Συνηθίζοντας χιλιάδες κόσμου στην ιδέα ότι για να τρέξουν χρειάζονται πακέτα (έως και) 100 ευρώ!

Αφήνοντας ουσιαστικά τους κάθε λογής «χρυσούς και μεγάλους χορηγούς» να παίζουν μπάλα, μετατρέποντας ένα τέτοιο μαζικό γεγονός σε εμποροπανήγυρη, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την περίφημη έκθεση για τον Μαραθώνιο, που αποτέλεσε στην ουσία μια έκθεση τουριστικών πρακτορείων, αθλητικών αξεσουάρ ακόμα και διαφήμισης των άλλων Μαραθωνίων. Δε θα ήταν, εξάλλου, υπερβολή να πούμε ότι πιο συχνά ακούστηκαν και φέτος τα ονόματα των χορηγών από αυτό του Γρηγόρη Λαμπράκη, στον οποίο είναι αφιερωμένος ο Μαραθώνιος.

Με αφορμή, λοιπόν, και το φετινό Μαραθώνιο, μια απλή αλήθεια έρχεται στην επιφάνεια, για μια ακόμη φορά: Ο αθλητισμός όπως και κάθε άλλο δικαίωμα δεν μπορεί να είναι ζήτημα «ατομικών ευκαιριών», αλλά κοινωνικών προϋποθέσεων, που το σημερινό κοινωνικό σύστημα ούτε θέλει, ούτε μπορεί να εξασφαλίσει. Κι όσο περισσότερο θα στερεί τις προϋποθέσεις αυτές – από τις υποδομές έως τον ελεύθερο χρόνο – όσο θα μετατρέπει τον αθλητισμό σε εμπόρευμα με ό,τι αυτό συνεπάγεται, όσο θα αξιοποιεί τέτοιες εκδηλώσεις με σκοπό να προβάλει τα σάπια ιδανικά του, τη λογική της «εθνικής συναίνεσης» τόσο πιο υποκριτικά θα ακούγονται οι «χαρούμενες φωνές» των γραφιάδων του που μιλούν για ένα «έθνος που ενωμένο προσπαθεί», για τους «καθημερινούς ήρωες» που τρέχοντας… «δίνουν» – λέει – «την απάντηση στην κρίση»! Μέχρι οι εργαζόμενοι και οι νέοι να δώσουν όντως τη δική τους απάντηση στην κρίση, διεκδικώντας στο σήμερα και «τρέχοντας» μαζί το δρόμο της ανατροπής. Εκεί όπου η κοινωνία θα βάλει στο επίκεντρό της και θα αξιοποιεί τις σύγχρονες δυνατότητες για την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών και μαζί της και της φυσικής αγωγής και της συστηματικής άσκησης.

Ντίνος Κώστας Μαραθωνοδρόμος
Πρώην Πρόεδρος του Συλλόγου Δρομέων Τρικάλων