Ανάμεσα σε άλλα παλιοσίδερα, γερμένος σε μια άκρη της μάντρας , γύρω από σακαράκες με σπασμένα λάστιχα , έμεινε κάθε βράδυ βουβός και δακρυσμένος.
Ξεχασμένος από μηχανές και ανθρώπους, θυμόταν την πρώτη φορά που βγήκε από το εργοστάσιο. Άστραφτε ολόκληρος. Οι προφυλακτήρες του γυαλισμένοι φάνταζαν από μακριά και πρόβαλαν περήφανοι. Το φουγάρο του έτοιμο, να γεμίσει μαύρους καπνούς που θα έδειχναν τη δύναμη της μηχανής του. Η Μηχανή του ……Το καπάκι αστραφτερό – αστραφτερό έτοιμο να δεχθεί την πρώτη ύλη , το κάρβουνο…..Από ΄κει και το όνομά του….ο καρβουνιάρης. Όλα έτοιμα για το πρώτο ταξίδι. Κι έτσι άρχισε η μαγεία.
Ταξίδια … ταξίδια!! Τα βαγόνια του τον ακολουθούσαν πιστά τόσα χρόνια και γεύονταν μαζί του τις διαδρομές , τα όμορφα τοπία , τους ανθρώπους…..Ναι , οι άνθρωποι…. Όλα τα συναισθήματα γνώρισε μαζί τους. Στιγμές δυνατές , χαρούμενες, πονεμένες αλλά όλες ανθρώπινες.
Αμέτρητες εικόνες που έβγαιναν από ανθρώπινες καρδιές . Δάκρυα , πόνος αποχωρισμοί , ενθουσιασμοί, τρυφερές αγκαλιές και φιλιά. Έτσι πέρασε η ζωή του, ανάμεσα σ’ αυτές τις εικόνες. Οι σταθμοί συγκεκριμένοι, μονότονοι αλλά γοητευτικοί: Βόλος – Παλαιοφάρσαλος – Καλαμπάκα.
Όταν γέρασε, η μηχανή του αδύναμη πια κατάλαβε ότι έπρεπε να παραδώσει τη σκυτάλη. Η σύγχρονη τεχνολογία τον ξεπέρασε και έτσι παραμελημένος βρέθηκε στην άκρη της μάντρας με τις σακαράκες και τα παλιοσίδερα.
Σκουριασμένος, σε μια γωνιά αναπολούσε, την προηγούμενη ζωή του, σιγόκλαιγε για τη θέση που βρισκότανε και ήλπιζε… κάθε μέρα ήλπιζε…
Κι έτσι τα χρόνια πέρασαν… Ένα πρωί σαν από θαύμα, ο καρβουνιάρης ανασκούμπωσε το γερασμένο του κορμί, σιάχτηκε κάπως κι αποφάσισε να πάει να συναντήσει τα χρόνια, τους ανθρώπους, τα μέρη της νιότης του!
Το πρώτο πράγμα που συνάντησε ήταν ένα κατάστημα βαφής αυτοκινήτων. Ζήτησε ευγενικά να του αλλάξουν τη σκουριασμένη όψη του. Σε λίγο ένα πολύχρωμο και… ασυνήθιστο τρένο σιγοκυλούσε στις ράγες που οδηγούσαν που αλλού; – στην πόλη κάτω από τους βράχους – , στον αγαπημένο και ανακαινισμένο σιδηροδρομικό σταθμό της Καλαμπάκας.
Στο βάθος ο υδατόπυργος σταθερά στη θέση του. Το υπνωτήριο, το μισογκρεμισμένο κτήριο που η μηχανή διανυκτέρευε, ήταν εκεί. Μόνο τα παλιά πρόσωπα, οι παλιοί αγαπημένοι και ιδιαίτερα εκείνος που τον φρόντιζε, δε βρισκόταν στη θέση τους.
Συγκινητικές στιγμές διαδραματίστηκαν εκεί. Οι κάτοικοι γοητευμένοι μετέφεραν τον απρόσμενο επισκέπτη στο κεντρικότερο σημείο της πόλης σε μια διαφορετική γι’ αυτόν πλατεία Ρήγα Φεραίου. Χαρούμενος ανάμεσα σε μοναδικά φιλόξενους ανθρώπους, ελάχιστους παλιούς γνώριμους, ο καρβουνιάρης ένιωσε και πάλι ευτυχισμένος.
Στη μικρή διαδρομή μέσα στην πόλη οι εικόνες, και τα συναισθήματα εναλλάσσονταν συνεχώς.
Οι κάτοικοι για να τον ευχαριστήσουν ακόμη περισσότερο του υποσχέθηκαν να κατασκευάσουν βαγόνια… το ίδιο ασυνήθιστα με κείνον κι όλοι μαζί να κάνουν ένα ταξίδι στα πιο όμορφα σημεία της πόλης. Σε σημεία που θα του ξυπνήσουν παλιές θύμησες, αλλά και σε σημεία άγνωστα καινούργια και δυσνόητα γι΄ αυτόν.
Ένα μικρό ταξίδι του υποσχέθηκαν σ΄ όλα αυτά που ενώνουν το χθες με το σήμερα, ένα ταξίδι διαφορετικό από τ’ άλλα. Και οι εκπλήξεις που υποσχέθηκαν… πολλές.
Στρώθηκαν λοιπόν στη δουλειά… Εκείνος ανάμεσά τους μιλούσε για καποτρένους, για καφενεία που παίζανε κολτσίνα, για την αίγλη που είχαν οι μετακινήσεις του, για πανδοχεία που διανυκτέρευαν οι επιβάτες του, για ταβέρνες που διασκέδαζαν, για καντάδες που ακούγονταν στις γειτονιές, για όλα εκείνα…
Το ταξίδι σε λίγο θα ξεκινήσει!
Γοητευμένοι από τον λαμπρό μας επισκέπτη, ας ξεκινήσουμε το ταξίδι μας σε όλα εκείνα που μας ενώνουν, που μας ξεχωρίζουν, ας ψάξουμε να βρούμε το θησαυρό, την Ιθάκη του ταξιδιού μας και που ξέρετε κάτι μπορεί να διδαχθούμε, κάτι μπορεί να διδάξουμε, κάτι μπορεί να γίνει καλύτερο!!
