Η ιστορία της Καλαμπακιώτισσας Μαριάνθης και του Στέφανου Ναχμία – Η ζωή μετά το Άουσβιτς

Ένα ενδιαφέρον άρθρο για μια Καλαμπακιώτισσα την Μαριάνθη Ναχμία, το γένος Σούλη, αναγράφεται στην ιστοσελίδα huffingtonpost.gr από την κα Αγγελική Κουγιάννου.

Ένα ενδιαφέρον άρθρο για μια Καλαμπακιώτισσα την Μαριάνθη Ναχμία, το γένος Σούλη, αναγράφεται στην ιστοσελίδα huffingtonpost.gr από την κα Αγγελική Κουγιάννου.

Η Μαριάνθη είναι 87 ετών σήμερα και μίλησε στην δημοσιογράφο τα όσα πέρασε από τους Γερμανούς.

Προχωρούμε σε μερική αναδημοσίευση του άρθρου ενώ ολόκληρο μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.

Ορφανή από τα 8 της χρόνια η Μαριάνθη. Έζησε την μεγάλη πείνα του ’41. Σε μια ενέδρα των Γερμανών δεν γλιτώνει την αιχμαλωσία. Πάνω από ένα χρόνο στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας στην εφηβεία. Χωρίς να ξέρει αν θα ζήσει ή αν θα πεθάνει. Φτιάχνοντας ανταλλακτικά για τα αεροπλάνα. «Και αν σου έφευγε ένα χιλιοστό από τις προδιαγραφές, άγριο ξύλο».

Χιλιόμετρα πιο πέρα ο Οβαδίας, στο Άουσβιτς. Εβραίος από τη Θεσσαλονίκη. Από μεγάλη και εύπορη οικογένεια. Ναχμίας με το όνομα. Ήξερε πέντε γλώσσες. Του φάνηκαν χρήσιμες στο Άουσβιτς. Ίσως και να του έσωσαν τη ζωή. Μόλις ήρθε η απελευθέρωση, ένας Γερμανός φύλακας τον προειδοποιεί: «Κρύψου! Είναι αποφασισμένοι να σας σκοτώσουν όλους!». Ένας μπόγος με ρούχα του χάρισε ξανά το μέλλον του. Κρύφτηκε εκεί και σώθηκε από τα ρωσικά στρατεύματα.

Στο βαγόνι της επιστροφής, η ζωή του χαμογελά. Βλέπει την Μαριάνθη για πρώτη φορά. «Εγώ αυτή την κοπέλα θα την παντρευτώ», λέει στην αδερφή της. «Μα πως; Εμείς είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι» του λέει αυτή. «Θα γίνω Χριστιανός!».

Και το έκανε. Έξι μήνες κατήχηση, βάπτιση, ο Οβαδίας πήρε το όνομα Στέφανος και ακολούθησε ο γάμος. Έκαναν τρία αγόρια και 6 εγγόνια. Και έζησαν μαζί όλες τις άλλες δυσκολίες που αντιμετώπισαν στη ζωή τους. Μέχρι που τους χώρισε ο θάνατος. Το 1984 ο Στέφανος έφυγε από τη ζωή, από εγκεφαλικό, σε ένα ανοργάνωτο ακόμη από τον σεισμό του 81′ νοσοκομείο στον Βόλο.

Η Μαριάνθη Ναχμία, το γένος Σούλη από την Καλαμπάκα, μας υποδέχτηκε στο σπίτι της στον Βόλο για να μας πει την ιστορία της. Στα 87 της χρόνια πλέον. Δεν θέλει και πολύ να τα θυμάται αυτά που τράβηξε στα 16 της χρόνια. Της φέρνουν θλίψη.

«Έχεις φάει σκυλί;», μας ρωτάει. «Σου εύχομαι να μην χρειαστεί ποτέ. Αυτό μας δίνανε στη Γερμανία. Εμείς δεν το τρώγαμε. Αλλά τις πατάτες τις τρώγαμε. Υπήρχε πείνα»

Η οικογένεια της ήταν εύπορη. Αγροτική οικογένεια, αλλά εύπορη. Όμως στα 5 της χρόνια χάνει τον πατέρα της. Και 3 χρόνια μετά και τη μητέρα της. Αναγκάζεται, μαζί με τις αδερφές της να πάει στον Βόλο για να δουλέψει. Στου Ματσάγγου το εργοστάσιο με τα καπνά. Στο πακετάρισμα.

Όταν ερχόταν ο επόπτης να κάνει έλεγχο, μας κλείδωναν μέσα στις κάσες. Γιατί ήμουν ανήλικη, δεν επιτρεπόταν. Για να πάρουμε αυτό το μεροκάματο μπαίναμε μέσα στις κάσες. Και επειδή ήμασταν ανήλικα, αν οι άλλοι έπαιρναν 10 δραχμές την ημέρα, εμάς μας έδιναν 5 δραχμές την ημέρα. Εκμετάλλευση», θυμάται.

Σήμερα το σπίτι της είναι γεμάτο κούκλες. «Απωθημένο», μας λέει.

Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος, το ’40 δούλευε ήδη 9 μήνες. Όμως μετά το εργοστάσιο έκλεισε. Και όλοι οι άντρες έφυγαν, κηρύχθηκε γενική επιστράτευση.

«Όταν ήρθαν οι Γερμανοί, πηγαίναμε σε ένα μέρος και κρυβόμασταν στα βράχια. Χωρούσε 50 άτομα. Και απέναντι από τον προφήτη Ηλία, μας πυροβολούσαν οι Γερμανοί αλλά να, στον σταυρό που σου κάνω, οι σφαίρες γύριζαν όλες πίσω. Χτυπούσαν στις πέτρες!» περιγράφει η κυρία Μαριάνθη.

Δείτε ολόκληρο το άρθρο πατώντας εδώ