Α.Μ.Α.Ν.: Αναξιοκρατία. Μέσο. Ανικανότητα. Νεποτισμός.
Αγαπητοί αναγνώστες, είναι αλήθεια ότι, με αφορμή το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών, ένα πέπλο ζόφους και ανείπωτης θλίψης έχει κατακλύσει τις σκέψεις και τις ψυχές όλων των ευαισθητοποιημένων και σκεπτόμενων ανθρώπων, προδήλως όμως όχι των παντοειδών <<ειδημόνων>>,οι οποίοι αφειδώλευτα και ανερυθρίαστα <<κυκλοφορούν>> και αμπελοφιλοσοφούν στα ποικίλα ΜΜΕ.
Οφείλω να αποσαφηνίσω εξαρχής ότι οι σκέψεις που ακολουθούν είναι αποτέλεσμα των συσσωρευμένων διαχρονικών <<αστοχιών>>(;) ανευθυνο – υπεύθυνων ιθυνόντων και μιας Πολιτείας οι εκπρόσωποι της οποίας <<δάκρυσαν>> πρόσκαιρα πάνω από τις σορούς νέων ανθρώπων που <<χάθηκαν>> αίφνης.
Η λέξη <<Α.Μ.Α.Ν.>> ενός αδαούς, ακατάλληλου <<υπαλλήλου>>, αν αναλυθεί, αναδεικνύει και συνάμα αποδεικνύει περίτρανα, κατά την άποψή μου, τους λόγους των εθνικών συμφορών (της καταστροφικής φωτιάς στο Μάτι, των πολύνεκρων δυστυχημάτων στα Τέμπη το 2003 και το 2023).
Η Αναξιοκρατία και το Μέσο συναποτελούν το εισιτήριο για πολλούς οσφυοκάμπτες, ενίοτε ηλικιωμένους, <<προσοντούχους>> συμπατριώτες μας, προκειμένου να <<βολευτούν>>, χωρίς να ληφθούν υπόψη προσόντα, πτυχία, ικανότητες, τα οποία μάλλον είναι περιττά, ενώ όσοι τα διαθέτουν θεωρούνται <<ανάξιοι>>, <<ανίκανοι>> και απορρίπτονται.
Η Ανικανότητα διαφαίνεται από τους διαλόγους των υπευθύνων(;), που δημοσιοποιήθηκαν, αλλά και από το πινγκ-πονγκ αλληλοεπίρριψης πολιτικών ευθυνών σε όλους τους νυν και τους προηγούμενους που διαχειρίζονται και διαχειρίστηκαν τις …τύχες μας.
Τέλος, ο Νεποτισμός πασίδηλα αποτυπώνεται σε επώνυμα ατόμων – ικανών και μη-, εσείς θα κρίνετε, τα οποία εμείς επιτρέπουμε με την ψήφο μας και ,δυστυχώς, τη σιωπή και την ανοχή μας– ΩΣ ΠΟΤΕ ΑΡΑΓΕ;- όλα αυτά τα χρόνια να αποφασίζουν για τις δικές μας ζωές και ,κυρίως, των παιδιών μας.
Αγαπητοί φίλοι, οι 350 περίπου λέξεις του παρόντος κειμένου νιώθω ότι αποτελούν το <<ΑΜΑΝ>> όλων μας, το οποίο, λίγο-πολύ, οι συνειδητοποιημένοι άνθρωποι αναφωνούμε πλέον έντονα για τις διαχρονικές αβελτηρίες όλων των πολιτικών χειρισμών και πρακτικών, οι οποίες <<ανάγκασαν και αναγκάζουν>> με βίαιο και οικτρό ταυτόχρονα τρόπο χαροκαμένους γονείς να <<αγκαλιάζουν>> πλέον για πάντα μόνο τις φωτογραφίες των αδικοχαμένων παιδιών τους.
Με αυτές τις σκέψεις σιγώ… προσευχόμενος, όπως όλοι οι ευαισθητοποιημένοι συμπολίτες μου, υπέρ Αναπαύσεως των ψυχών των αδικοχαμένων νέων συνανθρώπων μας, ευχόμενος, παράλληλα, δύναμη και κουράγιο στους οικείους τους.
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΑΠ. ΨΑΡΡΗΣ
