Ντροπή, ρε!!!! Σεβασμός…. Σε όλους τους ανθρώπους. Ανεξαρτήτου φύλου, ηλικίας, χρώματος. Σεβασμός στη γυναίκα. Σεβασμός στον άντρα. Σεβασμός στην ανθρώπινη υπόσταση.
Κυρίως όμως το φωνάζω σε εσένα. Ναι, σε εσένα το φωνάζω. Σε εσένα τον άντρα που με διαβάζεις αυτή τη στιγμή. Αλλά και σε κάθε άντρα το φωνάζω. Και εάν, παρά τις φωνές και τα ουρλιαχτά μου, δεν μπορείς πάλι να το καταλάβεις, εάν αδυνατείς… μείνε εκεί. Στην άκρη. Στη γωνία σου.
Άπραγος. Τόσο απλά. Εάν, ως άνθρωπος αλλά και ως άνδρας, δεν έχεις μάθει να με σέβεσαι, να με εκτιμάς και να με αγαπάς, στην άκρη. Ναι!!! Μείνε στην άκρη. Απλά είναι τα πράγματα. Μείνε στη σιωπή σου. Και αφουγκράσου τις ανάγκες σου, βαθύτερες και μη. Επικοινώνησε για μία φορά αληθινά και ουσιαστικά με τον εαυτό σου και αντάμωσε τις δικές σου ανάγκες. Αντιμετώπισε τις δικές σου χίμαιρες. Αφουγκράσου το είναι σου, που σου μιλάει μέσα από τη σιωπή σου. Και εν κατακλείδι, εσύ έχεις το πρόβλημα και εσύ οφείλεις να το αντιμετωπίσεις και να το θεραπεύσεις. Βοήθησε τον εαυτό σου. Του το οφείλεις. Καταλαβαίνεις για ποιο λόγο σου φωνάζω; Γιατί ουρλιάζω; Καταλαβαίνεις τι σου γράφω; Στέκομαι ενώπιων σου και σου φωνάζω ότι σου απαγορεύω να ξεσπάς επάνω μου. Ναι!!
Ναι!! Σου απαγορεύω να με χρησιμοποιείς, καθ’ οποιονδήποτε τρόπο. Είμαι γυναίκα και όχι σάκος του μποξ. Και σου απαγορεύω ρητά και κατηγορητικά να ξεσπάς πάνω μου όλα σου τα κόμπλεξ, όλες σου τις ανασφάλειες, όλα σου τα ψέματα, όλα όσα ταλανίζουν τη μαυρισμένη σου ψυχή και το σκοτεινό σου μυαλό.
Είμαι άνθρωπος. Είμαι ΓΥΝΑΙΚΑ. Σου απαγορεύω να παίζεις και να εμπαίζεις την ψυχή μου, τα συναισθήματά μου, το κορμί μου. Εάν όλα αυτά σου είναι άγνωστα, φύγε, κάνε στην άκρη. Έχω το δικαίωμα να επιλέξω πότε θα φύγω από εσένα, αφού μου στερείς αρρωστημένα τον αέρα μου ή ποιον θα θέσω δίπλα μου. Έχω το μέγιστο δικαίωμα να ορίζω τη ζωή μου.
Έχω το δικαίωμα τούτο και απέναντι στον εαυτό μου και απέναντι στο παιδί μου και απέναντι στην οικογένειά μου. Και επιλέγω εγώ πότε δεν θα γυρίσω απλά σελίδα στο βιβλίο μας, αλλά ότι θα το κλείσω οριστικά. Και έχω το δικαίωμα να επιλέξω το άτομο που μου αξίζει και που με αγαπάει πραγματικά. Και το μόνο σίγουρο για εμένα είναι ότι αυτός δεν είσαι εσύ. Σου απαγορεύω λοιπόν να μου στερείς το όνειρο. Να μου στερείς τη μέγιστη ανάγκη μου για τη μητρότητα. Ναι, καλά κατάλαβες, σε εσένα απευθύνομαι, σε εσένα που τώρα με διαβάζεις χαλαρά. Και είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνεις ακριβώς για ποιο θέμα σου μιλάω. Και να σε ρωτήσω; Ποιός σε όρισε κριτή, τιμωρό και αφέντη στη ζωή μου; Από πού ορμώμενος εσύ άντλησες αυτό το δικαίωμα; Από την αγάπη μου για εσένα; Από την εμπιστοσύνη μου προς εσένα;
Τόσο ποταπός και τόσο βορβορώδης ήταν και είναι τελικά ο εσωτερικός σου κόσμος, ψυχικός και μη; Ποιός είσαι εσύ που αυτοανακηρύχθηκες δικαστής και άδραξες αλόγιστα το δρεπάνι του θανάτου και κόβεις και ράβεις κατά το δοκούν σου πάνω σε σώματα, πάνω σε ψυχές και πάνω σε αισθήματα και σε αξιοπρέπειες και σε αξίες; Σε εσένα φωνάζω, που άδραξες το δρεπάνι και το ανεβοκατεβάζεις πάνω σε γυναικείες ψυχές, με ψεύτικες υποσχέσεις, ψεύτικους όρκους για μητρότητα και για αγάπη. Ποιός είσαι εσύ που το ανεβοκατεβάζεις σε γυναικεία κορμιά και αφαιρείς ανάσες, πνοές, όνειρα και ελπίδες; Ναι, σε εσένα μιλάω. Στο δολοφόνο. Στο δολοφόνο ψυχών. Στο δολοφόνο κορμιών. Σε εσένα, που σαν τέρας, ενσκήπτεις πάνω από κοιμισμένες γυναίκες και κλέβεις το φως τους, στερείς εσύ, το ανδρείκελο, το χαμόγελό τους και οδηγείς ανθρώπους και οικογένειες στο σκοτάδι. Σε εσένα που μαραίνεις ψυχές και κορμιά νεαρών και μη γυναικών. Τόσο κενή είναι η ψυχή σου; Τόση έλλειψη και άγνοια της αγάπης λοιπόν; «Σε αγαπάω, δεν το ήθελα», μου λες και σου απαντώ: Άμα με αγαπούσες δεν θα με απατούσες. Άμα με αγαπούσες δεν θα μου στερούσες τη μητρότητα.
Άμα με αγαπούσες δεν θα δολοφονούσες την ψυχή μου. Άμα με αγαπούσες δεν θα δολοφονούσες το κορμί μου. Γιατί εγώ γνωρίζω ότι η αγάπη δεν σκοτώνει, ο έρωτας δεν σκοτώνει, η αξιοπρέπεια δεν σκοτώνει, το ήθος δεν σκοτώνει, η μόρφωση δεν σκοτώνει. Αυτά μου δίδαξαν οι γονείς μου. Σκέφτηκες άραγε ποτέ σου, ότι και η μητέρα σου γυναίκα ήταν και εξακολουθεί να είναι; Ότι από αυτή τη γυναίκα, αντίκρισες και εξακολουθείς να αντικρίζεις το φως αυτού του κόσμου;
Ότι από αυτή τη γυναίκα-μητέρα, βύζαξες το πρώτο σου γάλα; Άραγε πέρασε, έστω και ξυστά, από το σκοτεινό μυαλό σου, τί θα γινόταν, εάν ο πατέρας σου συμπεριφερόταν αλλιώς στη μητέρα σου; Ή εάν βρισκόταν στη θέση μου η αδελφή σου; Ή η μελλοντική σου θυγατέρα; Δεν έχεις φόβο Θεού μέσα μου; Πώς θα Τον αντικρίσεις; Πώς θα σταθείς ενώπιον Του; Τι θα Του πεις; Αυτά τα σαχλά, ανόητα, που απευθύνεις και σε εμένα; Ότι: «Δεν έφταιγα εγώ. Η κακή στιγμή;».
Γιατί αυτό μου λες. Αυτό λες και σε όλους. Να σου πω όμως κάτι; Σαν πολλές κακές στιγμές δεν μαζεύτηκαν τώρα τελευταία; Και όχι, ρε, δεν το δέχομαι. Δεν σε δέχομαι. Γιατί έχω αγάπη, ενσυναίσθηση και αυτοσεβασμό. Στοιχεία φυσικά παντελώς άγνωστα και ξένα για εσένα. Λοιπόν, κάνω χώρο στη ζωή μου, εύχομαι ολόψυχα καλά ξεκουμπίδια στους άνδρες που μόνο άντρες δεν είναι, και φωνάζω τώρα σε όλες τις γυναίκες, σε όλα τα κορίτσια: ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ. Άλλοι οφείλουν και πρέπει να το χαμηλώσουν, τόσο ώστε ούτε καν το φως του ήλιου να καταφέρει να τους αγγίξει. Σεβασμός στον εαυτό μας και στην αξιοπρέπειά μας.
Το αξίζουμε. Όλοι οι άνθρωποι, άντρες γυναίκες, το αξίζουν. Γιατί η ζωή είναι φως, είναι ελπίδα, είναι όμορφος συντροφικός αγώνας, είναι χαρά, είναι χαμόγελο, είναι αξία, είναι οικογένεια, είναι σεβασμός, είναι εκτίμηση. Η ζωή δεν είναι σκοτάδι, δεν είναι φόβος, δεν είναι βία, λεκτική ή μη, δεν είναι σύνθλιψη συναισθημάτων. Γονείς…. Αφυπνιστείτε!!! Μάθετε στα παιδιά σας να σέβονται, να εκτιμούν και να αγαπούν ανθρώπους.
Όχι χρήματα, όχι υλικά αγαθά, όχι. Μόνο ανθρώπους. Ψυχές, καρδιές και να έχουν μπέσα στη ζωή τους. Βέβαια βαριά η λέξη μπέσα. Στιβαρή και ας έχει μόλις πέντε γράμματα. Και δεν είναι ούτε ανδρική ούτε και γυναίκεια ιδιότητα. Είναι δύναμη, είναι αξιοπρέπεια.
Και… κορίτσια μου, κάτι τελευταίο. Η μητέρα μου κάποτε μου είπε: «Στη ζωή ποτέ δεν χάνεις κάτι, απλώς αυτό αντικαθίσταται με κάτι καλύτερο». Ακόμη θυμάμαι τα λόγια της…
ΒΑΣΙΛΙΚΗ Δ. ΜΙΧΟΥ
