Ζούμε τρελλούς καιρούς… καταπιεστικούς, εξοντωτικούς.
Ζούμε τρελλούς καιρούς… καταπιεστικούς, εξοντωτικούς. Η καθημερινότητά μας έχει εξελιχθεί σε ένα ατελείωτο θρίλερ. Ατελείωτη αγωνία μέχρι να δούμε το τέλος της ταινίας. Μιας ταινίας που σε κρατάει με κομμένη την ανάσα από την αρχή ως το τέλος, που καλά καλά δεν ξέρουμε πότε θα΄ναι. (Μέσα μας λίγο πολύ, όλοι αναρωτιόμαστε: Θα΄χει άραγε «happy end?»…).
Ανοίγοντας τα μάτια σου, αντικρίζεις καθημερινά την διάλυση της «ασφάλειας» που σου πρόσφεραν οι εσωτερικές δομές (δημοκρατικό πολίτευμα). Ξυπνάς ξαφνικά μέσα από τον λήθαργο, (γλυκό όνειρο) της «αφθονίας», αντικρίζοντας τον «εφιάλτη» της αγωνίας, της μιζέριας….αντικρίζοντας την διάλυση του κόσμου σου.
Νομίζω πως ούτε ο καλύτερος σκηνοθέτης, ούτε το ευρηματικό σενάριο (του Steven Spielberg) δεν θα μπορούσε να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού σε τόσο εγρήγορση,όπως το έχει καταφέρει το τελευταίο διάστημα η οικονομία της χώρας, τα μέτρα (διαρθρωτικά, διορθωτικά), οι καθημερινές εξαγγελίες.
Ακόμη κι αν δεν έχεις αντιμετωπίσει μέχρι τώρα ουσιαστικά το πρόβλημα της κρίσης ή τις παράπλευρες απώλειες αυτής, νιώθεις στο πετσί σου την αγωνία.
Απαισιόδοξες συζητήσεις σε «πηγαδάκια» φίλων, απαισιόδοξα σενάρια, προβληματισμένοι άνθρωποι γεμάτοι αγωνία, μη έχοντας καθόλου ψυχραιμία. Έτσι έχει εξελιχθεί η καθημερινότητά μας.
Μόνο που αυτό δυστυχώς δεν οδηγεί πουθενά, παρά μόνο στην αυτοεξόντωση. Είναι τελικά γεγονός, ότι κατόρθωσαν και μας πέρασαν το συναίσθημα της φοβίας και της προσωπικής ανασφάλειας. Και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο από όλα…Πρέπει να αναλογιστούμε τι μπορούμε να κάνουμε γι΄αυτό….
Μπορούμε να κανονίζουμε μικρές αποδράσεις, έστω κ εκτός του «κλεινόν άστυ». Κ αν δεν μπορούμε να φύγουμε από την πόλη, απλώς ας προσπαθήσουμε να αδειάσουμε το μυαλό μας από όσα μας καταδιώκουν, έστω για λίγες μέρες, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε μετά.
Ας ξεχάσουμε για λίγο – ξέρω πως είναι δύσκολο – όλα τα προβλήματα με τα οποία δηλητηριάζουμε την κάθε μέρα. Προσπαθήστε αυτές τις μέρες να ασχοληθείτε με τον εαυτό σας. Δώστε του το δικαίωμα να δει τα θετικά που βρίσκονται γύρω μας, την οικογένειά μας, τους ανθρώπους που αγαπάμε, την φύση που δεν έχει σταματήσει ακόμη να δουλεύει για μας….Ας μην καθόμαστε καθηλωμένοι κάθε απόγευμα στην τηλεόραση περιμένοντας το δελτίο ειδήσεων.
Όσο πιο γρήγορα λοιπόν, αντιληφθούμε που βρισκόμαστε κ τι συμβαίνει, τόσο πολλαπλασιάζονται οι δυνατότητές μας να χαράξουμε την πορεία μας, γιατί σε τελική ανάλυση η ιστορία γράφεται από εμάς τους ίδιους.
Γράφει η ANNAMARIA KALABAKA
