Ένα ορεινό χωριό… – Του Στέργιου Γκαραγκάνη

Συνήθως ξυπνάμε με χαρμόσυνες λαλιές από πουλιά. Πρώτα γλυκολαλούν τα
χελιδόνια στις φωλιές τους.

Συνήθως ξυπνάμε με χαρμόσυνες λαλιές από πουλιά. Πρώτα γλυκολαλούν τα
χελιδόνια στις φωλιές τους.  Ακολουθεί ο κούκος που κατοικεί στο βουνό, τα μικροπούλια και τ΄αηδόνια που έχουν ακανόνιστες ώρες και συχνά ξενυχτούν.

Η φύση φόρεσε το καλύτερό της φόρεμα. Ένα εξαίσιο πράσινο. Εξακολουθεί
να είναι κρύος ο καιρός, οι σόμπες ακόμα καίνε.

Αν η ζέστη έρθει στα κανονικά για την εποχή επίπεδα το μελωδικό πανηγυρι θα
είναι απερίγραπτο.

Οι δρόμοι είναι ήσυχοι. Περπατά κανείς αμέριμνος χωρίς οχλαγωγία, αυτοκίνητα
και κορναρίσματα. Ηέλλειψη ηχορήπανσης είναι ηρεμιστική.

Οι απόμαχοι της ζωής έχουν σπείρει τους κήπους τους. Είναι το μεράκι τους
και η απασχόλη τους.

Λίγοι οι επιισκέπτες στα μαγαζιά. Τί να κάνουν και οι καταστηματάρχες με ένα
μήνα δουλειά το Καλοκαίρι?

‘Ενα ρεματάκι με γάργαρο πόσιμο νερό κυλάει στο κέντρο του χωριού.

Πανέμορφο με ήχο κελαρυστό. Δεν το χορτένω. Κάθε φορά το χαζεύω και το
παρατηρώ. Κάποιος αρχιτέκτονας δήμαρχος αντί ν΄αφήσει την πινελιά του σ΄ένα
τμήμα του το μπάζωσε. Κρίμα.

Οργιώδη η βλάστηση από πλήθος φυτά και δέντρα.Άν φύγει και αυτή η γεννιά
που καθαρίζει τα σπίτια και τους γύρω χώρους θα γίνουν όλα αγνώριστα.

Το δειλινό τα κοτσύφια δίνουν ρεσιτάλ μελωδίας. Μαζί με τ’ αηδόνια έχουν την
πρωτιά στο μελωδικό πανηγύρι.

Θαύμα τ’ αστέργια τα βράδια. Τον Χειμώνα με το κρύο δεν τα παρατηρούμε.

Μια κουκκίδα είμαστε κι’ εμείς. Μιλάμε για πολιτισμένα όντα και σκοτονώμαστε
μεταξύ μας από την εμφάνιση του είδους μας συνεχώς.

Σε μιά χώρα όπου βομβαρδιζόμαστε καθημερινά από την Τ.V και την κρίση
ο Μάης δεν τα καταλαβαίνει αυτά. Όποια ηλικία και αν διανύει κανείς δίνει χάδι
και σκίρτημα στην ψυχή.

Η φύση έχει τον δικό της κώδικα επικοινωνίας με τα όντα της.Εμείς έχουμε
την ψεδαίσθηση ‘οτι ανήκει αποκλειστικά στα ανθρωποειδή.

Τί ζητάει η αλεπού στο παζάρι? Μάλλον απέκτησαν και τ’ αγρίμια πρόσβαση
στο διαδύκτιο.