Άννα Γίδα: Πατέρας και παιδί – μέρος 1ο

Το θέμα «πατέρας και παιδί» παρουσιάζει εγγενείς δυσκολίες διότι η συμπεριφορά και επίδραση του πατέρα στο παιδί δεν είναι ανεξάρτητη και αυτόνομη, αλλά επηρεάζεται από τη σχέση του με τη μητέρα και αλληλοδιαπλέκεται με την επίδραση της συμπεριφοράς της μητέρας προς το παιδί.

Το θέμα «πατέρας και παιδί» παρουσιάζει εγγενείς δυσκολίες διότι η συμπεριφορά και επίδραση του πατέρα στο παιδί δεν είναι ανεξάρτητη και αυτόνομη, αλλά επηρεάζεται από τη σχέση του με τη μητέρα και αλληλοδιαπλέκεται με την επίδραση της συμπεριφοράς της μητέρας προς το παιδί.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η οικογένεια είναι ο κοινωνικός θεσμός που παρέχει τις περισσότερες δυνατότητες και δημιουργεί τις καλύτερες συνθήκες για το μεγάλωμα του παιδιού. Πιστεύω ότι η οικογένεια είναι θεσμός που υπηρετεί πολύ περισσότερο το παιδί παρά το ζευγάρι των ενηλίκων. Το παιδί ποτέ δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί και να μεγαλώσει τόσο καλά έξω από την ασφάλεια και τη ζεστασιά της οικογένειας. Να σημειωθεί επίσης ότι η μητρική αγάπη, εξίσου και η πατρική, αποτελούν ένα «συνεχώς αναπτυσσόμενο μέγεθος».

Ο πατέρας Θεός έφτασε πρακτικά μέχρι τις μέρες μας. Στην «Αναφορά στον Γκρέκο» γράφει ο Καζαντζάκης για τον δικό του πατέρα: «Βαρύς ήταν ο λόγος του, πιο βαριά η σιωπή του, σπάνια μιλούσε, κι όταν άνοιγε το στόμα του, τα λόγια του ήταν μετρημένα, καλά ζυγισμένα, δεν μπορούσες να βρεις πάτημα, να φέρεις αντίλογο, είχε πάντα δίκιο, κι αυτό θαρρείς τον έκανε άτρωτο. Συχνά συλλογιζόμουν: αχ, να μην είχε δίκιο, ίσως τότε να’ κανα κόμπο την καρδιά μου να του αντιμιλήσω, μα ποτέ δεν έδινε τέτοια αφορμή, κι αυτό δεν μπορούσες ποτέ να το συγχωρέσεις. Ένας δρυς ήταν».

Το παραδοσιακό λειτουργικό σχήμα της οικογένειας, η μάνα στο σπίτι με κύριο μέλημα τα παιδιά και το νοικοκυριό κι ο πατέρας στη δουλειά, κουβαλητής και τιμωρός, έχει τροποποιηθεί σε μεγάλο βαθμό. Όχι μόνο επειδή η μάνα εργάζεται έξω από το σπίτι σε μεγάλο πια ποσοστό, αλλά το κυριότερο, γιατί η παραδοσιακή οικογένεια έχει υποστεί τόσους και τέτοιους εσωτερικούς δομικούς μετασχηματισμούς, που κανένας δεν μπορεί να μιλήσει με βεβαιότητα για το ποια είναι η αντιπροσωπευτική σημερινή ελληνική οικογένεια. Είναι όμως κοινός τόπος ότι τα τελευταία χρόνια ο πατέρας, ευτυχώς, μετέχει ενεργητικά στην ανατροφή του παιδιού κι ο ρόλος του αυτός με τον καιρό γίνεται όλο και πιο σημαντικός.

Ασφαλώς υπάρχουν πατέρες πολυάσχολοι, με μείζονες επαγγελματικές ασχολίες και επιδιώξεις, που διαθέτουν ελάχιστο χρόνο σ τα παιδιά τους. Πρέπει να συνειδητοποιήσουν την απόλυτη ανάγκη ν’ αξιοποιούν στο ακέραιο τον λίγο χρόνο που διαθέτουν. Να δίνουν όλη την καρδιά και την ψυχή τους στο παιδί. Να παίζουν και να γελάνε μαζί του. Η καλή ποιότητα της σχέσης πατέρα –παιδιού μπορεί να μειώσει, μέχρι και να εξαφανίσει, τα μειονεκτήματα του λίγου χρόνου που διαθέτουν. Η χρονική διάρκεια της επαφής με το παιδί δεν προδικάζει κατά κανένα τρόπο την ποιότητα των σχέσεων τους και τη συμβολή του πατέρα στη σωστή ανάπτυξη και εξέλιξη του παιδιού.

Στο ταξίδι της ζωής οι γονείς που στοχάζονται κι επιδιώκουν να επικοινωνούν με το παιδί τους, για να κατανοούν τα προβλήματα του και να το καθοδηγούν, που αναζητούν μαζί του καλύτερους τρόπους ζωής για του ίδιους, αλλά και για τους συνανθρώπους τους, είναι προορισμένοι να ζήσουν και να ευχαριστηθούν το ωραιότερο παραμύθι του κόσμου: την ανθρώπινη ζωή.

Άννα Γίδα – Παιδίατρος